ความกลัวของเด็ก(กำลัง)จบใหม่
มีอยู่วันนึงแม่ได้พูดออกมาว่า “เราย้ายมาที่นี่ 10 ปีแล้วนะ เวลาผ่านไปเร็วมาก” จำได้ว่าตอนนั้นกำลังนั่งสรุปเนื้อหาที่เรียนอยู่ แต่หูก็ดันไปได้ยิน ก็ทำให้นึกได้ว่า เราอายุ 20 กว่าปีแล้ว กำลังจะเรียนจบในอีก 1 ปีข้างหน้าและนี่นา มันเป็นความรู้สึกที่ทั้งดีใจและกังวลในเวลาเดียวกัน ในส่วนของความดีใจก็คือเราจะได้ทำงานหาเงิน ได้โตเป็นผู้ใหญ่ เป็นอิสระ นำเงินที่หาได้ให้พ่อกับแม่
ในเวลาเดียวกัน ความกลัว ความกังวลก็เกิดขึ้นเช่นกัน มันเป็นความรู้สึกที่หนักอึ้ง ถ่วงเวลาให้เราคิดอยู่พักหนึ่ง คิดว่าเราจะเป็นผู้ใหญ่คนนั้นได้ดีจริงหรือ เราจะได้ทำตามความฝัน เป้าหมายที่วางไว้ได้จริงๆใช่มั้ย เราเก่งพอที่จะอยู่ในสังคมที่มีการแข่งขันอยู่ตลอดเวลาได้จริงหรือ ถ้าจบไปทำงานไม่ตรงสายจะเป็นอะไรมั้ย ความคิดเหล่านี้ประดังประเดเข้ามาในหัว
ตั้งสติ!!!
ความคิดเหล่านั้นเป็นสิ่งที่ยังไม่เกิด เรากังวลกับอนาคตมากจนเกินไป ไม่ยอมอยู่กับปัจจุบัน เราก็เคยถามเพื่อนคนอื่นอีกเหมือนกันว่ารู้สึกอย่างไรที่กำลังจะเรียนจบ ก็ได้ค้นพบว่าเพื่อนคนอื่นก็รู้สึกเหมือนกันแต่ก็ลงเอยด้วย อย่าเพิ่งคิดมากอยู่กับปัจจุบันทำวันนี้ให้ดีที่ และมีอีกความคิดเห็นหนึ่งก็คือ ถ้าเราไม่กังวลกับอนาคตของเราหรือวางแผนไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆมันก็เหมือนกับการไม่มีเป้าหมายน่ะสิ เอาล่ะ ทำไมความกลัว ความกังวล การวางแผน เป้าหมาย มันถึงยำรวมกันแบบนี้
ถ้าให้ทบทวนความรู้สึกภายในบวกกับสิ่งที่เคยอ่านมา ความกลัวคือเราไม่รู้ เช่น เราอยู่ในสถานที่เดิมในเวลากลางวันเราก็จะจำได้ว่ามีอะไรอยู่ตรงไหนบ้าง แม้ช่วงกลางคืนที่ตาไม่สามารถมองเห็น เราก็สามารถเดาได้ว่ามีอะไรในความมืด แต่หากเราถูกให้เปลี่ยนสถานที่ในเวลากลางคืนเราไม่รู้ว่ามีอะไรในความมืดจึงทำให้เราเกิดความกลัว ส่วนความกลัวที่เกิดกับเราที่กำลังจะเป็นเด็กจบใหม่ คงเป็นเพราะเราไม่รู้ว่าชีวิตในวันผู้ใหญ่จะเป็นยังไง และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือเป้าหมายและการวางแผนของเราไม่ชัดเจนจึงเกิดความกังวลขึ้นมา
สำหรับการแก้ปัญหาความกลัวที่เกิดขึ้นก็คือ การตั้งเป้าหมาย วางแผน ลงมือทำ และแปลผลหรือก็คือทบทวนสิ่งที่ทำนั่นแหละ เอาจริงสิ่งที่เรียนมาก็ให้ทำแบบนี้แต่เราไม่เอามาปฏิบัติ การหาประสบการณ์ใหม่ๆหรือหาต้นแบบของสิ่งที่เราจะเป็นในอนาคต สุดท้ายคืออยู่กับปัจจุบันนี่แหละดีที่สุด สัมผัสให้ได้ว่าตอนนี้กำลังทำอะไร เพราะสิ่งที่จะเกิดในอนาคตมันก็คือสิ่งที่เราทำในวันนี้
โพสต์นี้เป็นโพสต์ที่อยากเล่าถึงอารมณ์ของตัวเราเองที่กำลังจะเรียนจบ มีความกังวล ความกลัวเกิดขึ้น บันทึกไว้กลับมาอ่านในวันที่เราเรียนจบแล้วหรือตอนที่โตเป็นผู้ใหญ่ เผื่อว่าผู้ใหญ่คนนั้นจะนั่งขำเด็กคนนี้ที่ติ๊งต๊องคิดเองเออเองซะงั้น
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
