การต่อสู้ครั้งสุดท้ายของบ้านสวน
เมื่อแม่ของผมต้องสูญเสีย พื้นที่สวนแรกที่เราบุกเบิก เมื่อเจ้าของที่ท่านตัดสินใจขายที่ดินผืนนี้ให้กับโครงการบ้านแก้ววิลล่า(ขออภัยที่เอ่ยนาม) ท่านเจ้าของที่ท่านยังกรุณาให้แม่และครอบครัวของผม สามารถไปปลูกบ้านและทำสวนของท่านอีกแปลงที่ไม่ห่างไกลกันมากนักประมาณ100เมตรจากที่เดิม
ออกจากวัดมาช่วยแม่
ขอย้อนกลับไปก่อนที่ต้องโยกย้ายถิ่นฐาน ผมกลับมาช่วยแม่ทำสวน อยู่ประมาณ1ปี ในตอนนั้นเกิดเหตุการณ์น้ำท่วมใหญ่ จรัญฯ35ซอยแยกวัดมะลิ ซอยแยกปานจิตรอุทิศ รถยนต์ยังไม่สามารถเข้าได้ เกิดน้ำท่วมเช่นเดียวกัน สวนของแม่,สวนข้างเคียงได้รับผลกระทบอย่างหนัก แม่สั่งให้ผมทำคันดินในพื้นที่5ไร่ แล้วแม่ไปเช่าเครื่องสูบน้ำแบบพญานาคขนาดท่อ8นิ้วมาสูบออกเราสูบน้ำออกทั้งวันทั้งคืนจนกู้สวนได้สำเร็จ แม่กับผมพยายามเก็บผลผลิตให้ได้มากที่สุด เราต้องแข่งขันกับเวลา ต้องต่อสู้กับชุมชนข้างเคียง
ที่มีความคิดว่า ต้องถูกน้ำท่วมเท่าๆกัน เราแกล้งสูบน้ำไปใส่ที่อื่น จึงมีการแอบทำลายคันดินอยู่ทุกด้าน สุดท้ายผมกับแม่ไม่สามารถป้องกันสวนได้ อีกประการที่สำคัญคือโครงการณ์บ้านแก้ววิลล่า (ตอนนั้นสามารถซื้อที่ปลายสวนได้บางส่วน)ผู้รับเหมาถมดินปิดทางน้ำจึงไม่สามารถส่งน้ำออกไปเชื่อมคลองสาธารณะได้สะดวก ภายหลังน้ำลดเหตุการณ์เข้าสู่ภาวะปกติ เจ้าของที่ดินเรียกแม่ไปหารือว่าที่ดินแปลงนี้คิดว่ายังสามารถทำการเกษตรได้ไหม แม่กับผมตอบว่าทำได้แต่ยากมากเพราะเราไม่มีทางน้ำเข้าแล้ว โครงการ ไม่ยอมเปิดทางน้ำให้
เพราะทางน้ำเดิมนั้น ชาวสวนด้วยกันทำขึ้นเพราะได้พึ่งพาอาศัยกัน ไมใช่ทางน้ำสาธารณะ ทางเจ้าของที่ดินจึงบอกว่าอย่างนั้นฉันขายนะ แล้วแนะนำให้ย้ายไปปลูกบุกเบิกในที่ดินของท่านดังกล่าว
ที่ดินแปลงใหม่ โอกาส กับการวางแผนขยับขยาย
ระหว่างการรื้อบ้าน จำได้ว่าแม่นั่งร้องไห้อย่างหนัก เสียดายต้นไม้ สงสารปลาในร่องน้ำ(ท้องร่อง) เราไม่ได้รับค่ารื้อถอน ไม่ได้รับค่าชดเชยต้นไม้ใดๆ ทั้งสิ้น ทุกอย่างต้องเริ่มใหม่เองหมดดีว่าได้พี่เขยซึ่งมีความรู้เรื่องช่างก่อสร้างมาช่วยดูแลการก่อสร้างบ้านหลังใหม่ ทำเป็นบ้านไม้ยกพื้นสูงมีใต้ถุนบ้านเพื่อรองรับการอยู่อาศัย การย้ายบ้านครั้งนี้ใช้ระยะเวลา3เดือนเสร็จ ภายหลังก่อสร้างเสร็จเราขอทำสวนในเนื้อที่2ไร่เศษ พยายามเร่งปลูกต้นไม้ให้เสร็จในเวลาที่สั้นที่สุด เพราะเราหมดเงินทุนไปกับการสร้างบ้าน
อาชีพหลักอาชีพใหม่
ผมต้องขอกราบขอบคุณข้าวก้นบาตรทุกเม็ดท่านที่ต้องลุกขึ้นมาใส่บาตรตอนเช้าบุญคุณนี้ผมไม่เคยลืม ผมได้รับความรู้จากหลวงปู่ และสิ่งแวดล้อมต่างๆในวัด ได้รับการเรียนรู้ที่จะอดทน อดกลั้น ทักษะการใช้ชีวิต
ผมทำสวนตามที่แม่ต้องการเสร็จแล้ว ผมขอแม่ออกไปหางานทำ ตอนนั้นผมอายุ13ปีจบป.4ในตอนนั้นป.4สมัครงานได้ครับ ผมตัดสินใจเป็นเด็กปั้มอีกครั้ง ปั้มเชลล์อยู่ติดกับสถานีตำรวจบางกอกน้อย ตรงข้ามห้องอาหารสวนเย็นฤดี(แมคโครจรัญฯในปัจจุบัน ส่วนปั้มเชลล์ไม่แน่ใจยังอยู่ไหม)
บ้านแห่งโอกาส ความฝันและความหวัง
ผมและพี่น้อง ต้องปรับตัวใหม่อย่างมาก ทุกคนต้องพยายามพัฒนาตัวเอง แสวงหาโอกาสให้ชีวิตตัวเองดีขึ้นมากกว่าที่เป็นอยู่ ผมหางานทำพิเศษนอกจากเป็นเด็กปั้ม วันหยุดไปเป็นกรรมกรก่อสร้าง ตัดต้นไม้ ตกแต่งสวน ตามบ้าน ทำความสะอาดบ้าน ขับมอร์ไซด์ส่งหนังสือพิมพ์แทนเพื่อนเวลาเพื่อนป่วย หาเวลาเรียนขับรถเพิ่ม เรียนหนังสือเพิ่ม จนสามารถจบป.ตรี.ได้ น้องๆก็เรียนจบป.ตรี ก็เพราะบ้านเลขที่501/10 ซอยวัดมะลิ ปัจจุบันบ้านหลังนี้ไม่มีแล้วครับ
จำใจอำลาบ้านสวนหลังสุดท้าย
สัญญาณเตือน เดือนตุลาคม2565 น้องสาวที่ดูแลแม่อายุ90กว่าปีแจ้งว่า ผจก.ส่วนตัวเจ้าของที่บอกว่าไม่ต้องจ่ายค่าเช่าสวนแล้วนะ ที่ดินแปลงนี้ขายแล้วให้รื้อย้ายภายใน15มกราคม2566 เหมือนฟ้าผ่าเลยครับเพราะบ้านหลังนี้ยังมีแม่ น้องสาวและครอบครัวพี่สาวอาศัยอยู่ จะไปอยู่ไหน จะอยู่อย่างไร แต่สุดท้ายเราต้องผ่านไปให้ได้ครับเพราะอย่างน้อยเวลาที่ท่านเจ้าของที่ดินได้ให้โอกาสกับเราก็หลายสิบปีครับ
ที่เล่าให้ท่านได้อ่าน ไม่ได้เจตนาให้ท่านเห็นใจหรือดราม่า เพียงแค่ต้องการให้ท่านเห็นภาพซอยนี้และโครงการณ์พัฒนาที่ดินที่อยู่อาศัยในย่านนี้ ว่าเราเคยมีสวนทุเรียนที่มีชื่อเราเคยมีสวนมังคุด มะไฟ มะม่วงแรด มะปรางและผลไม้อื่นๆ เราเคยมีคลองเล็กๆที่เรือพายเข้ามาขนสินค้าทางการเกษตรมาถึงจุดนี้ได้ซึ่งเป็นอดีตไปแล้ว และคนรุ่นราวคราวเดียวกับผมไว้นั่งคุยทบทวนความหลังเท่านั้นครับ โลกมีการเปลี่ยนแปลงเสมอครับ
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
