“น้องตา มารับพวกเราเองเลยหรือ” รักทักทายกับน้องตาอย่างเป็นกันเอง
“ไม่ได้หรอกค่ะ พี่ๆมากัน หนูต้องมาต้อนรับเองค่ะ กลัวพี่หลงไปหาดริ้นหล่ะยุ่งเลย “ น้องตามีแซวอย่างน่าเอ็นดู
“หาดริ้น ฟูลมูน ขอออมแรงไว้ครั้งหน้านะจ้ะ ตอนนี้พี่ขอสบายๆ รีแลกซ์จ้ะทริปนี้” รักตอบ
“งั้นเราดิ่งไปหาดท้องนายปานเลยนะคะพี่ สปีดโบทของเราอยู่ที่ท่าเรือแล้วค่ะ” น้องตาเดินนำพร้อมลากกระเป๋าของเราเต็มสองแขนล่ำ
“โอเค้ ไปโลดเล้ยยย” เราทั้งคู่แทบจะวิ่งเหยาะตามด้วยไฮสปิริต มันเหมือนเราได้กลับบ้านยังไงอย่างงั้นเลย