เรียงความของคนสวน - ยี่เข่งที่แคระแกรน
แสงทอง พ. ใจเวียง
ทำไมคนบางคนถูกรักและคนบางคนไม่ ทำไมคนเห็นคุณค่าคนกันคนละแบบ ชีวิตทำไมถึงเข้าใจยาก ธาตุแท้ของคนบางคนออกมาอย่างรวดเร็วกว่าที่คิด แท้จริงเรารู้สึกและให้คุณค่ากับอะไรเป็นสำคัญ ความสวยของหน้าตานั้น จะถูกพินิจในมุมไหนๆได้อีก ความสุขตามอัตภาพมันเป็นยังไง
เรามองเห็นตัวเราว่า ตัวเรานั้นยิ่งใหญ่และมีคุณค่า เรามองแบบนั้นได้เพราะอะไร
คนบางคนมองความรักแบบฉัน คนบางคนได้ความรักมา คนบางคนก็ไม่ได้ สิ่งที่ถูกนิยามว่าเป็นความรัก ความสงสัยว่าความจริงใจคืออะไร และปรากฏอยู่ตรงไหนนั้น ล่องลอยกลับมาหาฉันในทุกๆขณะจิต
ในตอนนี้ที่ฉันเห็น เมื่อเราประสบความสำเร็จ เรานำสิ่งนั้นไปอ้างสิทธิ์ได้กับใคร และ สำเร็จอย่างไร เราจะสำเร็จเมื่อไหร่ ที่ไหน และที่สำคัญ คือ ทำไมหรือ? เราอยากจะทำอะไร ทำทำไม และ มีความสุขแบบไหน
เมื่อได้เพ้อพรรณนา ออกมาเป็นตัวอักษรเช่นนี้ ฉันได้แต่ถามตัวเองอีกว่า ฉันคงจะไม่ประสบความสำเร็จ เราต้องประสบความสำเร็จด้วยหรือ
คนรักของฉันบอกว่าฉันประสบความสำเร็จในเรื่องเล็กๆ เรื่อยๆไป ฉันยังหายใจ ฉันไม่อยากป่วย ฉันอยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างมีความสุข
ฉันนึกถึง เพื่อนของฉัน ฉันอยากพูดความจริงทั้งหมดจากหัวใจของฉัน ฉันคงไม่ประสบความสำเร็จหรอก เพื่อนๆทั้งหมด ที่ฉันมองเห็น ไม่มีใครโชคดีเท่าฉัน ไม่ว่าใครๆ ทุกคนมีชีวิตอันราบเรียบอย่างยิ่ง ทุกคนคว้าสิ่งที่มี หรือ พอจะมีได้
จริงๆแล้ว ฉันอาจจะไม่เคยมีความสุข อยู่กับปัจจุบันเลยก็ได้ ยกเว้นตอนอยู่ฝรั่งเศส ซึ่งฉันก็ไม่อยากให้ความทรงจำ อันนั้นแปดเปื้อนลงไป ฉันจึงมีหลายบุคลิก ที่เลือกให้แสดงออกมาในแต่ละสถานการณ์
คน 10 คน อาจมองไปในถนนคอนกรีตหนาแน่น คน 1 คน แลตาไปในพงไพร หรือ คน 10 คน รักในดงไม้สุดสวย และ อีก 1 คน เลือกเดินบนถนนรถควักไขว่
คน 10 คนในทางเลือกของถนนเป็นคนที่ถูกแล้ว หรือ ผิดพลาด
1 คน ในป่าเขานั้นผิดพลาด หรือ สวยงาม 10 คนในดงพงไพรแสนมีความสุขตามอัตภาพ หรือ หกล้มทุกๆครั้งที่เจอพงหนามของไมยราพ
1 คน ที่โบกรถจะไปข้างหน้า ทุกข์ระทม หรือ เบาหวิวเหลือทนบ้างมั้ย ใครจะไปบงการใครได้
ใครจะมี หรือ ก่อเกิดคำถามต่อตัวตนของตัวเอง เป็นเรื่องของคนนั้นๆ มันไม่สลักสำคัญเพราะ ไม่มีใครสำคัญเลย
ชีวิต ด้วยตัวเองของมันเอง ก็คงจะสำคัญในวิสัยของมนุษย์ผู้เป็นเจ้าของ
แพรวา คือ คนอายุเท่าๆกับฉัน เธอบอกว่า เธอไม่เคยมีเพื่อนแบบฉัน ฉันก็ไม่เคยเห็นใครเป็นอย่างเธอเลยเช่นกัน ฉันมีอคติ อคติที่มั่นคง
แม้แพรวาบอกว่า จริงๆแล้วเธอมีทุกอย่าง... ฉันไม่เคยเลยแม้แต่สักวินาทีเดียวที่ฉันอยากจะเป็นอย่างแพรวาเลย ไม่ต้องเป็นผู้ชายทนมือทนตีนหรอก ที่จะต้องทนคนอย่างเธอได้ เพื่อนๆทั้งหลายและฉัน ก็คงจะขอวิ่งหนีไปให้ไกลๆ เธอมีฟองสบู่ลอย
ละล่อง ที่คล้ายคลึงกับฉันในปีก่อนๆ ก่อนจะพบกับความเบาหวิวเหลือทน
เธอเป็นเวิร์คกิ้งเกิร์ลโดยภาพพจน์ เธอเกลียดผู้ชายอย่างอ่อนๆ เธอต้องการผู้ชายอย่างลึกๆในมาดอันมั่นผยอง
ความคิดที่เราพูดออกมานั้น ถูกส่งมาจากท้ายทอยของเรา เราอยากเป็นคนเก่ง เราไม่โอเคกับคนที่ไม่เด่นไม่โก้เก๋ในทัศนะของเราเสมอๆ
แพรวา ดูเป็นคนที่พ่อแม่ไม่รัก ก็แค่ทำหน้าที่ แพรวาไม่เห็นจะมีผู้ชายดีๆสักคน มาตกหลุมรักเธอ การที่เธอบอกว่ามีคนบูชาเธอ ฉันคิดว่า ผู้ชายคนนั้นคงจะมีความพิกล เบาหวิวในหัวใจหนาวยะเยือก เคล้าไอร้อนของแอลกอฮอล์ละมั้ง
เธอไม่ได้เป็นคนเก่ง แค่มั่นใจ เธอคิดถึงแต่ตัวเองเหมือนกับฉัน และ จัง หรือ ไลลา
เธอเดินดุ่มๆ ไปภายภาคหน้าที่ไม่รู้ว่าจะเจออะไร และไปหาอะไรเสมอๆ ฉันมีคำถาม และพยายามตั้งรับเสมอ เมื่อเธอโทรมา ใครจะมารักเธอ...
หมอดูคนหนึ่งเคยบอกเธอว่า เธอมีเพื่อนแค่คนเดียว เธอหันกลับมาจากซุ้มโหราศาสตร์ที่ดูพื้นๆที่ฉันนั่งรอเธอ เธอบอกว่าคนคนนั้นที่เป็นเพื่อนคนเดียวของเธอคือฉัน
ฉันไม่แน่ใจจริงๆ ฉันอาจจะเป็นแค่คนจิตอ่อน ไม่อยากจะปักใจเชื่ออะไรให้มันมาก และ จะไม่ทำร้ายเธอไปมากกว่านี้
เธอไม่สวยและ ไม่ได้เก่งกาจอะไร แต่ก็ดีกว่ากรอกพาราหรือ ยาให้นอนหลับเข้าปากไปทั้งกระปุก
เธอคงจะไม่เคยมีความสุขเลย และ ไม่เคยเลย ในปัจจุบัน เธอคิดว่าข้างหน้าๆนั้นมีอะไร เธอไม่มีคำอธิบายให้กับเรื่องหลายเรื่อง เธอไม่มีหรอกนะ ความสัมพันธ์ที่สวยงามลึกซึ้งและแน่นแฟ้น ได้แต่อยู่กับความเบาหวิวในภาพลวงตา แต่ก็แล้วแต่เธอแล้วกันนะ เธอไม่มีห้วงระหว่างโมงยามอันงดงามที่จิตใจของคนเรานั้นไม่ต้องแผ่ขยาย แต่เหมือนลอยอุ่นละล่องเหมือนอยู่ในครีมนม
เธอไม่มีหรอกโมงยามให้กับคนอื่นๆที่เข้ามายุ่มย่ามในหัวใจดวงน้อยๆของเรา ไม่มีแม้แต่บุรุษหน้าตาธรรมดา กระเดียดไปทางขี้เหร่ที่พาเธอข้ามเกาะปีนังในวันแห่งฝน ประสบการณ์ของเธออธิบายไม่ได้เหมือนกับความคิดและตัวตนของเธอเอง ความเบาใจในแสงสีทองของอากาศร้อนๆที่เหมือนจะมีคนเป็นห่วงเราคือ สิ่งที่เธอไม่เคยมี
ฉันคงจะไม่เลิกคบเธอหรอกนะ เพราะ คงจะเฝ้าดูและสังเกตการณ์เธอต่อไป
โรงเรียนสอนทำอาหารจะเปิดได้หน่ะ มันจะต้องประกอบไปด้วยอะไรบ้าง การบรรยายที่ไร้สาระ และปลอมเปลือกที่ฉันจะจินตนาการได้ในเว็บรวมนิยายกำลังภายใน ผสมโรงกับเรื่องรักใคร่ที่มีเซ็ตติ้งอยู่ในจีนยุคจอมยุทธ์ มันฟังดูแล้วแสนแปลกประหลาดสำหรับฉัน
ฉันไม่อยากเป็นจัง จังไม่มีคนรัก ฉันไม่อยากเป็นไลลา ฉันเดินอยู่บนทางเดินริมฝั่งน้ำของบึงสีไฟ มืออันไม่หยุดอยู่นิ่ง เพราะความรู้สึกอันร้อนรุ่มสุมหัวกวัดแกว่งเด็ดใบยี่เข่งจากต้นที่ฝุ่นเขรอะของมันมาพับ 3-4 ทบ และโยนมันทิ้งไปพร้อมกับจิตใจที่ไม่เบาลงเลย
ยี่เข่งที่บ้านของฉันมันก็หน้าตาประหลาด ฉันจะชอบมันดีมั้ย สิ่งที่น่ากลัวสุดใจคือหน้าตาของซิกาโร เดอแบร์แชร์รักในโปสเตอร์ของงานแสดงอุปรากร ต้นไม้มันไม่มีหน้าหรอก สมองของฉันได้แต่พลางขบคิดให้จิตใจโบยบินไปว่ามันสวยสดด้วยดอก
มาเจนต้า สูงลิ่ว เคล้าคลอเคลียไปกับเถาอัญชันฟูฟ่อง ดอกอัญชันเข้มสวยจะพาใจให้นึกถึงวันเวลาที่ขับผ่านร้านอาหารจีนที่กลิ่นเข้ม ลมปะทะกายาที่พาเราไปสู่บ้านสีน้ำเงินมีจุดชมพูดูอันตรายแต่งแต้มอยู่ข้างหน้า มือไม้ของมันยาวและแข็งแรงพอสมควร
บ้านสีฟ้า หรือ น้ำเงินนั้น คงจะทำให้หนุ่มหน้าจีนเดินเข้าไป และยอมโดนชายชาวมาเลย์ผิวสีน้ำตาลดำแดดที่เป็นยามเฝ้าสถานที่ในตอนเย็นด่าว่า แต่หนุ่มน้อยคนนั้นอาจจะไม่มีเวลาสนใจ เพราะ เขาเองกำลังตื่นเต้นกับดอกเฟื่องฟ้าสีพระอาทิตย์ตกดิน เมื่อยามเย็นกำลังส่งอากาศเบาสบาย เจือกลิ่นอาหารพื้นเมืองแสนหนักแน่น กับกลิ่นเศษอาหารหน้าตึกแถวแถวนั้น เขาคงลืมได้ทุกสิ่ง และไม่ได้สังเกตดูอะไรเลย
ก็แค่ต้นยี่เข่งสุดสวยน่าเกรงขามไม่ได้มีคุณค่า เพราะเขาไม่เห็นมัน หนุ่มน้อยคงจะอยู่ระหว่าง ความสุขชั่วครู่ และความเล่นสนุกสุดอิสระจนอยากจะตายเอาเสียให้ได้
ฉันไม่เคยเห็นใครรักไลลาจริง ผู้หญิงหน้าฝรั่ง แต่งตัวแบบฝรั่ง จะเข้าใจชั้นอันซับซ้อนของอารมณ์ความทุกข์หรือความเศร้ามั้ยนะ โชคอันแสนวิเศษที่ทำให้เราได้มาซึ่งความรักคืออะไร การได้มาซึ่งความรักเกิดจากอะไร ความสัมพันธ์ ที่น่าภูมิใจและเอามาป่าวประกาศอย่างมีเลศนัยถึง ฐานะทางสังคมและทางบ้านของผู้ชายทั้งหลายแหล่
ไลลามีความหลงใหลชั่วครู่ มันดีงาม แต่ไม่เคยยาวนาน การทำเท่าที่เธอนั้นทำได้ การกระทำนั้นคือ การวิ่งร่าหาประสบการณ์และ ความลุ่มหลงอันยิ่งใหญ่ที่เธอเชื่อว่าจะผายชีวิตของเธอไปสู่ คำมั่นสัญญาในคำอธิฐานที่เลิศหรู
ฉันมีความสงสัยในตัวเธอมาตลอด แพรวาและไลลา ถูกขับเคลื่อนด้วยปมหรือ คนเรามีปมและ เราเอาปมของตัวเองมาแปรผันหรือ ฉันเองอยากเป็นคนที่น่าอิจฉาที่สุด แต่ก็กลัวใครเอาหินมาขว้างใส่หน้าผากเรา ให้ตื่นกลับมาในโลกแห่งความเป็นจริง
แฟนตาซีนั้นเบาบางเหลือใจ ปมของใครๆก็มาจากโลกแห่งทุนนิยม เหมือนกับตัวฉันเอง จะแก้ได้หรือไม่ มันก็เป็นเนื้อเดียวกับฉันไปแล้ว ใครกันแน่ที่ผิด แล้วฉันเป็นใครกันหรือ ตัวตนของเราก่อร่างมาเพื่ออะไร เราไม่เคยจะมีความสำคัญ
ยี่เข่งสวยใสถูกหยิบยื่นมาให้ฉันโดยเสน่หา ยี่เข่งมันดูเปราะบาง ยี่เข่งถูกแดดเผาจนขอบใบเฉาแลดูใกล้ตาย ถึงมันตายไปจากโลกนี้ โลกนี้ก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลง
ออกซิเจนในโลกนี้ไม่ได้น้อยลงจนฉันอึดอัดเอาแน่ๆ
ฉันได้อ้อมกอดยุแหย่แสบคันจากมือของบุรุษหนวดหนา
มันตายไปจะมีใครสนใจมันมั้ย แล้วตัวมันหละ ตอนที่ถูกยกมาจากสวน มันเรียกร้องน้ำและปุ๋ยมั้ย แล้วถ้ามันชูชันงดงามในฤดูหนาว มันจะภูมิใจในตัวเองด้วยหรือ
ยี่เข่งไม่สวยหรอก มันเหมือนวัชพืชต้นใหญ่ๆในป่า แต่สีของมันทำสายตาของใครๆให้เปล่งประกาย มันหลบตัวเองอยู่ในหลืบร้อนของฤดูฝน ฝนของป่าตอนใต้ในภูมิประเทศเขตร้อนชื้น และเติบโตอยู่ในกระแสลมอ้าวจากทะเล หน้าเรือบุโรทั่งของหมู่บ้านชาวประมง.
- 13
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
