#ปรปักษ์จํานน
นิยายจีน เขียนโดยเผิงไหลเค่อ แปลโดยถังเจวียน จำนวน 4 เล่มจบ
ให้พูดง่ายๆ คุณไอซ์จัดให้เรื่องนี้เป็น “นิยายแนวย้อนยุค ความรัก และการเมือง”
📗เล่ม 2
📝คำโปรยปกหลัง:
"ยามอยู่นอกห้อง ‘เว่ยเซ่า’ จะกลายเป็นท่านโหวผู้วางตัวดี
ไปที่ใดผู้คนล้วนกลัวเกรงนับถือ มีความปรารถนาอันยิ่งใหญ่เหนือใคร
ทว่ายามที่เขากลับมาอยู่ในห้องหอนั้น...ราวกับเปลี่ยนคนละคน
ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็กระโจนเข้าหา ‘เสี่ยวเฉียว’ ราวสัตว์ป่าที่โหยหิว
สำหรับเว่ยเซ่าแล้วการพิชิตนางไม่ต่างอะไรกับการช่วงชิงเมืองมาได้เมืองหนึ่ง
ปรารถนาที่จะได้มีเวลาอยู่ร่วมราตรีกับนางนานขึ้นสักหน่อย
บุรุษใดก็ห้ามใกล้ชิด หรือส่งสายตาหวานให้แก่นาง
เป็นบุรุษอื่นก็แล้วไปเถอะ แต่คนที่มีใจคิดซ่อนเร้นกับนางเป็นถึงพี่ชายของเขา ‘เว่ยเหยี่ยน’
แม้เขาไม่อยากสูญเสียสายสัมพันธ์กับพี่ชายไปเพราะสตรีแค่คนเดียวเพียงใด
แต่เมื่อความลับสำคัญของเว่ยเหยี่ยนถูกเปิดเผย สายใยพี่น้องก็ถึงคราวต้องขาดสะบั้น!"
📝สรุปย่อ by คุณไอซ์:
ภายหลังจากต้องร้างห่างไกลเสี่ยวเฉียวไปออกรบ ยามเสร็จศึกเดินทางกลับถึงจวนก็รีบถามเมียว่า “คิดถึงข้าบ้างไหม” #ว่าซ่าน
เล่มนี้ท่านโหวหวานขึ้นมาก เริ่มมีอาการหึงหวงมากขึ้นแต่ก็ยังเก็บอาการเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้อื่น เว้นแต่ตอนหนึ่งที่หวงเมียหนักๆ ก็จัดการหยอดความหวานเรียกเมียด้วยชื่อเล่นว่า “หมานหมาน” ต่อหน้าพี่ชายเสียเลย แต่ยามเมื่ออยู่กันสองคนกลับเอาความหึงหวงไม่พอใจมาลงที่เสี่ยวเฉียวอย่างรุนแรงจนนางตบหน้าเข้าให้อย่างแรง เว่ยเซ่าจึงได้สติ
นับแต่นั้นมา ... ท่านโหวจึงอนุญาตให้นางตบหน้าเขาได้ ทุบตีเขาได้ โดยที่เขาจะไม่เอาคืนเลยแม้แต่น้อย (ในเล่มหนึ่งนางเคยวาดฝ่าเท้ากระทบหน้าท่านโหวมาก่อนแล้วรอบหนึ่ง แต่ก็มิได้มีอันใดร้ายแรงเกิดขึ้นแก่ตัวนาง) 🤣
“เว่ยเหยี่ยน” ก็ใช่ที่ รู้ทั้งรู้ว่านางเป็นนายหญิงแห่งสกุลเว่ยและนั่นก็น้องชายตนเอง แต่ใครเล่าจะฝืนทนอารมณ์รักที่มีต่อโฉมสะคราญนางนั้นได้ ถึงกับลอบกระทำการอันไม่สมควรลับหลังแต่เพียงผู้เดียว กระทั่งเว่ยเซ่าล่วงรู้เข้าจึงวางเพลิงเผาจวนพี่ชายให้วอดทั้งหลังเพื่อทำลายหลักฐานภาพวาดโฉมสะคราญนางหนึ่งที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นคือฮูหยินของเยียนโหว ซึ่งเว่ยเหยี่ยนบรรจงวาดติดผนังห้องนอนไว้ในคืนหนึ่งยามเมามาย
ไม่เพียงปมนี้เท่านั้นที่พาทั้งคู่ไปถึงจุดแตกหักความเป็นพี่น้อง เมื่อความลับเรื่องสายเลือดของเว่ยเหยี่ยนครึ่งหนึ่งที่ถูกปิดบังมาเกือบสามสิบปีถูกเปิดเผยว่า เขาเป็นทายาทของท่านอ๋องซย่งหนู ดินแดนปรปักษ์กับมณฑลโยวโจวของสกุลเว่ย สุดท้าย ... เว่ยเหยี่ยนจึงกราบกรานขอร้องให้ท่านย่าปล่อยตัวเองกลับไปยังดินแดนต้นกำเนิด ด้วยละอายแก่ใจต่อหลายสิ่งหลายอย่างที่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้านี้
ภายหลังดราม่าผ่านพ้น เว่ยเซ่ากับเสี่ยวเฉียวก็กลับมารักกันหวานซึ้งดุจเดิม ท่านโหวในเล่มนี้เองก็เริ่มฉายแววนักล่าที่ “หิวโหย” บ่อยครั้ง แล้วการกระทำต่อนางก็มีทั้งดุดัน อ่อนหวาน ทั้งแปลกใหม่ ยิ่งได้ลิ้มรสหวานซึ้งกลับยิ่งกระหายไม่รู้จบ สุดท้ายเขาจึงค่อยๆ ตระหนักว่า ... ชายชาตรีคนหนึ่งสามารถลุ่มหลงสตรีนางหนึ่งได้ถึงเพียงนี้เป็นเช่นนี้นี่เอง
นอกจากนี้ ท่านโหวที่กังวลว่านางต้องจากบ้านเกิดมาไกลถึงเพียงนี้กลัวจะเหงาจึงส่งลูกแมวเหมียวสีขาวขนฟูมาให้ 1 ตัว 🐈 อ้างว่าเก็บได้ข้างทางยามออกตระเวนเมือง แต่เสี่ยวเฉียวดูยังไงก็รู้ว่าเป็นแมวเปอร์เซียราคาสูง ไม่มีทางเก็บได้จากข้างทางแน่นอน 🤭
จนถึงคราวที่ต้องออกไปรบทัพจับศึกอีกครา เสี่ยวเฉียวที่ระลึกถึงภาพนิมิตว่าช่วงที่เว่ยเซ่าไม่อยู่จะเกิดภัยร้ายแก่สกุลเว่ยขึ้น “สวีฮูหยิน” นายหญิงใหญ่แห่งสกุลเว่ยหรือท่านย่าจะถูกลอบทำร้ายจนสิ้นชีพ นางจึงพยายามออดอ้อนเหนี่ยวรั้งไม่ให้เขาไป เว่ยเซ่าที่เกือบจะยินยอมโอนอ่อนผ่อนปรนกับคำขอของนางแล้วแต่ด้วยภาระอันใหญ่หลวงทำให้ไม่อาจตามใจนางได้ หมานหมานจึงได้แต่รั้งอยู่ในจวนคอยรับใช้สวีฮูหยินที่เจ็บป่วยด้วยโรคทางใจอันมีสาเหตุจากที่เว่ยเหยี่ยนได้ลาจากไป และครองสติอย่างสุดกำลังเพื่อรับมือกับปัญหาเพียงลำพัง
กระทั่งทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี ... นิมิตเดิมถูกปรับเปลี่ยนด้วยสติปัญญาและความรอบคอบของเสี่ยวเฉียว สวีฮูหยินยังอยู่รอดปลอดภัยจนวันหนึ่งได้รับข่าวดีจากหลานชายว่า การศึกครานี้กองทัพโยวโจวได้รับชัยและหลานชายกำลังนำทัพกลับเข้าเมือง
กระนั้น ... แม้เสี่ยวเฉียวสามารถเปลี่ยนชะตาของสวีฮูหยินได้แล้ว แต่นางก็ยังมิอาจวางใจได้ทั้งหมด เนื่องจากในนิมิตที่นางเคยเห็น สกุลเฉียวจะถูกโค่นล้มโดยเว่นเซ่าในวันหนึ่งข้างหน้านี้ นางจึงถือโอกาสนี้ขอท่านย่าเดินทางกลับมณฑลเหยี่ยนโจวเพื่อเยี่ยมป้าสะใภ้ผู้เลี้ยงดูนางมาประหนึ่งมารดาและเพื่อเตือนท่านพ่อให้เตรียมการรับมือกับปัญหาที่อาจเกิดขึ้นในภายภาคหน้าอย่างลับๆ
ในขณะที่อีกด้านหนึ่ง เว่ยเซ่าที่เร่งรุดกลับเข้าเมืองก่อนทัพใหญ่ด้วยคิดถึงเมียที่ไม่ได้เจอหน้ากันมานานหลายเดือน กลับปรากฏว่านางไม่อยู่จวนเสียแล้ว ในตอนนี้จิตใจมันเลยหงุดหงิดงุ่นง่าน ร้อนถึงสวีฮูหยินที่มองอาการหลานชายออกจึงแกล้งทำทีว่าคิดถึงหลานสะใภ้จึงขอให้หลานชายไปตามกลับจวนโดยเร็ว เว่ยเซ่าได้ยินดังนั้นจึงรีบตกปากรับคำและควบม้าห้อตะบึงไปรับนางกลับมาโดยทันที
สาบานว่านี่ย่อแล้ว แต่ในเล่มสองนี้มันมีโมเม้นให้อยากเล่าเต็มไปหมด คุณไอซ์เลยพยายามอย่างยิ่งที่จะให้สั้นแล้วก็ยังยาวเท่านี้ค่ะ หาไม่คงได้เล่าได้อีก 3 วัน 3 คืนอ่ะ 😂😅
ขอบคุณที่อ่านกันมาถึงตรงนี้
คุณไอซ์เอง
☺️🫰🏻
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
