“การโปรยทาน ก่อนบวช..”
ผู้เขียนเคยสงสัยว่า.. ก่อนบวชพระ หลายคนนิยมโปรยทาน ให้แก่คนที่มาร่วมงานบวชที่หน้าโบสถ์..
เคยสงสัยมั่ยครับว่า ทำไมต้องโปรยทานก่อน..
ในต่างจังหวัด จะมีขบวนรถ ขบวนเดินยาวเหยียด รำฟ้อนแห่นาค.. มีแตรวงส่งเสียงอึกทึก น่าครื้นเครง..
ก่อนเข้าทำพิธีในโบสถ์.. นาคและญาติๆ จะโปรยทาน ให้แก่ประชาชนที่มาร่วมงาน รอบโบสถ์..
ถ้ารวย มีฐานะ.. อาจตั้งโต๊ะแจกแบงค์ร้อย แบงค์พัน.. แต่ทั่วไป.. จะเอาเงินเหรียญ เงินสตางค์มาห่อริบบิ้น.. โยนโปรยเป็นการทำทาน..
บางคนใช้วิธีโยนขึ้นไป.. บางคนก็ปาทานใส่หัวหูเลย 55
ผู้คนแย่งกันอย่างสนุกสนาน แต่บางคนก็จริงจัง.. เอาเท้าเหยียบไว้ ขณะมือไขว่คว้าในอากาศก็มี 55
ตอนเห็น ผู้เขียนเข้าใจไปเองว่า.. แค่ทำบุญทำทานก่อนบวชตามปกติ เพราะไม่รู้ที่มาที่ไป..
วันนี้ ได้อ่านคัมภีร์วิสุทธิมรรค.. หมวดที่ว่าด้วยการเจริญเมตตา ในพรหมวิหาร 4.. ว่า มีอานิสงฆ์อย่างหนึ่ง คือ จะเป็นที่รักของมนุษย์ และอมนุษย์..
อมนุษย์ นี่รวมถึง สิ่งมีชีวิตที่ไม่ใช่คนทั้งหมดนะครับ.. ทั้ง สัตว์ เปรต และเทวดา.. ไม่ใช่ผี ปีศาจ สัตว์ประหลาด ดุร้ายอะไรพวกนั้น..
เนื้อหาน่าจะเป็นประโยชน์ในการวิเคราะห์แก่ผู้สนใจหลายเรื่อง รวมทั้ง อาจจะเป็นที่มาของการโปรยทานก่อนบวชด้วย. ความว่า..
ในอดีตของพระอรหันต์วิสาขเถระก่อนบวชนั้น มีครอบครัวแล้ว..
ท่านได้ยินมาว่า ที่ทวีปลังกานั้น.. อากาศ ผู้คน สถานที่ เหมาะแก่การบวชปฏิบัติธรรมมาก จึงตัดสินใจออกบวช มอบทรัพย์สินให้ลูกเมีย เหลือติดตัวไว้เพียง 4 บาท..
เมื่อเดินทางไปยังริมฝั่ง เพื่อรอเรือเดินทางไปทวีปลังกา.. ใช้เวลารอเรือ 1 เดือน..
ตรงนี้ นักวิชาการพุทธส่วนใหญ่ บอกว่า ทวีปลังกา ก็คือ ประเทศศรีลังกา. ซึ่งมีช่องแคบกั้นระหว่าเกาะศรีลังกากับประเทศอินเดีย..
แต่มีบางท่านบอกว่า.. ชมพูทวีปแถบตะวันออกนั้น คือ ไทย ลาว พม่า เขมร เดิมก็เรียกว่า อินเดียตะวันออก..
ทวีปลังกา หรือกรุงลงกาในมหาภารตะรามเกียรติ์ ไม่ใช่เกาะศรีลังกา.. แต่หมายถึง ดินแดนทางใต้ของไทย.. และหมู่เกาะต่างๆ เช่น อินโดนีเซีย..ที่อดีตเป็นดินแดนพุทธนิกายมหายานมาก่อน..
ผู้เขียนไม่ทราบ.. แต่ผู้อ่านวิเคราะห์กันเอาเองว่า..
ถ้าต้องรอเรือเพื่อเดินทางในสมัยนั้น เป็นเวลา 1 เดือนนี่.. ทวีปลังกาน่าจะอยู่ตรงไหน..
ระหว่างรอ ท่านฉลาดในการหาเงิน เลยรับผ้ามาขายต่อ..
สมัยนั้น เสื้อผ้าหายาก ถือว่า เป็นสินค้าคุณภาพของผู้มีวัฒนธรรม คนจน ไม่มีสิทธิใช้.. ในอดีต เวลาปูนบำเน็จ ก็จะมีเสื้อผ้า แพรไหมให้ด้วย..
ขายเสื้อผ้า จนมีเงินเก็บอีกราว 4,000 บาทไทย.. ก็ได้เวลาลงเรือไปลังกา.. เงินก็เอาห่อผ้ามัดเอวไว้..
พอพบพระที่จะบวชให้ ก็พาไปบวชในโบสถ์.. ระหว่างทาง ท่านทำเงินที่ห่อผ้ามาตกลงพื้น..
พระที่จะพาไปบวชถามว่า..
“นั่นอะไร.. “
ท่านก็ตอบว่า..
“เป็นเงินที่เก็บตอนรอขึ้นเรือขอรับ..”
พระก็บอกว่า..
“คุณเป็นพระแล้ว จะจับต้อง เก็บเงินไว้อีกก็ไม่ได้แล้วนะ..”
ท่านเลยคิดว่า งั้นแจกคนที่มาร่วมงานบวชล่ะกัน.. แล้วท่านก็แจกจ่ายให้คนอื่นจนหมด.
ท่านบวชพระ อยู่ 5 ปี เคร่งในศีลมาก.. พิจารณาตรวจศีลของตนเนืองๆ จนเป็นกำลังใจในการปฏิบัติธรรมว่า..
“เราบวชมานาน ศีลเราครบ ไม่มีขาด ไม่มีรั่ว ไม่มีทะลุ ไม่มีด่างพร้อย..”
เปลี่ยนที่ปฏิบัติไปแห่งละ 4 เดือน.. คงหาสถานที่ๆเหมาะแก่การปฏิบัติ.. พอติดที่จะเคยชินแล้ว ก็ย้ายหาที่ใหม่ไปเรื่อยๆ..
พระป่าสายหลวงปู่มั่น ก็มีเยอะนะครับ… ที่ท่านธุดงค์ไปเรื่อยๆ ลักษณะนี้..
จนถึงที่หนึ่ง ท่านเดินจงกรมในป่า ยืนแผ่เมตตา แล้วพิจารณาว่า..
“เราอยู่ที่นี่มาพอสมควร.. ธรรมะก้าวหน้าดี.. ควรไปสถานที่อื่นบ้าง.. เช้าพรุ่งนี้จะออกเดินทาง..”
เทวดา ที่อยู่ในต้นไม้ใกล้ทางจงกรม ก็มาร้องไห้กราบขอร้องบอกท่านว่า..
“ขอท่านอยู่ต่อเถิด.. เทวดาที่นี่ อยู่กันด้วยความสงบสามัคคี มีเมตตาต่อกัน ก็เพราะท่าน..
ถ้าท่านไป พวกเราก็จะแบ่งฝักแบ่งฝ่าย ทะเลาะกันอีก.. นิมนต์ให้อยู่ต่อเถิด..”
นี่ แปลว่า เทวดาส่วนใหญ่ ก็เหมือนมนุษย์นะ ยังมีอัตตา.. ยึดมั่นถือมั่น.. มีความเห็นแตกต่าง ถึงขั้นทะเลาะเบาะแว้งกัน..
คนที่ชอบไปกราบขอพรเทวดา.. ขอโน่น ขอดี.. คงต้องดูดีๆก่อน.. ว่าท่านอารมณ์ดีรึเปล่า..
อย่าลืมว่า เทวดาสุขสบาย เพราะเขากำลังรับวิบากบุญที่เขาทำเอง.. เขาไม่มีหน้าที่แจกบุญ ช่วยเหลือใคร..
และแปลว่า เทวดาสัมมาทิฐิ เห็นคนทำดี.. แผ่เมตตาให้.. ท่านก็อนุโมทนาสาธุ ทำให้เทวดาได้บุญ และมีความสุขขึ้นได้..
เทวดารับบุญจาก การอุทิศบุญให้..
ไม่ใช่บุญจากการ รับสิ่งของ ผลไม้ ไข่ต้ม นมเนย ดอกไม้ ของดำ ของแดงมาบูชาเซ่นถวาย..
พระวิสาขเถระพิจารณาแล้ว ก็เลยตัดสินใจอยู่ต่อ จนท่านปรินิพพานที่นั่น..
ในเรื่องนี้ ก่อนบวช ท่านโปรยทาน เพราะพระท้วงติงว่า บวชพระแล้ว จับเงิน สะสมเงินอีกไม่ได้..
แปลว่า พระจับเงิน และสะสมเงินไม่ได้.. และท่านก็ไม่ได้ถวายให้วัดเก็บไว้.. แปลว่า.. วัดก็เก็บเงินไม่ได้.. ไม่งั้น ท่านคงถวายไปแล้ว..
เพราะการบำรุงพระและสร้างวัด เป็นหน้าที่พวกเรา อุบาสกอุบาสิกา.. ชาวพุทธ..
ส่วนการบำรุง รูปเคารพ.. มัสยิด.. ศิวลึงค์ โยนี.. โบสถ์ฝรั่ง..เทวาลัย.. พระศิวะ.. พระแม่อุมา.. พระพิฆเนศ.. หินที่เมกกะ..
เป็นหน้าที่โดยตรงของชาวฮินดู ชาวคริสต์ ชาวอิสลามเขา.. ไม่ใช่หน้าที่เราโดยตรง..
เราอาจจะตีความว่า สาเหตุที่ท่านสละเงิน 4,000 บาท เพราะไม่รู้จะเอาไปไหน ต้องการทิ้ง.. ก็แจกคนติดมือกลับบ้านไปจะดีกว่า..
ท่านเลยโปรยเงิน ให้ทานก่อนบวชเพราะความเมตตากรุณา อยากทำทาน.. ก็ไม่ผิด..
แต่ผู้เขียนมองว่า..
“ท่านกำลังจะบวชแล้ว ก็ต้องเริ่มเรียนรู้ที่จะลดละ กิเลส ความสุขในทางโลกที่ตนมีอยู่..
การโปรยทาน เอาเงินสะสมมาแบ่งปันให้คนอื่นจนหมด.. ก็คือ การเริ่มต้นกำจัดกิเลสในใจตนนั่นเอง.. “
ใครที่คิดจะบวช.. อยากโปรยทาน.. ให้ท่านรู้ว่า..
“บุญทานจากการโปรยนั้นน้อยนัก เมื่อเทียบกับบุญจากการบวช แล้วถือศีลเคร่งครัด จนทำตนเองหลุดพ้นได้..”
ถ้าท่านตั้งใจจะโปรยทาน รอบโบสถ์ก่อนบวช.. ก็ให้ทำความเข้าใจให้ตรง.. ให้เป็นสัมมาทิฐิในการประกอบกรรมดีนั้น.. อย่าทำแบบผิดถูกก็ช่าง ก็เขาทำมาแบบนี้..
ให้เป็นไปเพื่อลดอัตตา เพื่อลดละกิเลส ความอยากมี อยากเป็น อยากสะสมไว้ให้แก่ตน และวงศ์ตระกูล..
นี้ จึงถูกตรง.. โปรยทานได้แบบถูกต้อง และสอดคล้องกับการบวช..
ไม่ใช่เอาเศษเงินมาให้คนอื่น ให้เป็นไปตามรูปพิธี ประเพณีที่ทำต่อกันมาโดยไม่รู้ที่มาที่ไป..
พูดง่ายๆคือ.. ทรัพย์สินใด.. อะไรที่รักมาก หวงมาก.. หายาก.. ราคาแพง.. ที่เเก็บไว้.. ยิ่งต้องสละ..
ต้องเอามาโปรยมาแจกเป็นทานครับ..
จึงมีอานิสงฆ์มาก.. ได้ทั้งประโยชน์เราและท่าน..
“นาฬิกาหรู.. รถยนต์สปอร์ต.. กระเป๋าแบรนด์ดัง.. ทองคำ.. แหวนเพชร เหล่านี้..
ต้องเอามาโปรย.. มีเท่าไหร่ให้เอามาแจกให้หมด.. จะได้ลดกิเลสในตัว..
ที่สำคัญ คือ ก่อนโปรยทานของหวง ของแพง ของแบรนด์เนมแบบนี้..
อย่าลืม โพสต์ให้ประชาชนเขารับทราบล่วงหน้า..
เผื่อผู้เขียน จะได้ไปนั่งเฝ้า นั่งรอที่หน้าประตูโบสถ์ ตั้งแต่หัววัน..
จะไปสังเกตการณ์น่ะนะ.. อย่าคิดมาก..
จะได้อนุโมทนา สาธุไง.. 55
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
