ในพรหมวิหารธรรม (เครื่องอยู่ของผู้หลัก ผู้ใหญ่อย่างแท้จริงในธรรมชาติ) ซึ่งประกอบไปด้วย
1. เมตตา (ปรารถนาให้เขาเป็นสุข)
2. กรุณา (การกระทำต่อจากข้อ 1 ที่ส่งผลให้เขาเป็นสุข)
3. มุทิตา (ยินดีเมื่อเขามีความสุข)
4.อุเบคขา (ความปล่อยวาง เมื่อเราทำ 1-3 ดีที่สุดแล้ว วางในบุคคล คนอื่นๆที่เรามิอาจจะช่วยได้ แม้จะทำดีที่สุดแล้ว ด้วยปัจจัยต่างๆ)
พระพุทธเจ้าเองนั้น นอกเหนือจะอยู่ด้วยเครื่องอยู่ของจิตใจคือ อาณาปานสติ(การรู้ลมหายใจ) ท่านเองก็อยู่ด้วยพรหมวิหารธรรม เป็นธรรมดา
กระนั้น แม้แต่บุคคลที่ประเสริฐสุด และ ตรัสรู้ในสัพพัญญู(รู้แจ้งแทงตลอดในความจริงและตลอดช่วงเวลาทั้งปวง) แม้จะมีศักยภาพถึงเพียงนั้น ก็ยังมีบุคคลที่ไม่สามารถช่วยได้ด้วยปัจจัยต่างๆ
หรือแม้คุณหมอ คุณพยาบาล ก็ไม่อาจจะช่วยชีวิตคนไข้ได้ทุกคน
ถ้ายังงั้นเรายังจะเศร้าใจอีกหรือครับ ?
ดังนั้น ด้วยที่ว่ามาทั้งหมด จึงต้องมี อุเบคขา(ปล่อยวางได้ เพราะด้วยว่าทำเต็มที่แล้ว) รองรับในพรหมวิหารธรรม ดังนี้เองครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
