Episode 1 : อย่าเป็นผู้ใหญ่ที่ตัวเองเกลียด
ขอประเดิมเรื่องแรกด้วย Topic นี้ล่ะกัน เอาจริงๆต้องบอกก่อนว่า ก่อนหน้านี้สภาพจิตใจตัวเองแย่มาก รู้สึกว่าช่วงเวลานี้เป็นช่วงที่แย่ ดิ่ง เศร้า มีแต่ความรู้สึกลบมากที่สุดในชีวิต ซึ่งพอเรามองย้อนกลับไปถึงข้อผิดพลาดของตัวเอง มันทำให้รู้ว่า ที่ผ่านมา เราทำตัวแย่แบบที่ตัวเองเคยไม่ชอบตอนเด็กๆเลย
ที่สำคัญคือ ตัวเราหลงลืมความฝัน ความตั้งใจ ตัวตนของเราไปหมด เหมือนมันค่อยๆจางหายไปทีละนิดเมื่อโตขึ้น อะไรๆมันทำให้จิ๊กซอว์ที่มีชื่อว่า "ตัวเอง" ค่อยๆหายไปทีละชิ้น แต่ส่วนที่เติมเต็มที่ว่างนั้นกลับกลายเป็นจิ๊กซอว์ตัวอื่นที่ไม่เข้ากับเราเลย
นอกจากความเป็นเราจะหายไป เรายังมีนิสัยที่ตัวเองเคยเกลียดอีก มันทำให้เราด้อยค่าตัวเอง เสียความรู้สึก ความมั่นใจ เหมือนเสียโลกไปทั้งใบ ทุกอย่างพังทลายลงเหมือนกับเพลงๆนึง
ปราสาททราย-สุรสีห์ อิทธิกุล
แต่ทุกคนรู้อะไรมั้ย เคยมีเพื่อนแสนดีคนนึงบอกว่า "โลกไม่ได้ใจดีกับเราขนาดนั้น โลกไม่มีเวลาให้เราเสียใจนานนัก" คำพูดนี้เป็นสิ่งที่กระตุกความคิดได้อย่างนึง เออ มันก็จริงนี่ วันนี้เสียใจ พรุ่งนี้ก็ยังมีเรื่องอีกเป็นสิบเรื่องที่รอเราอยู่
มันทำให้เราคิดว่า สิ่งที่ผ่านไปแล้วเรากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ ถึงสมองจะสั่งให้นึกแต่ condition ที่ว่า what if? แต่สุดท้ายแล้วเราต้องเดินหน้าต่อ แก้ไขปัจจุบันเพื่อไม่ให้ผิดพลาดแบบในอดีตอีก
แล้วคำว่า "แก้ไข" ต้องมีหน้าตาเป็นยังไง คำว่า "เป็นผู้ใหญ่ที่ดีขึ้น" ควรเป็นคนแบบไหนหรอ
สำหรับผม มันเป็นเรื่องที่หาคำตอบไม่ได้ตายตัว ถ้าจะให้มานั่งเถียงกัน คงมีนิยามเยอะแยะไปหมด มันขึ้นอยู่กับว่า บุคคลนั้นจะมองว่าอย่างไร แต่ถ้าจะให้พูด ตอนนี้ผมคงบอกได้ว่า คำดังกล่าว คงอารมณ์ประมาณว่า "เป็นตัวเองในแบบที่ไม่ทำให้คนที่เรารักต้องทุกข์ใจ จงอยู่ข้างหลังพวกเขา ในเวลาที่ล้ม อยู่ข้างหลังพวกเขาในวันที่โลกไม่ใจดี และอยู่ข้างๆพวกเขาในวันที่เขาต้องการไหล่ให้พึ่งพิง"
ตอนนี้ก็คงมีเพียงเท่านี้ หวังว่าค่ำคืนนี้จะเป็นค่ำคืนที่ดีของทุกๆคน ขอให้มีรอยยิ้มบนใบหน้า และหลับฝันดีนะ
Hope the sunflowers fields embrace all of your heart 🌻🌻🌻
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
