ก่อนเม้ามอยลูกตัวเอง ขอเม้าคนอื่นก่อน
#เมื่อความผิดพลาด ทำให้หน้าต่างเปิดออก
เมื่อเฟสเปิดรับเฟรนด์แบบสาธารณะแบบไม่ตั้งใจ
เมื่อมีความโลว์เทคในเครื่องมือและไม่เคยคิดจะเรียนรู้เพิ่ม
เมื่อมีความไม่เข้าใจการสื่อสารในโลกปัจจุบัน
.....ทำให้โลกมุมใหม่ไหลเข้ามาในชีวิตแบบงงๆ.....
โลกสีดำที่รู้ว่ามี....แต่ไม่คิดจะรับรู้
โลกสีเทาทีรู้ว่าเศร้า....แต่ปฏิเสธที่จะมอง
โลกสีชมพูที่เลี่ยน.....ซะจนคิดว่ามีแต่ในละคร
โลกสวยของหลายคนที่แต่งขึ้นมา.....จนดูหลอกตา
ตั้งสติแป้ปแล้วเหลือบตาดูเพื่อนที่ไม่เคยรู้จักแต่ต้องมารับรู้วิถีชีวิต
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
#คนแรก
ผู้หญิงคนหนึ่ง อายุไม่น่าเกิน 25 ปี
แรกสุด เธอพร่ำพรรณนา เขียนด่าทอหยาบคายถึงความชั่วร้ายของผู้ชายข้างกายกับผู้หญิงเลวอีกคน
ถัดไป เธอพยายามจะยืนด้วยลำแข้งของตัวเองด้วยการหางานทำ มีการคุยกับเพื่อนในเฟสเพื่อขอความเห็นใจ ยึดเหนี่ยวลูกน้อยอายุไม่น่าเกินสามขวบเป็นกำลังใจทดแทนความสูญเสียคนข้างกาย
หลายเดือนผ่านไป เธอน่าจะรู้สึกดีขึ้น กำลังใจที่มี บัดนี้ดูเหมือนจะเป็นภาระของเธอเสียแล้ว เธอจึงพาลูกน้อยของเธอไปฝากไว้กับบุพาการีที่ต่างจังหวัด
แววตาของเด็กน้อยดูเศร้าที่ต้องจากแม่ ช่างแตกต่างกับ แววตาลิงโลดของแม่ที่สลัดภาระออกไปได้
นับจากนั้นโฟสต์ของเทอ คือ การกินดื่ม เมา เมา และ เมา กับเพื่อนหญิงชายวัยเดียวกัน
คำว่าแม่...มีความหมายสำหรับเด็กเล็กทุกคนเสมอ
คำว่าลูก... มีความหมายสำหรับแม่บางคนเท่านั้น
ความเห็นแก่ตัว เป็นสัญชาตญาณลึกของทุกคน ไม่เว้นคนที่มีสรรพนามเรียกตัวเองว่า...แม่
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
#คนที่สอง
ผู้ชายคนนึง อายุไม่เกิน40ปี
เขาลงข้อความสุภาพสลับสบถเป็นระยะๆ ของความเลวร้ายที่ต้องเผชิญกับความส่ำส่อนของผู้หญิงที่กำลังจะกลายเป็นอดีตภรรยา แต่ยังคงสภาพแม่ของลูก3คน เขาสนับสนุนข้อความของเขาด้วยภาพภรรยาและชายชู้ที่โฟสอย่างไม่อับอายเช่นกันในเฟส
มีข้อความเห็นใจจากเพื่อนๆในเฟสไม่ขาดสาย ซึ่งน่าจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้น เพราะหลังจากนั้นสิ่งที่เห็นคือ โฟสของการทำงาน โฟสความคิดถึงที่ส่งไปให้ลูกที่อยู่ต่างจังหวัดกับบุพการี การวางแผนกลับไปหาลูกๆในวันเด็ก
สิ่งที่เห็นอาจไม่ได้เป็นอย่างที่คิด เมื่อ ลูกๆย่อมมาทีหลังงานและเพื่อนเสมอ เขาอ้างเหตุผลของงานที่ยุ่งวุ่นวาย และสุดท้ายลงเอยที่ก๊วนเพื่อนกินดื่มในวันเด็ก
ภาพเด็กสามคน 8ขวบ 5ขวบ และ 3ขวบ ที่ยืนคอยพ่อมารับไปเที่ยวในวันเด็ก จึงเป็นได้แค่ภาพฝัน ไม่ มี จริง
สิ่งยึดเหนี่ยวของเด็กอยู่ที่ไหนนะ ในเมื่อผู้ใหญ่ก้อไม่มี
แม่ตามหาความพึงพอใจในกามรส
พ่อตามหาความเห็นใจจากสังคม
เด็กๆจะมองหาอะไรจากไม้ใกล้ฝั่ง ที่ไม่อาจสร้างความหวังและแรงบันดาลใจได้เท่าพ่อแม่ตัวเอง
ใครๆชอบบอกว่า.... เด็กคืออนาคตของชาติ และ พ่อแม่คือครูคนแรกของลูก ..... ดูจะไม่ใช่
หรือตำราเรียนของฉันคงเอาท์ไปแล้ว
Jan 2017
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
