๐จำวันวานที่ชีพฉันกำหนดเองได้
อยากจะทำอะไรราบรื่นไปหมด
ฉันไม่เคยมัวพะวงอนาคต
แต่เรื่องลำเค็ญมิปรากฏว่าเคยได้ยิน
๐แล้วเธอจักซ่อมใจร้าวนี้ได้ไหม
ห้ามอย่างไรมิให้ฝนโปรยลงสิ้น
ห้ามได้ฤาหยุดแสงตะวันอันโสภิณ
แล้วโลกหมุนเป็นอาจิณได้อย่างไร
๐เธอจักเกื้อหนุนอย่างไรต่อคนทุกข์นี้
คนสูญสิ้นอยากจะมีชัยบ้างได้ไหม
โปรดช่วยซ่อมใจแหลกลาญให้ฉันไซร้
เพื่อชีวีฉันจักได้ฟื้นขึ้นมา
๐ฉันรู้สึกลมผ่านพฤกษ์เสียงหวีดหวิว
ความทรงจำเลือนลางปลิวมลายไปหนา
เราคงไม่เห็นพรุ่งนี้ครรไลมา
ไม่มีใครเอ่ยวาจาปลุกปลอบใ