เรียนภาคค่ำตอนอายุ 40+ เหนื่อยมาก
เล่าต่ออีกนิด ผมไปเรียนต่อตอนอายุสี่สิบกว่าที่ธรรมศาสตร์ หลักสูตรปริญญาโทภาคภาษาอังกฤษ
ตลอดชีวิต ผมมีนิสัยเรียนวิชาใหม่ๆ เสมอ แต่ส่วนใหญ่เรียนเอง ไม่ว่าจะเป็นฟิสิกส์ จักรวาลวิทยา ชีววิทยา ปรัชญา ฯลฯ ยกเว้นบางวิชาที่เรียนเองไม่ได้ ต้องกลับเข้าชั้นเรียนในมหาวิทยาลัย
เดาไม่ถูกใช่ไหมว่าผมไปเรียนอะไร
คำตอบคือสาขาการตลาด คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี
ตอนนั้นผมยังทำงานในวงการโฆษณา ไปเรียนต่อเพราะเห็นว่า ถ้าจะไปต่อด้านนี้ไกลกว่านี้ ความรู้ด้านศิลปะและความคิดสร้างสรรค์อย่างเดียวอาจไม่พอ จึงเข้าห้องเรียนอีกครั้ง
มันเป็นหลักสูตรภาคค่ำ เรียนหลังเลิกงาน หกโมงเย็นถึงสามทุ่ม ไม่รวมเวลาเดินทางฝ่ารถติดไปกลับ
ใครๆ ก็รู้ว่างานเอเจนซีโฆษณาคู่กับการทำงานดึกเสมอ เวลาทำงานไม่แน่นอน (คำว่าไม่แน่นอนแปลว่าไม่ต้องนอนด้วย) บ่อยครั้งเรียนเสร็จแล้ว ก็ต้องกลับไปทำงานต่อ
การปลีกตัวไปเรียนภาคค่ำจึงเหนื่อยอย่างยิ่ง
แต่ชีวิตก็เป็นอย่างนี้ เราควรสำรวจตัวเองเป็นระยะ ถ้าถึงเวลาอัพเกรด ก็ทำ ดีกว่าโดนเชิญออกตอนอายุ 50
นี่คือเรียนเพราะเห็นว่าจำเป็น มองการณ์ไกล ไม่ใช่เพราะอยากได้ใบอะไรสักใบ สมัยอยู่นิวยอร์ก ผมก็เรียนแบบไม่เอาใบปริญญา เพราะราคาถูกกว่าครึ่ง ทั้งที่เป็นวิชาเดียวกับที่คนต้องการใบปริญญาเรียน
ผมเรียนจบโทแล้ว ก็ไม่ได้ไปรับปริญญา จนทางคณะโทร.มาตามว่า จะเอาใบปริญญาหรือเปล่า ถ้าไม่เอา จะทิ้งขยะแล้วนะ
หลังจากเรียนจบไม่กี่ปี ผมก็เปลี่ยนสายงานอีกครั้ง มาเป็นนักเขียนอาชีพ และเริ่มต้นเรียนวิชาใหม่
แต่คราวนี้ไม่เข้าชั้นเรียนแล้ว เรียนเหนื่อยแบบนี้ นอนดีกว่า
- 5
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
