ก่อนเดินทางไกล
เดินทางไกลครั้งนี้ ต่างกับการเดินทางไกลเมื่อครั้งเข้าค่ายพักแรมของลูกเสือ ที่ตลอดเส้นทางครูฝึกจะสอนวิธีทำเครื่องหมายเพื่อเป็นสัญลักษณ์จดจำเส้นทาง จะได้ไม่หลงเมื่อตอนขากลับ
ส่วนการเดินทางไกลครั้งสุดท้ายของชีวิตนั้น จะออกเดินทางวันไหน ไม่มีกำหนดการแจ้งให้รู้ล่วงหน้า อาจจะอีก 5 ปี 10 ปี 50 ปี มากกว่านั้น หรือ หรือพรุ่งนี้ก็เป็นไปได้ ไม่จำเป็นต้องทำเครื่องหมายกันหลงทาง ทุกคนที่เดินทางไกล ไม่เคยมีใครย้อนกลับทางเดิม แม้สักคนเดียว ทางไกลมาก
ก่อนวันเดินทางจะมาถึง ให้จดจำบรรยากาศครั้งเมื่อยังพร้อมหน้าพร้อมตา พ่อแม่ลูก สนุกสนานบนโต๊ะกินข้าว ส่งเจ้าตัวน้อยขึ้นรถตู้ที่หน้าบ้านทุกๆเช้า เมื่อได้ยินเสียงแตรตอนเย็น จะรีบวิ่งออกมารับนักเรียนอนุบาล เสื้อขาวกางเกงแดง หากยังไม่ถึงบ้านต้องกำชับคนที่อยู่บ้านคอยรับลูกให้ด้วย
มีบ้างบางครั้ง ต้องฝากเพื่อนข้างบ้านช่วยรับ หากติดธุระนอกบ้านกันหมด
การศึกษาเป็นสิ่งสำคัญ ไม่เรียน ไม่เขียน ไม่อ่าน ย่อมไม่รู้ เหมือนที่ศาสตราจารย์ศิลป์ พีระศรี สอนลูกศิษย์ว่า นายไม่อ่านหนังสือ นายจะรู้อะไร
อย่าแสวงหาความรู้จากการมโนเอาเอง ฟังเขามา ฝันไป แบบนี้เรียกว่า ความรู้สึก ไม่ใช่ความรู้ จึงมีความเชื่อมั่นอย่างยิ่ง ว่าการเรียนรู้เป็นสิ่งสำคัญ
ในโลกนี้ไม่มีอะไรฟรี การศึกษามีต้นทุน ถูกแพงขึ้นอยู่กับคุณภาพและความนิยม ค่าเทอม ค่าอาหาร ค่าเสื้อผ้า ค่ารถรับส่งนักเรียน รวมทั้งหมดนี้ ปีละเหยียบแสน ต้องส่งเล่าเรียนอีกสิบกว่าปี เป็นเงินเท่าไร เงินเก็บที่มีอยู่ในบัญชี มีไม่พอ อาศัยรายได้จากการทำงานแต่ละเดือน หมุนเงินกันไป
ค่าใช้จ่ายในครอบครัวอีกเดือนละห้าหกหมื่น ผ่อนบ้านผ่อนรถ ค่าน้ำค่าไฟ ค่าโทรศัพท์ ค่าอาหาร ไหนจะต้องเตรียมสำรองไว้เผื่อฉุกเฉิน เจ็บป่วยต้องเข้าโรงพยาบาล
เคยมีประสบการณ์ พาคนไข้ไปโรงพยาบาล รับบัตรคิวต่อแถวตามสิทธิ์ประกันสังคม และบัตรทองสวัสดิการจากรัฐ ตื่นตีสี่ ถึงโรงพยาบาลตีห้า ให้ได้รับคิวแรกๆ จะได้ตรวจก่อน
แพทย์ลงตรวจเก้าโมง คนไข้เป็นร้อย นั่งรอจนเมื่อย หลับไปบ้างก็มี สมาธิอยู่ที่หูคอยฟังเสียงเรียกตามเบอร์ ลุกไปห้องน้ำหลายรอบแล้ว กลับมาไล่ดูหมายเลขบนบอร์ดก็ยังไม่เห็นมี ไม่แน่ใจว่าบัตรในมือหมายเลขอะไร ต้องก้มดูอีกที
สงสารคุณหมอ ตั้งแต่เช้าไปตรวจคนไข้ตามวอร์ดต่างๆ เสร็จแล้วก็มานั่งตรวจที่นี่ต่อ สังเกตว่าเราไปห้องน้ำ 2 รอบแล้วแต่คุณหมอยังนั่งตรวจอยู่ที่เดิม เที่ยงแล้วคุณหมอก็ยังไม่ไปกินข้าว
เคยถามคุณหมอเหมือนกันว่า เที่ยงแล้วทำไมไม่พักกินข้าว ได้คำตอบว่า ใจไม่แข็งพอที่จะปล่อยให้คนไข้นั่งรอ คนไข้ที่ยังรอตรวจอยู่เต็มห้องก็ไม่ยอมไปกินข้าวเหมือนกัน เลยต้องลืมเรื่องข้าวเที่ยงไปเลย
ได้ยินคุณหมอถามคุณยายท่านหนึ่งขณะทำการตรวจอยู่ว่า คุณยายมาอย่างไร ใครพามา สุดท้ายคุณหมอควักเงินส่วนตัวให้คุณยาย เป็นค่ารถกลับบ้านอีกต่างหาก
แค่ 2 ภาระที่เล่าให้ฟัง ทั้งการเรียนของลูก และค่าใช้จ่ายในครอบครัว ถือว่าหนักอึ้ง เต็มบ่า หากมีอะไรเพิ่มขึ้นมาอีกคงไม่ไหว
ด้วยวิสัยของคนเป็นพ่อเป็นแม่แล้ว จะไม่กลัวทำงานหนัก กังวลแต่เพียง หากถึงวันต้องออกเดินทางไกลในไม่ช้านี้ จะทำอย่างไร
เวลาทำงานในแต่ละวัน 8 ชั่วโมง รวมโอที งานนอกแล้วปาเข้าไป สิบกว่าชั่วโมง เวลานอนแทบไม่มี ได้นอนพักแค่ 3-4 ชั่วโมง กลัวหลับใน เวลาขับรถ หากเพิ่มงานไปมากกว่านี้คงไม่ไหว
ทางเดียวที่มั่นใจได้คือ ต้องวางแผนการเงิน ด้วยการจัดการความเสี่ยง สร้างกองทุนเงินสดฉุกเฉิน คุ้มครองรายได้ให้กับครอบครัว และทุนการศึกษาของลูก
หลักการสำคัญ ในการสร้างกองทุน เพียงจัดสรรค์รายได้จากเงินที่รับในแต่ละเดือนมาสัก 5% เก็บสะสมไว้ในบัญชีกรมธรรม์ประกันชีวิต เพื่อทำหน้าที่เป็นก็อกสองแทนหัวหน้าครอบครัว หากถึงเวลาต้องเดินทางไกล
มนุษย์เรามีเวลาใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้จำกัด สั้นยาวตามแต้มบุญที่แต่ละคนได้สะสมกันมา ถึงวันหนึ่งก็ต้องออกเดินทางไกล ไปสู่สุคติ โลกใบใหม่ที่คาดเดาเอาว่า คงจะมีความสุขมากกว่าโลกใบนี้ ด้วยเหตุผลที่ว่า คนที่ไปแล้วไม่มีใครกลับมาเลย สักคน
ภาระเล็กๆน้อยๆ เพียงชั่วคราว หากเราติดธุระ ยังต้องฝากเพื่อนบ้านช่วยเป็นธุระให้
ภาระที่ใหญ่กว่านั้น ที่ต้องดูแลลูกที่กำลังเรียน คนในครอบครัวที่ต้องมีคนคอยอุ้มชู จะฝากใคร
เพราะไม่มีใครรู้ กำหนดการออกเดินทางครั้งสุดท้าย
อย่าชะล่าใจ ก่อนเดินทางไกล จึงต้องเตรียมความพร้อมเอาไว้ให้กับครอบครัว ให้เรียบร้อยตั้งแต่วันนี้
โดย.. พี่ชื่อวิช
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
