แต่บางทีฉันสะรู้สึกสะท้อนใจ ที่มันไม่มีอิสระเลย อยากไปเที่ยวเหมือนคนก็ไม่ได้ มันมีชีวิตโดยไม่ได้มีเป้าหมายอะไรเลย พอหมดวัน มันก็แค่นอน ตื่นขึ้นมา กิน แล้วก็เล่น เป็นวัฏจักรชีวิตซ้ำๆ มันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าวันเวลาผ่านไปเนิ่นนานแค่ไหน จวบจนหมดอายุขัย แล้วคนเราก็เศร้าเสียใจกับสัตว์เลี้ยงที่เห็นความสำคัญของเราได้จากไปแล้ว