ถึงตัวตายใจยังชิดมวลมิตรเอย
ในช่วงท้ายของชีวิต ม.ร.ว. คึกฤทธิ์ ปราโมช เขียนกลอนบทหนึ่ง ผมอ่านแล้วชอบมาก ช่วง 30 ปีนี้ นึกถึงมันอยู่ตลอด
ครั้นอายุมากขึ้น ก็ยิ่งรู้สึกเข้าถึงกลอนบทนี้มากขึ้น
กลอนบทนั้นมีดังนี้ :
ถ้าโลกนี้ไม่มีคนชื่อคึกฤทธิ์
มันจะผิดแปลกไปที่ไหนนั่น
ทิวาวารยังจะแจ้งแสงตะวัน
ยามราตรีมีพระจันทร์กระจ่างตา
ไก่จะยังขานขับรับอุทัย
ฝนจะพรำร่ำไปในพรรษา
คลื่นจะยังกระทบฝั่งไม่สร่างซา
สกุณายังร้องระงมไพร
ลมจะพัดชายเขาเหมือนเก่าก่อน
ถึงหน้าร้อนไม้จะออกดอกไสว
เข้าหน้าหนาวหนุ่มสาวจะเร้าใจ
ให้ฝันใฝ่ในสวาสดิ์ไม่คลาดคลา
ประเวณีจะยังอยู่คู่ฟ้าดิน
ไม่สุดสิ้นในความเสน่หา
คนที่รักคึกฤทธิ์อย่าคิดระอา
เพียงนึกถึงก็จะมาอยู่ข้างกาย
คอยเข้าปลอบประโลมใจในยามทุกข์
เมื่อมีสุขก็จะร่วมอารมณ์หมาย
เมื่อรักแล้วไหนจะขาดสวาสดิ์วาย
ถึงตัวตายใจยังชิดมวลมิตรเอย
อ่านแล้วรู้ว่าท่านเข้าใจชีวิต เข้าใจโลกอย่างลึกซึ้ง
บางทีว่างๆ เราก็ควรเปลี่ยนวรรคแรกของกลอนเป็น “ถ้าโลกนี้ไม่มีคนชื่อ (ใส่ชื่อเรา)...” แล้วไล่กลอนนี้ไปตามเดิม อาจทำให้เรารู้สึกตัวเล็กลงบ้าง
ถึงไม่มีเรา ทิวาวารยังจะแจ้งแสงตะวัน ยามราตรีมีพระจันทร์กระจ่างตา
ในห้วงยามที่อยู่กับตัวเอง ผมชอบจินตนาการฉาก ‘หลังจากข้าพเจ้าจากไป’ ไกลกว่านี้ คือไปจนถึงสายพันธุ์มนุษย์วิวัฒนาการไปจนสรีระต่างจากเราในตอนนี้ ไปจนถึงยามโลกแตกดับ เมื่อดวงอาทิตย์ของเราตาย กลายเป็นดาวยักษ์แดง ขยายตัวมาแทบติดโลก และไปไกลกว่านั้นเมื่อจักรวาลถึงจุดดับ และหรือเกิดใหม่
ถึงเวลานั้นก็ไม่มีทั้งทิวาวารและจันทร์กระจ่าง
แต่ผมก็คงไม่มีวันรู้ว่าฉากนั้นจะเป็นอย่างไรจริงๆ เพราะเราทุกคนเหมือนดาวตก มาวูบเดียวก็หายลับ
ไร้สาระ ไร้ความหมาย มีแต่มายา
- 6
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
