องครักษ์พิทักษ์เจ้าสาว 56
สักครู่ประตูก็เปิดออกมา ครั้งนี้ทำให้ทั้งสองได้สบตากันอีกครั้ง ทำให้อัศวนาวินทร์ ได้รู้ว่าเจ้าของตาคู่ตรงหน้าผ่านการร้องให้อย่างหนัก ถังแม้จะไม่มีน้ำตาก็ตาม และจันทร์สุภางค์ เองก็พยายามหลบ แต่มองก็รู้อยู่ดี
จันทร์สุภางค์ " หม่อมฉันเดินได้บ้างแล้ว อีกสักวันก็คงหาย หม่อมฉันขออยู่ห้องนี้นะเพคะ
อัศวนาวินทร์ พยักหน้ารับรู้ แต่ไม่พูดอะไร เดินมาที่แท่นบรรทม ก็พบว่า จันทร์ สุภางค์ เปลี่ยนปลอกหมอน ผ้าคลุมให้ใหม่ แต่ก็ทำได้แค่ชำเลืองมองไปที่จันทร์ สุภางค์ ที่ยืนก้มหน้าอยู่
อัศวนาวินทร์ " เจ้าไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวข้าจะออกไปข้างนอก "
จันทร์สุภางค์ : "เพคะ "
อัศวนาวินทร์ เดินออกมาพร้อมกับถอนหายใจ คิดถึงตาบวมๆ คู่นั้นมันช่างน่าสงสาร อย่างจับใจ ระหว่างนั้นก็ไปเจอ ภูผา และธานนท์
ธานนท์ " องค์ชายจะเสด็จที่ไหนรึพะยะค่ะ "
อัศวนาวินทร์ : " ไปที่ศาลาริมน้ำกันเถอะ "
พะยะค่ะ / ภูผา และธานนท์ รับคำและ
องค์ชายอัศวนาวินทร์ก็เดินออกไป
ณ ศาลาริมน้ำ
อัศวนาวินทร์มองไปข้างหน้ามองดู น้ำใสไหลเชี่ยวพอประมาณลมเย็นๆพัดผ่านผมยาวที่พัดปลิวผ่านหน้าได้รูปเบาๆ
อัศวนาวินทร์หลับตา หายใจลึก ๆ
ธานนท์ : " องค์ชายมีอะไรที่หนักใจหรือ พะยะคะ " ธานนท์ องครักษ์ คนสนิทที่รู้ว่าองค์ชายกำลังหนักใจบางอย่าง เพราะสนิท ติดตามมานาน
อัศวนาวินทร์ " ข้าเห็นนางตามบวม นางยังร้องให้อยู่เลย ข้าไม่รู้จะทำอย่างไร ข้าปลอบใครไม่เป็น "
ภูผา : " ปกตินางก็แข็งแกร่งพอตัวนะพะยะค่ะ ไปอยู่เมืองอสูรได้อย่างสบาย "
ธานนท์ " คนเราจะอ่อนแอที่สุด ก็คงมากจากร่างกายที่อ่อนแอ และห่วงอะไรสักอย่างที่ไม่สามารถ ช่วยอะไรได้ "
ภูผา : " กระหม่อมคิดว่านางคงรู้สึกโดดเดี่ยวอีกอย่าง ต้องมาอยู่กับใครที่ไม่รู้จักอย่างเรา นางคงเศร้านะพะยะค่ะ "
ธานนท์ " เวลาที่คนเราผ่านอะไรที่ร้ายแรงมาได้ ก็คงคิดถึงบ้านน่ะ พะยะค่ะ "
อัศวนาวินทร์ : จะให้ข้าทำอย่างไรดีล่ะ "
ภูผา " ผู้หญิงกับน้ำตาก็เป็นของคู่กันอยู่แล้วพะยะค่ะ "
อัศวนาวินทร์ " หมายความว่านางจะต้องร้องให้ ทุกเวลารึ "
ธานนท์ : " คงต้องเป็นอย่างนั้นกระมัง พะยะค่ะ "
ภูผา : " รอนางหายดี นางก็คงไม่ร้องแล้วพะยะค่ะ "
ธานนท์ " ลองหาอะไรที่นางชอบไปให้นางดูนะพะยะค่ะ เพื่อนางจะได้รู้ว่าเราอยู่อย่างเป็นมิตร "
อัศวนาวินทร์ " แล้วใครรู้บ้างว่านางชอบอะไร "
ทุกคนเงียบกริบ
ภูผา :" ข้าเห็นองค์หญิง เพชรพิชชานรี ยิ้มทุกครั้งเมื่อเห็น ดอกไม้ พะยะค่ะ ที่ห้ององค์ หญิงเต็มไปด้วยดอกไม้ "
ธานนท์ : " องค์หญิงจันทร์สุภางค์ ก็ผู้หญิงนาก็อาจถูกเลี้ยงดูมาแบบเดียวกันนางคงชอบดอกไม้นะพะยะค่ะ "
อัศวนาวินทร์ " แล้วที่ไหนมีดอกไม้กันละ "
ภูผา " ที่อุทยาน พะยะค่ะ ว่าเห็นนางกำนัล ไปเก็บกันบ่อยๆ "
ธานนท์ " ไปเก็บตอนนี้สงสัยได้เอาองค์ชายไปหลบก่อนนะพะยะค่ะ "
ภูผา " ตอนนี้เที่ยงๆร้อนจะตายไม่มีนางกำนัล หรอก พะยะค่ะไปเถอะ กระหม่อมรู้ดี "
และแล้วทั้ง สามคนก็เดินตรงไปที่อุทยานไปเก็บดอกไม้ จน ได้คนละหลายสิบดอกถึงขั้นแบกกลับเลย และได้มาจัดใส่โอ่งดินเผา ขนาดกลางๆจนเต็มปากโอ่งเผา
เมื่อถึงตำหนัก อัศวนาวินทร์ ก็ไปเคาะหน้าประตู
จันทร์สุภางค์ เปิดประตูออกมา
ก็เจอ อัศวนาวินทร์ ภูผา และธานนท์
จันทร์ สุภางค์ " พวกท่านจะให้ข้า ช่วยอะไรรึ "
ภูผา " พอดีเห็นดอกไม้สวยดี เลยเก็บมาฝากเจ้าน่ะ "
จันทร์สุภางค์ " ทั้งหมดนี่เลยรึ " พร้อมมองไปที่ โอ่งดินเผา
ธานนท์ : " ข้าสองคน และองค์ชายช่วยกันเก็บมา หวังว่าเจ้าคงชอบ ถือว่าเป็นมิตรภาพ กับการที่เราจะได้ร่วมงานกันน่ะ "
จันทร์ สุภางค์ : " ไม่ต้องก็ได้ ข้ายังไงก็ได้ แต่ ข้ายกคงไปเก็บไม่ได้ "
ภูผา "" งั้นข้ากับธานนท์จะยกไปเก็บให้เจ้า ในห้องก็แล้วกัน "
และแล้ว ภูผา และธานนท์ก็ช่วยกันยกโอ่งดินเผาที่ใส่ดอกไม้จนเต็มเข้าไปไว้ในห้องให้จันทร์สุภางค์
จันทร์ สุภางค์ " ขอบใจพี่ทั้งสองมากจ้า "
จันทร์ สุภางค์พูดตามหลัง ภูผาและธานนท์ที่ช่วยกันยกโอ่งแจกันเข้าไป
แต่หน้า จันทร์ สุภางค์ก็ยังเศร้า ได้แต่ยืนก้มหน้าอยู่เลย ก็ยังไม่รอดพ้นสายตาอัศวนาวินทร์ อยู่ดี
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
