28 เม.ย. เวลา 07:40

ผมรู้จักคนอยู่คนหนึ่ง

เขาสูญเสียคุณพ่อของเขาด้วยโรคมะเร็ง
ตั้งแต่เล็กจนโต เขาสนิทกับคุณพ่อของเขามากๆ
เขาสามารถพูดคุยกับคุณพ่อของเขาได้ทุกเรื่อง
ไม่ว่าจะเรื่องการเรียน การทำงาน ความรัก การเงิน ฯลฯ
เรียกได้ว่า คุณพ่อของเขาคือ “ทุกอย่าง” สำหรับเขาเลยทีเดียว
ด้วยเหตุนี้ การสูญเสียคุณพ่อจึงเป็นอะไรที่สร้างความทุกข์ใจให้กับเขาเป็นอย่างมาก
ตอนแรก เขาคิดว่าเวลาจะค่อยๆช่วยเยียวยาความทุกข์ใจของเขาได้
แต่แม้ว่าวันเวลาจะผ่านไปหลายวัน หลายสัปดาห์ หลายเดือนแล้ว
แต่ความทุกข์ใจของเขาก็ยังคงท่วมท้นอยู่ในใจและทำให้เขาไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรอยู่ดี
จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาก็เกิดคิดขึ้นมาในใจว่า
“ฉันไม่ใช่คนเดียวในโลกใบนี้ที่เผชิญกับความสูญเสียแบบนี้ ยังมีคนอีกเยอะแยะไปหมดที่เผชิญกับความสูญเสียแบบนี้ และนั่นหมายความว่าโลกใบนี้เต็มไปด้วยคนจำนวนมากที่ต้องทุกข์ใจไม่ต่างกับที่ฉันกำลังทุกข์ใจในตอนนี้”
จากนั้น เขาก็ตั้งคำถามกับตัวเองขึ้นมาว่า
“ถ้าฉันอยากจะกลายเป็นคนที่สามารถช่วยเหลือคนที่กำลังทุกข์ใจกับการสูญเสียแบบฉันได้ ฉันจะต้องทำยังไงบ้าง?”
คำถามนี้เป็นคำถามที่มีความสำคัญมากๆเลยครับ
เพราะมันเป็นคำถามที่ช่วยให้เขามีแรงฮึดที่จะลุกขึ้นมาทำอะไรบางอย่างกับชีวิตของเขามากขึ้น (จากเดิมที่ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร)
เพราะมันเป็นคำถามที่ช่วยให้เขามีความหวัง (ว่าวันหนึ่ง เขาจะก้าวข้ามผ่านความทุกข์ทรมานใจนี้ไปได้)
เพราะมันเป็นคำถามที่เปลี่ยนความทุกข์ใจที่เขากำลังเผชิญอยู่ให้กลายเป็นประสบการณ์ล้ำค่าที่เขาจะเอาไป “ต่อยอด” ให้เป็นประโยชน์กับคนอื่นต่อไป
การตั้งคำถามนี้ (พร้อมกับใช้เวลาตอบคำถามนี้จริงๆจังๆ) จึงกลายเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เขาเริ่มต้นก้าวข้ามผ่านความทุกข์ใจในการสูญเสียคุณพ่อของเขาได้
และไม่ใช่แค่กับเขาคนนี้เท่านั้นนะครับ
ในฐานะที่ผมทำงานเป็นนักจิตวิทยา ผมได้มีโอกาสพูดคุยกับหลายคนที่ผ่านพ้นช่วงเวลาที่ยากลำบากในชีวิตของพวกเขามาได้ด้วยการ “คุยกับตัวเอง” ทำนองนี้
มันเริ่มจากการที่พวกเขารับรู้ว่า โลกนี้มีคนอยู่มากมายที่กำลังเผชิญหน้ากับความทุกข์ใจที่พวกเขากำลังเผชิญอยู่
จากนั้น พวกเขาก็ตั้งเป้าที่จะพัฒนาให้ตัวเองกลายเป็นคนที่สามารถช่วยเหลือ “เพื่อนร่วมทุกข์” คนอื่นๆให้ได้
และค่อยๆเริ่มต้นลงมือเปลี่ยนแปลงตัวเองให้กลายเป็นคนๆนั้น (คนที่สามารถช่วยเหลือ “เพื่อนร่วมทุกข์” คนอื่นๆได้) วันละเล็กวันละน้อย
พอรู้ตัวอีกที พวกเขาก็จะพบว่า ตัวเองได้ก้าวข้ามผ่านความทุกข์ใจที่พวกเขากำลังเผชิญอยู่ (ในตอนนั้น) เป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ
โฆษณา