หิมะหนึ่งในความทรงจำ
ผมแอบชอบเธอเพียงเพราะรูปโฉม
และก็ด้วยรูปโฉมเพียงอย่างเดียว
ข้ออ้างของผมก็มีเพียงแต่...หน้าของเธอเพียงคุ้นๆ เหมือนผมเคยเห็นจากที่ไหนมาก่อน
'สิมิลัน อันทิรา' นามนั้นก็อาจเป็นข้ออ้างได้ว่า...ผมชอบเธอ
ภาพของเธอปรากฏ ยามที่ผมไปกดคอมในหอสมุด
ทางมหาลัยก็ดีอย่างหนึ่งที่ว่า... เราสามารถใช้บัตรนักศึกษาเข้าไปใช้งานคอมพิวเตอร์และอินเตอร์เน็ตได้
นั่นคือยุคสมัยแรกๆ ที่ Facebook กำลังเริ่มแพร่หลาย เป็นยุคสมัยที่ผมไม่รู้จักมาร์ค ซักเคอร์เบิร์ก
ผมโมเมว่าผมมีเหตุผลมากมายที่ควรจะรู้จักเธอ
เมื่อเธอกดรับการ Add Friend ของผมแล้ว ผมก็ชอบเธอเสมอมา
ชื่อของ 'อัน' ติดหูผมอย่างที่ชีวิตนี้ผมก็เลี่ยงมิได้
ผมกระอักกระอ่วนใจพอควรที่จะส่งข้อความแชทไปหาเธอ
กว่าที่จะคิดอะไรได้ ผมก็วาดรูปเธอด้วยดินสอ 2B ไปหน้าหนึ่งแล้ว
มันเป็นเรื่องน่าตลกที่พอมองย้อนกลับไปดูแล้ว...คิดว่า...เออ ทำไปได้ยังไง
ถึงขนาดไปตั้งกระทู้ถามที่พันทิป ว่าสมควรไหมที่เราจะมอบภาพวาดให้ใครสักคน
มันเป็นเพียงภาพวาดภาพหนึ่งที่ผมหัดวาด ไม่ได้มีฝีมืออันใดเลย
ผมก็เกรงจะทำให้รูปลักษณ์อันงดงามของเธอ แปลงไปเพราะผมวาด แต่คราวครั้งกระโน้น ผมก็วาดภาพนั้นให้เธอแล้ว
ร่มเงาของจามจุรีต้นนั้นเป็นพยานแรก ในวันที่ผมไปจัดส่งของทางไปรษณีย์
ผมพึงรู้สึกดีใจ แต่ก็ไม่อาจรู้ว่าใจผู้รับจะดีใจด้วยไหม
ฤดูร้อนนั้น...ผมรู้สึกได้ว่า...หิมะได้โปรยลงมาแล้ว
โปรยลงมาในวันที่ดูร้อนอย่างสม่ำเสมอตลอดระยะเวลาของวันคืนเหล่านั้น... ให้แสนเย็นสบาย
มันทำให้วันที่เหี่ยวเฉากลายเป็นวันที่แสนดีขึ้นมา
เป็นวันเดียวที่ทำให้อีกหลายๆ วันของผม กลายเป็นวันที่แสนงดงาม
พระอาทิตย์อัสดงในขณะที่กำลังฉายแสงสุดท้าย ฉาบสีส้มลงบนหนังสือ 'คู่กรรม' ของ 'ทมยันตี' ที่ผมอ่านค้างไว้
และลาโลกไปอีกวันยามที่ผมกำลังคิดถึงอันคลอไปกับวันเวลา
ผมเพ้อพกไปกับวันคืนเหล่านั้น
ในความฝันที่ผมเป็นสุขเพียงคนเดียว
ผมร่างจดหมายบ้าๆ และบรรจงเขียนถึงอันในวันหนึ่ง ... ที่ขยายออกไปเป็นอีกหลายๆ วัน
อาจน่ากลัวในสายตาของคนหมู่มาก แต่ผมก็ยังทำ
จวบจนวันหนึ่ง...ผมจึงหยุดส่งอะไรบ้าๆ ให้เธออย่างสิ้นเชิง
หิมะที่โปรยหนักในใจผมมาตลอด เริ่มผ่อนกำลังลงก็ตอนนั้น...
ผมเฝ้าเตรียมการในฝันเพียงว่า... ถ้าพบเธอ... ผมจะพูดทำนองนี้... ทำนองนี้... และทำนองนี้
แต่เมื่อเจอหน้าเธอในโอกาสหนึ่งแล้ว ผมทำได้เพียงมองเธอท่ามกลางผู้คน
และชั่วเสี้ยวที่เธอเดินผ่าน ผมทำได้แค่มองเธอ
มันเป็นกลางฤดูฝนที่ผมต้องกลับมานั่งคิดใคร่ครวญ
เป็นวันเดียว ในยามดึก ที่เลยเวลาเที่ยงคืนไปแล้วแต่ผมก็ยังไม่หลับ
แสงไฟจากด้านนอกส่องเข้ามาในห้อง ผมมองมันพร้อมกับเงาวอมแวมของรถบนถนนที่เคลื่อนผ่าน
ผมไม่หลับ และไม่หลับ
อยู่ๆ ก็ปวดใจขึ้นมาดื้อๆ
มันเหมือนเป็นฤดูหนาว ที่หิมะตกใส่จนเมืองทั้งเมืองกลายเป็นสีขาว
งดงามและหนาวเหน็บ
เพราะผมชอบความงดงามของหิมะ
จึงต้องทนดูความงดงามท่ามกลางความหนาว
เป็นหิมะที่โปรยบางๆ กลางฤดูฝน ที่แสนหนักเอาการ ดูประหนึ่งหิมะงามในยามหนาวจัด
มีแต่เพียงทนดูจนสิ้นเท่านั้น ผมถึงจะผ่านไปได้
ผมตัดสินใจ... สวดมนต์ในบทอิติปิโสรัตนมาลา 108 จบ
ผมจำวันคืนเหล่านั้นได้
เพราะยามที่หิมะโปรยในฤดูคิมหันต์ ผมได้ปักใจรักจนมิอาจถอดถอน
อันเคยส่งรูปต้นดอกพญาเสือโคร่งมาให้ผมดู
ดอกไม้สีชมพูผลิบานแล้วในฤดูร้อน แต่ผมกลับคิดว่าดอกไม้บนต้นนั้น เบิกบานแล้วในกระแสหมอกหนาวที่แสนละมุน
ภาพเด็กๆ เริงร่า ณ ที่แม่น้ำสายหนึ่ง ยังคงรดรินใจดั่งกระแสธารน้ำทิพย์ในวาระวานแห่งอดีต นั่นก็รูปหนึ่งที่ผมได้ยล
การ์ตูนที่เธอเคยแนะให้ผมอ่าน ผมก็ยังคงรักมัน
วันพีซ เขียนโดย อาจารย์โอดะ
ผมเริ่มอ่านในวันวานอันแสนอ่อนโยน มือถือลูกชิ้นกินเคียงกันไป
ผมมีความสุข และยามที่ผมได้อ่านวันพีซในวันนี้... ผมก็ยังมีความสุข
ผมรักวันพีซ ก็เพราะ วันพีซ
มีแค่เพียงอดคิดถึงเธอขึ้นมามิได้
คิคุโนะ โจ หิมะหลงฤดู ในความรู้สึกของผมกลับกลายมาเป็น อัน ซะ... อย่างนั้น
มิใช่รูปลักษณ์ หากแต่เป็น หิมะ ต่างหากเล่า
เธอเป็นหิมะหลงฤดู ในยามนั้น
ยามที่วันเวลาของฤดูคิมหันต์ ผันผ่านไปอย่างงดงาม
เป็นคนที่ทำให้เวลาของฤดูร้อนที่มีฟ้าใสสีคราม ละมุนด้วยไอของโปรยแห่งหิมะ
...
ยูรังที่เคยอยู่ยั้งแห่งยังฮง เขียนวันคืนเหล่านั้นที่หนองห่านป่า
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
