ถ้าหากย้อนเวลากลับไปตอนสมัยเรียนได้ "ฉันจะไม่พลาดครั้งที่สอง" นำเรื่องโดยนิริณ
เวลาทำงานเนี้ยทำไมนานจัง นิริณเปิดดูนาฬิกาโทรศัพท์ พบว่ายังเหลือเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงก็เลิกงานเเล้ว เวลานอนก็ได้นอนเเค่วันละห้าชั่วโมงยังต้องมาทำโอทีอีก
"ชีวิตเนี้ยยุ่งยากจัง" เธอบ่นออกมาเสียงเบาราวกับไม่มีใครได้ยิน พี่พนักงานคนหนึ่งมายืนอยู่หน้าโต๊ะของเธอพร้อมกับส่งข้อความมาเตือนสติของเธอ
"นี้ใต้ตาอะประคบนํ้าเเข็งหน่อยก็ได้นะ" เสียงเลขาสุดสวยของท่านประธานเตือนด้วยความเป็นห่วง จะไม่ให้เตือนได้ไงละยัยสุดสวยเนี้ยคือเพื่อนของเธอนิ
"ไปโทษประธานเเกนู้น สั่งงานอย่างกับไปออกรบอะ" เธอกอดอกบีบมือเเน่น สีหน้ายิ้มเฟื่อนอย่างกับวิญญาณออกจากร่างนี้ไปเเล้ว
"โถ่คุณเพื่อนคะก็มันจะใกล้วันตรุษจีนเเล้วนี้" ความจริงฉันก็อยากจะกระทืบประธานสุดที่รักใหัจมกองไปใต้ดินเหมือนกันเเต่มันทำไม่ได้ไงจะ
นั่นสิสี่ปีเเล้วที่ฉันไม่ได้กลับบ้านมากสุดก็เเค่โทรไปให้หายคิดถึงก็เท่านั่น ความคิดอยากจะกลับบ้านในช่วงวันหยุดตรุษจีนโผล่ขึ้นมา
เเต่ความคิดก็หายไปหลังจากเห็นเอกสารกองมหึมาที่อตั้งยู่บนโต๊ะของเธอ พักหน่อยเเล้วกันฟืนทำไปตรงนี้คงไม่รู้เรื่องเเน่นอนดูจากมีภาษาจีนเเละอังกฤษปนอยู่ในเอกสาร
นิริณฟูบหลับลงไปพร้อมกับเอาหมอนตัวโปรดมานอนหนุนหัว กี่วันเเล้วนะที่ฉันต้องมาสิงอยู่ที่บริษัทอย่างกับที่นี้คือบ้านหลังที่สองของฉัน ด้วยความเหนื่อยล้าหลับตาเเปปเดียว
คุณพี่สาวผู้เมาท์เก่งที่สุดในบริษัทเห็นเเบบนี้เธอเป็นถึงลองประธาน โอ้คุณนิริณหลับอีกเเล้วสิ อย่าไปปลุกเลยดีกว่ามีหวังคุณเธอได้ปล่อยรังสีห่อเหี่ยวเเน่นอน ว่าเเต่จดหมายฉบับนี้เป็นของใครกันนะ
นอนจนลืมไปกินข้าวเที่ยงท้องร้องเสียงดังขนาดนี้ ถึงจะขก.สักเพียงใดเเต่ปากท้องสำคัญกว่า เธอพยายามเอาตัวออกจากเก้าอี่ประจำเพื่อไปซื้อของ
หน้าตาของเธอเบิกโตกับกล่องอาหาร มันคุ้นตามากไปเหมือนกับอาหารฝีมือของเเม่ หยิบกล่องอาหารเเล้วกลับมานั่งบนโต๊ะ พร้อมกับกินผัดบะหมี่ของโปรดของเธอ
เสียงเเจ้งเตือนดังขึ้นหลังจากเธอกินบะหมี่ไปสองถึงสามคำ มันคือเเชทของพวกเราเเม่ลูก คุยกันล่าสุดตอนตรุษจีนปีที่เเล้ว ไม่ได้ติดต่อท่านนานมากรู้สึกผิดขึ้นมาเลย
"ลูกรักจะมาตรุษจีนรึเปล่า มีหมูหันที่ลูกชอบด้วยนะ"
ฉันอึ้งกับคำที่เเม่ถามเพราะปกติเเม่จะไม่ถามอย่างนี้ ปกติเเม่จะถามว่าเป็นอย่างไร มารึเปล่า เเต่ครั้งนี้มีอาหารโปรดเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย เคฉันตัดสินใจละ เธอรีบหยิบโทรศัพท์มาพิมพ์ข้อความตอบกลับอย่างเร็ว
"ไปค่ะเเม่ วันที่ 9 นี้ใช่มั้ยคะ"
"ใช่จ๊ะ เเม่จะรอนะลูก"
"โอเคค่ะ ไว้เจอกันนะคะ ดูเเลตัวเองด้วยนะคะเเม่"
เเล้วจดหมายอะไรอีกละเนี้ย จดหมายบอกรักอีกเเล้ว ฉันนี้มันฮอตจริงๆ ถึงบ้านของฉันจะเป็นคนจีน ตอนที่ฉันบอกเเม่ว่าฉันเป็น Lgbtq+ เเทนที่พวกเขาจะดุด่าเเต่พวกเขาบอกว่าขอเเค่ให้ฉันเป็นคนดีก็พอ โคตรของคำว่าโชคดเลยละ
คนนั้นบอกว่าจะให้ฉันไปเจอที่บ้าน เเล้วเจ้านี้มันคือใคร เธอเอามือกอดอกอย่างพินิจเพราะปกติจะนัดฉันไปบนดาดฟ้า สงสัยจะต้องเป็นคนรู้จักเเน่นอนทรงนี้
จะทันไม่คะเนี้ยทั้งที่ฉันอุตส่าห์เตือนเพื่อนสาวว่าอย่านอนดึก นี้ไงผลพวงคือพวกเธอเกือบจะตกเครื่องค่ะ เกือบจะไปต่างประเทศเเล้วไม่ละ
นางตัวดีคือไม่สำนึกผิดอะไรเลยนั้งเเต่งหน้าไม่เเปลกหรอกก็คนที่เธอชอบมาด้วยนิก็ต้องเชิดหน้าชูตาเป็นธรรมดา นี้สินะที่เค้าเรียกว่าคนมีความรัก
"นี่ยัยบ้าตื่นได้เเล้วยะ ถึงบ้านเเล้ว" นิริณปลุกเอฟเฟคด้วยวิธีปกติเเต่นางก็ยังไม่ตื่นนะคะ
"เอ้อคุณนิริณคะไม่เป็นไรค่ะ ทิ้งไว้ตรงนี่เเหละ" ไอรีนกระพริบตาให้นิริณว่าเธอทำจริงเเน่
"เห้ยรอด้วยสิคะ นิริณ ประธานคะ"
"เเล้วปลุกทำไมไม่ตื่นละยะ" ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน
รูปนานาชนิดเรียงรายเเขวนไว้บนผนัง ทำให้นึกย้อนกลับไปตอนเธอเป็นเด็ก เป็นเรื่องปกติธรรมดามากที่วัยรุ่นเป็นวัยอยากรู้อยากลอง เลยลองเขียนนิยายที่ฉันชอบ เเต่พอฉันบอกพ่อว่าเขียนนิยาย พ่อเอาฉันไปนั้งบ่นนับสิบชั่วโมง
เเต่ฉันนี้สิดันทำพลาดอย่างมหันต์ดัน พ่อของฉันอยากเป็นอะไร ฉันตอบว่าอยากเป็นนักธุรกิจเหมือนพ่อ ตอนนี้อยากย้อนเวลาไปต่อยตัวฉันในตอนนั้นชะมัด(เเต่มันทำไม่ได้นี้สิ)
ไม่เป็นไรหรอกตอนนี้ฉันได้ทำในสิ่งที่ชอบนั้นก็คือ นักวาดในเครือของบริษัทเอทีกรุ๊ป ถึงจะรู้ตัวสายเเต่พอฉันรู้ว่าฉันชอบก็ฝึกเเบบไม่ได้หลับไม่ได้นอน มัยเหนื่อยนะเเต่ผลลัพธ์มันคุ้มค่ากว่า
"ขอบคุณตัวเราตอนนั้นมากนะ ตัวฉันในอดีต" เธอพูดีด้วยเสียงเบา ว่าเเต่พล็อดเรื่องจะเอาเเนวไหนดีนะ ไม่ได้ไปต่อตอนนานเเล้วนี่กี่เดือนเเล้วนะ มีหวังรี้ดบ่นคิดถึงเเน่
เเม่ของฉันเดินออกมาพร้อมกับพ่อ ทุกคนต่างส่งยิ้มให้ฉัน ในนัยน์ตาเหมือนมีอะไรอยากจะถาม หากไปนั่งทานข้าวมีหวังได้เข้าศึกโต้วาที (มันเป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ฉันไม่อยากกลับบ้านไงจะ)
"นี้พวกเธอคือใครหรอจะนิริณ" ป้าข้างบ้านถามฉัน "อ๋อ เพื่อนที่ทำงานน่ะค่ะ"
"อ่อหรอจ๊ะ นึกว่าเป็นเเฟนกันสักอีก" คุณป้าข้างบ้านพูดเสร็จก็หันไปหัวเราะกับพวกลุงป้า
"ขอโทษนะคะเเก่ปูนนี้เเล้ว ยังมายุ่งเรื่องของคนอื่นอีกหรอคะ"
"หน่อยเเกไอ่พ่อเเม่ไม่สั่งสอนเอ่ย" ป้าข้างบ้านโมโหจัด "อ่องั้นพ่อเเม่ป้าก็คงไม่สอนสินะคะ"
ป้าข้างบ้านกับพวกพ้องของเค้ารีบออกไปหน้าบ้านอย่างเร็ว พวกเราทั้งสามคนหันมาหัวเราะกันอย่างบ้าคลั่งเนื่องด้วยครั้งเเรกที่เถียงชนะ
วันนี้ฉันต้องอึ้งกับอะไรบ้าง อีกอย่างวันนี้พ่ออ่านนิยายโดยที่ไม่รู้ว่าเรื่องนั้นฉันเป็นคนเเต่ง รวมถึงอีกเรื่องหนึ่งก็คือคนที่ฉันหักอกไปตอนฉันอยู่ ม.ปลาย ใช่พึ่งมารูตัวฉันก็ชอบเธอเหมือนกัน
เสียงเเชทโทรศัพท์ของนิริณเด่งเตือนเธอรีบเปิดดูข้อความอย่างเร็ว
"นี้เธอมาที่โรงเรียนหน่อยได้ไม่?"
"เอ่อได้สิ เดี๋ยวเราตามไปนะ"
โอเคไว้เจอกันนะนิริณ อ๋อเเล้วอีกอย่างเราชื่อเซียร์นะ"
อืม รู้อยู่เเล้วอยากจะกรีดนะเเต่ทำไมได้นี้สิ เหมือนได้ยินเสียงพอกับเเม่เริ่มใกล้ทุกที "คือหนูยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะคะ"
พ่อกับเเม่หันมามองหน้ากัน อย่างพวกท่านคงรู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ใช่ฉันกลัวพวกท่านดุด่าเวลาเป็นเเบบนี้ภาพตอนพ่อฉันดุย้อนเข้ามาหาฉันทุกที
"ลูกคิดว่าพ่อจะด่าลูกหรอ ใช่พ่อเคยด่าลูก เเต่พอพ่อเปิดใจลูกเเต่งเก่งมาก จนพ่ออยากจะให้ลูกไปเเต่งต่อ ด้วยซํ้า" พ่อพูดเสร็จท่านชูเเขนทั้งสองข้างมาโอบกอดฉัน
"ลูกจ๊ะ ไม่ต้องกลัวนะ ทำในสิ่งที่ลูกชอบเถอะนะ" ฉันกอดเเม่พยักหน้าตอบพร้อมกับนํ้าตาที่ไหลลินลงมา
โล่งใจเรื่องนึงเเล้วอีกเรื่องนึงก็เข้ามานั้นก็คือการสารภาพรักกับคนที่ใช่สักที หากทำพลาดไปครั้งนี้คงไม่มีครั้งที่สองอีกเเล้วสินะ
ตัวฉันเป็นไอดอลของบริษัทเเต่ในสมัยเรียนฉันก็เป็นไอดอลเหมือนกันนะ มันก็ต้องเเลกความส่วนตัวมีคนเเอบตามอย่างกับสต็อกเกอร์เเหนะ พวกอาจารย์ยังคาดหวังฉันเป็นพิเศษ ทุกอย่างในตอนนั้นทำให้ฉันกลายเป็นโรคซึมเศร้า กว่าจะหายใช่เวลานานมากๆ
"นี้ๆ คุณระวังหน่อยสินี้มันบนดาดฟ้านะ"
"อ่อโทษที พอดีคิดอะไรเพลินหน้า"
"อ๋อ อืม" ผมปลิวสะบัดตามความเร็วลมเซียร์หันไปจับมุ่งเหล็กมันมีความยาวประมาณสี่เมตร อากาศในตอนนี้อยู่ในฤดูหนาวถึงมันจะเเสนสั่นก็ตาม
เซียร์กำลังทำใจอยูสินะเเต่ก็น่ารักดีนะ เอ่อข้างในกระเป๋าคืออะไรกันนะ อยู่กลีบดอกไม้ก็ปลิวตามสายลมาติดอยู่บนผมของฉัน
"เอาละนะ ฉันชอบเธอ" เซียร์นำความกล้าทั้งหมดมา บอกชอบฉัน
"อืมฉันก็ชอบเธอเหมือนกัน" ฉันรีบเข้าไปกอดเซียร์อย่างเร็วเธอก็กอดกลับฉัน
รอบตัวฉันมีชั้นเรียนที่ฉันเคยเรียนด้วยกับพวกเอฟเฟค ถึงจะไม่รู้ว่ามันคือความทรงจำที่ดีรึเปล่าเเต่พวกนางก็อยู่เคียงข้างฉันมาโดยตลอด
หากย้อนไปตอนวัยเรียนได้ฉันจะทำในสิ่งที่ฉันชอบเหมือนกับตอนนี้เเหละ เเต่จะไปเปลี่ยนอยูอย่างนึงนั้นก็คือฉันจะไม่ทำตามคนอื่นเเละทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ
ถ้าฉันไม่ตัดสินใจเเบบนั้นฉันคงไม่ได้มีความสุขนาดนี้ นิริณลุกขึ้นจากเก้าอี้ผู้จัดการจากนั้นก็ไปนั้งตรงดาดฟ้า "ไม่คิดเลยนะเนี้ยว่าตังเราจะมาใกลถึงขนาดนี้" ทั้งเป็นนักเขียนดาวรุ่งเเละผู้จัดการบริษัท "ขอบคุณตัวเราที่ตัดสินใจในวันนั้น
การบอกในสิ่งที่ตัวเองชอบไม่ใช่เรื่องน่าอาย มันจะต้องใช่เวลาให้คนเข้าใจ เราไม่สามารถไปบังคับเขาได้ ไม่เอาตัวเองเป็นที่รองรับชื่อเสียงจนทำให้ไม่เป็นตัวของตัวเอง เเละการชอบใครไม่ว่าเพศไหนมันก็เริ่มจากพื้นฐานเดียวกันนั้นก็คือความรักจากหัวใจดวงเล็กๆเหมือนกัน
Yukijî
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
