องครักษ์ พิทักษ์เจ้าสาว 58
จันทร์สุภางค์เก็บกวาดห้องรับรองให้อยู่ในความเรียบร้อยเหมือนเดิม
และยกพานขนม เอาไปให้ ภูผา และธานนท์
ทำให้ อัศวนาวินทร์ ถึงกับเอ่ยถาม
อัศวนาวินทร์ "องค์หญิงเพชร พิชชา นรี เอามาให้เจ้าไม่ใช่รึ "
จันทร์สุภางค์ : " หม่อมฉันกินไม่หมดมันเยอะเกินไป เพคะ "
อัศวนาวินทร์ " ทำไมไม่กินให้เยอะกว่านี้ล่ะ ขนมยังเหมือนเดิม "
จันทร์สุภางค์ : " หม่อมฉันอิ่มแล้วเพคะ "
อัศวนาวินทร์ เดินมองรอบตัวจันทร์ สุภางค์
จันทร์สุภางค์ " หม่อมฉัน ขอ กลับไปที่ห้องเพคะ " และเดินออกไป
อัศวนาวินทร์มองตาม และเผลอยิ้มที่มุมปาก
พอถึงห้องจันทร์สุภางค์ ก็นั่งมองบาดแผลต่าง ๆ ที่เท้า แล้วได้ แต่ถอนใจ
กลางคืนที่ตำหนัก อัศวนาวินทร์ ขณะที่อัศวนาวินทร์กำลังเดินตรวจ รอบตำหนักขององค์หญิงเพชร พิชชา นรี เสร็จก็เดินผ่าน ตำหนักตัวเอง ก็เจอห้องจันทร์ สุภางค์ เปิดหน้าต่าง และจันทร์ สุภางค์ก็นั่งมองดูดวงจันทร์ที่หน้าต่าง ภายในตอนนั้นคิดถึงท่านพ่อท่านแม่ คิดถึง น่าน นาราปุระ จับใจ โดยไม่สนใจว่าใครจะเดินผ่านเพราะคิดว่าดึกแล้ว คงไม่มีใครผ่านมา
ภูผา " ดูนางเศร้าน่าดูนะ พะยะค่ะ "
อัศวนาวินทร์ " ทำอย่างไรได้ทำตัวเอง ทั้งนั้น "
ธานนท์ :" นางคงคิดดีแล้วพะยะค่ะ ถ้านาง อยากกลับไปที่เดิม นางคง แสดงตัวตั้งแต่แรกว่าคือใคร แต่นางก็ทำตัวปกติยังทำความเคารพองค์หญิงเพชร พิชชา นรี ทั้ง ๆ ที่ฐานันดรศักดิ์ เท่าเทียมกัน "
ภูผา" ถ้าองค์ชาย ปล่อยนางไป นางจะกลับเมือง น่าน นารามั้ย พะยะค่ะ "
อัศวนาวินทร์ "ก็คงต้องดูต่อไปสินะ "
ธานนท์:" ข้าคิดว่า นางดูเหมือนคิดอะไร ตลอดเวลา เลยนะพะยะค่ะ ภายใต้ความเงียบ "
อัศวนาวินทร์ " ถามคำตอบคำเหมือนหยั่งเชิง "
ภูผา : " เราเดินผ่าน องค์ หญิง จันทร์สุภางค์ นางจะรู้สึกตัวไหม นะ "
แล้วทั้งสามก็เดินผ่านนางไป แต่ด้วยที่จันทร์ สุภางค์ มองแต่ท้องฟ้า ดูแค่ดวงจันทร์ แววตาที่เหงาเหม่อลอย ทำให้อัศวนาวินทร์ อยู่ๆก็สงสารอย่างจับใจ
ภูผา : " เราทักทายนาง ดีไหม พะยะค่ะ "
อัศวนาวินทร์ "อย่าเลย บางครั้ง นางอาจอยากยู่คนเดียว
แล้วทั้งสามก็เดินผ่านจันทร์ สุภางค์ไปโดยที่ จันทร์ สุภางค์ยังชมจันทร์ด้วยความเศร้า คิดถึงน่านนาราปุระ แทบขาดใจ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
