เราไปไม่ถึงจุดหมาย ไม่ใช่เพราะไม่เก่งพอ แต่เพราะเลิกกลางทาง
นักอยากเขียนหลายคนปรึกษากับผมว่า ฝึกเขียนอย่างหนักทุกวันมาสองสามปีแล้ว ทำไมไม่ได้เกิดเสียที ส่งเรื่องไปที่ไหน ก็ไม่ได้ลงตีพิมพ์
คำตอบแบบกำปั้นทุบดินก็คือ "ที่ว่าฝึกหนัก ยังไม่หนักพอ ที่ว่าฝึกนาน ก็ยังฝึกไม่นานพอ"
ระยะเวลาในการฝึกฝนของแต่ละคนไม่เท่ากัน บางคนใช้เวลาเพียงปีสองปีก็เก่ง บางคนต้องใช้เวลานานเป็นสิบปี หรือนานกว่านั้น
ดังนั้นถ้าตัดสินใจเลิกเขียนก่อนถึงวันที่เก่ง ก็ไม่มีทางได้เกิด แต่หากอึดและอดทน ทำงานฝึกฝนต่อเนื่องไม่หยุด ก็จะได้เป็นนักเขียนเต็มตัวแน่นอน
อะไรก็เกิดขึ้นได้ ถ้าให้เวลายาวพอ!
เพลงรักบทหนึ่งมีเนื้อร้องว่า "น้ำหยดลงหินทุกวัน หินมันยังกร่อน แต่หัวใจอ่อน ๆ ของเธอทำด้วยสิ่งใด ช่างไม่สะทกสะท้านสะเทือนเหมือนหัวใจ..." ความหมายคือการเปลี่ยนแปลงทางกายภาพของวัตถุนั้นง่ายกว่าการข่มหัวใจใครคนหนึ่งให้รักเสียอีก
นี่เป็นการเปรียบเทียบตามประสาเพลงรักแนวคนอกหักซึ่งอาจจะ 'เว่อร์' ไปหน่อย เพราะน้ำหยดจนหินกร่อนนั้นกินเวลานานกว่าหนึ่งชั่วอายุคนแน่ ๆ แต่การเปลี่ยนแปลงชีวิตของเราสามารถกระทำได้สำเร็จในชีวิตนี้
ขอเพียงทำจริง ลงมือจริง และไม่เลิกง่าย ๆ ในกรณีนี้ หากใช้เวลาในการใกล้ชิดยาวนานพอ หัวใจอ่อน ๆ ของอีกฝ่ายก็อาจสะทกสะท้านสะเทือนได้
เพราะปัจจัยหนึ่งที่สร้างความแตกต่างของการเปลี่ยนแปลงในชีวิตก็คือเวลานี่เอง
อะไรก็เกิดขึ้นได้ ถ้าให้เวลายาวพอ!
โลกยังมีเรื่องอีกมากมายที่สามารถสร้างสรรค์หรือแก้ไขได้ภายในชั่วชีวิตเรา แม้แต่ปัญหาอกหักรักคุดก็มียารักษาที่ดีที่สุดคือเวลา
ถ้าให้เวลายาวพอ อกหักหนักหนาแค่ไหนก็หายได้!
ข้อแตกต่างระหว่างความสำเร็จกับความล้มเหลวก็มีเวลามาเกี่ยวข้องเช่นกัน คนส่วนมากมักโทษความล้มเหลวที่ปัจจัยภายนอก เช่น สถานการณ์ไม่อำนวย, เทคโนโลยียังไม่ถึง, เวลาน้อยไป ฯลฯ น้อยคนที่จะใช้เวลาอยู่กับปัญหา
คนที่โลกยกย่องว่าเป็นอัจฉริยะ อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ บอกว่า "มันไม่ใช่ว่าฉันฉลาดเหลือเกินหรอกนะ มันก็เพียงว่าฉันอยู่กับปัญหานานกว่า"
ไอน์สไตน์ถ่อมตัวเสมอ แน่ละ เขาเป็นมนุษย์อัจฉริยะ แต่สิ่งที่หายากกว่าความฉลาดก็คือ 'การอยู่กับปัญหานานกว่า'
ยอดนักประดิษฐ์ชาวอเมริกัน ธอมัส เอดิสัน ผู้เปลี่ยนโลกที่สว่างด้วยแสงเทียนเป็นแสงหลอดไฟ ก็เป็นคนฉลาดระดับอัจฉริยะ ทว่าหากเขาไม่ขลุกอยู่กับปัญหาและลงมือทำ แก้ไขแล้วแก้ไขอีก ก็คงไม่สามารถเปลี่ยนโลกดังที่เราเห็น
ประดิษฐกรรมจำนวนมากมายที่มนุษย์สร้างสรรค์ขึ้นมานั้น เป็นงานประเภท 'คิดได้ไง' แต่ 'คิดได้ไง' แทบทั้งหมดไม่อาจเกิดขึ้นได้หากไม่มาพร้อมกับ 'ทำได้ไง'
'ทำได้ไง' ก็คือการลงมือทำต่อเนื่อง ซึ่งมักเป็นสิ่งที่คนส่วนมากไม่ชอบ
ธอมัส อัลวา เอดิสัน จึงกล่าวว่า "คนส่วนใหญ่มักพลาดโอกาส เพราะหน้าตาของมันมักดูเหมือนงานหนัก" เขาเน้นในเรื่องการลงมือปฏิบัติมากกว่าฝันเฟื่องแค่ไอเดีย
ถ้าคนระดับไอน์สไตน์กับเอดิสันยังต้องขลุกอยู่กับปัญหาและลงมือทำอย่างต่อเนื่องจึงประสบผล เราก็ไม่ควรท้อใจง่าย ๆ
เวลาที่นานพอทำอะไรต่ออะไรได้มากมาย
แต่คนที่ไปไม่ถึงจุดหมายมักหยุดเสียก่อนกลางทาง
จากหนังสือ สองปีกของความฝัน / วินทร์ เลียววาริณ
- 125
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
