มีบุคคลตัวอย่างในพระไตรปิฎกครับ จำได้คร่าวๆ ว่าท่านน่าจะชื่อ ตัมพิกะโจร (ไม่แน่ใจ)
เดิมท่านเป็นโจรต่อมาโดนทางการจับได้และยอมตัดหัวเพื่อนโจรห้าร้อยคนเพื่อให้ตนพ้นโทษ
พอพ้นโทษแล้วมาเป็นเพชรฆาตตัดคอนักโทษมากมายตามคำสั่งพระราชา
วันนึงท่านอยากทำบุญเพราะรู้ตัวว่าทำบาปมาเยอะแล้วเลยนิมนต์หลวงพ่อพระสารีบุตรมาฉันอาหาร
หลวงพ่อพระสารีบุตรเทศน์โปรดเรื่องกรรมจากปานาติบาตจนท่านตัมพิกะโจรกลัวตกนรกเพราะตนเองสังหารนักโทษมากมาย
หลวงพ่อพระสารีบุตรรู้ว่าท่านตัมพิกะโจรคิดอะไรจึงถามว่า
“สมมุติว่าท่านรับจ้างทำนาให้พระราชา ผลผลิตที่ได้เป็นของใคร“ ท่านตัมพิกะโจรบอกว่า ”เป็นของพระราชา“
หลวงพ่อพระสารีบุตรจึงถามต่อว่า ท่านตัดคอนักโทษเพราะคำสั่งพระราชา ดังนั้นกรรมจะตกอยู่กับใคร“ หลวงพ่อพระสารีบุตรท่านไม่ได้บอกว่าตกอยู่กับพระราชานะ แต่ท่านตัมพิกะโจรเข้าใจไปเองว่ากรรมตกอยู่กับพระราชาจึงคลายความกังวลและเกิดศรัทธาฟังธรรมจากหลวงพ่อพระสารีบุตรอย่างตั้งใจจนสำเร็จพระโสดาบัน
หลังจากท่านเป็นพระโสดาบันแล้วมีศีลห้าบริสุทธิ์ เคารพพระรัตนตรัยอย่างจริงใจ ยอมรับความจริงว่าสักวันจะต้องตาย และปรารถนาพระนิพพาน ท่านจึงพ้นจากอบายภูมิ
พระท่านแนะนำว่า ไม่ควรยึดติดกรรมชั่วที่เคยทำ เพราะจิตสุดท้ายก่อนตายจะเป็นตัวตัดสินว่าตายแล้วไปไหน หากยึดติดกรรมชั่วตอนใกล้ตายจิตเศร้าหมองจะลงอบายภูมิ
ควรเร่งรัดปฏิบัติธรรม ทาน ศีล ภาวนา ให้สำเร็จพระโสดาบันเป็นอย่างน้อยเพื่อให้พ้นอบายภูมิ
ถ้าตั้งใจปฏิบัติดีแล้วแต่ยังไม่สำเร็จเป็นพระโสดาบันตายแล้วก็มีโอกาสไปสวรรค์ดีกว่าตกนรกครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
