#เรื่องจากเมล #TheGhostRadio
เรื่อง ใคร..ที่หน้าบ้าน โดย คุณสิน
เมื่อประมาณ 16 ปีที่แล้ว สมัยที่ผมยังเด็ก ตอนนั้นผมอยู่ในหมู่บ้านแห่งนึงในจังหวัดอ่างทอง ผมอายุได้ประมาณ 13 - 14 ขวบ เรื่องนี้จะมีตัวละคร 2 คน คือ ผม และ พี่มาศ บ้านที่ผมอยู่จะมีทั้งหมด 2 หลัง มีบ้านผมและบ้านป้าที่อยู่ข้าง ๆ มีอยู่วันนึงผมแอบขโมยโทรศัพท์ของพี่มาศ เพื่อเอามาเล่นเกมงู ตอนนั้นพี่มาศเขาอาบน้ำอยู่ที่บ้านป้า พอผมเอาโทรศัพท์มา ผมก็รีบวิ่งไปที่บ้านผมแล้วล็อกประตู เพื่อที่จะไม่ให้เขาเข้ามาในบ้านได้
ช่วงนั้นมันเป็นเวลา 2 - 3 ทุ่ม พอพี่มาศอาบน้ำเสร็จ เขาก็เหมือนหาโทรศัพท์ที่เขาชาร์จไว้ แล้วป้าที่บ้านก็บอกเขาว่า ผมเป็นคนหยิบไป ทีนี้เขาก็รู้แล้วว่าผมเป็นคนเอาไป .. ต้องบอกก่อนว่า นิสัยของผมชอบแอบเอาโทรศัพท์ของเขาไปเล่นเกมงูอยู่บ่อยครั้ง เขาจึงคิดว่ายังไงก็เป็นผมแน่นอน
ทีนี้เขาก็เดินไปที่บ้านผม (ที่ผมบอกว่าผมปิดบ้านหมด ก็เพื่อให้เขาคิดว่า ผมไม่ได้อยู่บ้าน เพราะสมัยนั้นผมชอบออกไปเล่นกับพวกเพื่อน ๆ ในหมู่บ้านตอนกลางคืน) เขาพยายามเคาะประตู เคาะหน้าต่าง (บ้านผมมี 2 ชั้น ชั้นล่างเป็นปูน ชั้นบนเป็นไม้)
เขาก็พยายามเคาะประตูหน้าต่างเรียกผม (ตรงชั้นล่างที่เป็นปูน มันจะมีอิฐบล็อกที่เป็นช่อง เป็นรู ๆ สามารถใช้ขาปีนขึ้นบนชั้น 2 ได้) พี่ผมเขาก็ปีนไปที่ชั้น 2 เพื่อตามหาผม (แต่ตอนนั้นผมแอบอยู่ที่ห้องน้ำด้านล่าง) ตอนนั้นผมนึกในใจ ยังไงเขาก็หาผมไม่เจอแน่นอน
แต่ในจังหวะนั้น แมวที่เลี้ยงในบ้านผม ผมขออธิบายนิสัยแมวตัวนี้ก่อนนะครับ แมวตัวนี้ถ้ามันเห็นคนแบบทำอะไรลับ ๆ ล่อ ๆ มันจะชอบร้อง แรก ๆ มันก็ร้องเบา ๆ ตอนนั้นพอมันร้อง ผมก็พยายามหลบมัน มันไม่ให้มันเห็น แต่ด้วยความที่ประตูห้องน้ำมันไม่ได้ปิด เพราะผมแอบอยู่หลังประตู (ตรงหลังประตูมันจะมีช่องเล็ก ๆ คือแมวสามารถมองเห็นเราได้) ผมก็ได้ยินเสียงพี่มาศตะโกนจากด้านบนประมาณว่า “สินไปนั่งทำอะไรตรงนั้น ระวังผีหลอกนะ” แล้วก็ได้ยินเขาทำเป็นเสียงหมาหอน ผมก็งงเข้าไปอีก นึกในใจประมาณว่า..พี่เขาคุยกับใคร ?
จากนั้นแมวที่อยู่หน้าห้องน้ำ มันร้องเสียงดังมาก ดังจนเขาได้ยิน เขาก็เดินลงมาจากบันไดชั้น 2 เพราะเขารู้ว่าถ้าแมวตัวนี้ร้อง คือมันต้องเจอคนแน่ ๆ เขาก็เดินมาตามเสียงแมวมายันหน้าห้องน้ำ
ตอนนั้นผมนึกในใจยังไงเขาก็เจอเราแน่นอน ผมก็พุ่งตัวออกจากห้องน้ำแล้วพูดไปว่า “แฮร่” ด้วยน้ำเสียงที่ดังมาก พี่มาศเขาก็สะดุ้งสุดตัว แล้วยืนมองหน้าผมแบบงง ๆ แล้วได้ถามผมว่า “เอาโทรศัพท์พี่ไปใช่ไหม ?” ตอนนั้นผมก็ยื่นโทรศัพท์ให้เขา แต่เขากลับหยิบไปพร้อมกับทำสีหน้าแปลก ๆ ระหว่างที่หยิบ สายตาเขาไม่ได้มองที่โทรศัพท์ แต่สายตาเขาจ้องที่หน้าผมตลอด
จากนั้นเขาก็ถามผมว่า “เมื่อกี้ใช่สินหรือเปล่า ที่นั่งยอง ๆ หันหลังให้ที่หน้าประตูรั้ว ?” ตอนนั้นผมก็ยิ่งงงเข้าไปอีกแล้วตอบกลับไปว่า “เฮ้ย..พี่ ผมแอบพี่อยู่ในห้องน้ำด้านล่าง ตั้งแต่ที่พี่เคาะประตูเรียกผมแล้ว ต่อให้ผมวิ่งออกไปข้างนอก ยังไงพี่ก็ต้องได้ยินเสียงเปิดประตูอยู่ดี” ตอนนั้นสีหน้าพี่มาศซีดมาก พร้อมวิ่งไปที่ตรงบันไดขึ้นบ้าน แล้วส่องช่องอิฐบล็อกที่เป็นรู เพื่อมองไปที่ประตูรั้วหน้าบ้าน เขายืนส่องไปสักพัก
แล้วเขาก็หันหน้ามาบอกว่า “เมื่อกี้ไม่ใช่สินแน่ ๆ ใช่ไหม ?” แล้วจากนั้นพี่มาศก็เล่าให้ฟังว่า จังหวะที่เขากำลังจะลงมาชั้นล่าง สายตาเขาเหลือบไปเห็นเงาผู้ชายคนนึง นั่งยอง ๆ ที่หน้าบ้าน (บ้านผมทั้ง 2 หลังจะล้อมรั้วไปยันทางเข้าหน้าบ้าน ตรงทางเข้าห่างตัวบ้านประมาณเกือบ 20 เมตร ตอนนั้นประตูรั้วปิด ซึ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนข้างนอกเข้ามา)
ในจังหวะที่พี่ผมเขาเห็นคนนั่งยอง ๆ แล้วหันหลังให้ตรงหน้าประตูรั้ว พี่เขาก็คิดว่า เป็นผม ที่กำลังนั่งอยู่ตรงนั้น เขาก็เหมือนใช้วิธีแกล้งผมโดยการพูดไปว่า “สินนั่งตรงนั้น ระวังผีหลอกนะ!!” แล้วร่างนั้นก็ยังนั่งหันหลังให้ ทีนี้พี่ผมก็ทำเสียงร้องเป็นเสียงหมาหอน แต่ร่างนั้นก็ยังคงนั่งยอง ๆ ที่เดิม ไม่มีทีท่าว่าจะหันหน้ามา แล้วจากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงแมวร้อง เขาเลยเดินลงไปข้างล่างตามเสียงแมวมา จนเจอผมในห้องน้ำ พี่มาศบอกว่า
ถ้าแมวตัวนั้นมันไม่ร้อง เขาอาจออกไปหาคนที่นั่งยอง ๆ ที่หน้าบ้านแน่ ๆ เพราะในตอนนั้นเขาคิดว่า คนนั้นยังไงก็ต้องเป็นผม แต่แมวมันดันร้องขึ้นมา เขาก็เอะใจ..เลยลองเดินไปตามเสียงแมว แล้วไปเจอผมจ๊ะเอ๋ที่หน้าห้องน้ำ จนถึงทุกวันนี้เขาก็ยังสงสัยว่า “ใครนั่งอยู่ที่หน้าบ้านในคืนนั้น ?”
วันที่ 26 กุมภาพันธ์ 2566
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
