ตอนที่ 2
"ทะ ท่าน นี่เรากำลังเข้าหอกันอยู่นะ!"
"แล้วไง?" แม่ทัพใหญ่เค่นเสียงดุ บีบคอเจ้าสาวหมาดๆ เอาไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว ก่อนดันร่างบางชิดเสาเตียงที่มีม่านมุ้งสีแดงระโยงระยางอยู่
"บุรุษตัวโตเช่นท่าน ทำกับภรรยาเช่นนี้หรือ ปละ ปล่อย ปล่อยข้า!" อติมาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงติดขัด มือแข็งแรงที่บีบคอนางไว้ ทำให้หายใจไม่ออก
สวรรค์ เกิดใหม่ทั้งที ขอสามีดีๆ กว่านี้ไม่ได้หรือ นี่เขาจะฆ่าแม้กระทั่งเจ้าสาวตนเองเชียว ช่างใจคอโหดเหี้ยมทารุณนัก
"เจ้าต้องการอะไรกันแน่ บอกข้ามา" เสียงเหี้ยมเกรียมเค่นถาม ดวงตาคมกริบหรี่มองสตรีตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจ นางวางแผนใส่ยานอนหลับในน้ำชาแล้วลากเขาเข้าห้อง เรียกร้องความรับผิดชอบเพื่อให้เขาแต่งงาน เมื่อเขายอมแต่ง คืนเข้าหอ เขาคิดว่าจะไม่แตะต้องสตรีน่ารังเกียจเช่นนางแม้แต่ปลายเล็บ แต่นางก็ใช้กลวิธีเดิมวางยาปลุกกำหนัดในสุราให้เขาควบคุมตนเองไม่ได้ จนเผลอแตะต้องตัวนาง แต่ขณะที่สถานการณ์กำลังเป็นไปตามความต้องการของนาง นางกลับถีบเขาตกเตียง ซ้ำยังหาว่าเขาบังอาจลวนลามนางเสียอย่างนั้น
"ข้า ข้าจะต้องการอะไรเล่า ปล่อยข้าก่อน ข้าข้าจะหายใจไม่ออกตายอยู่แล้ว" อติมามองเขาตาเหลือก สองมือกำแน่นที่ต้นแขนแข็งแรง พยายามดึงมือนั้นออกจากต้นคอให้ได้ แต่ดูเหมือนยิ่งดึงมันก็ยิ่งบีบรัดยิ่งขึ้น
"เจ้าวางยาปลุกกำหนัดข้า แต่สุดท้ายกลับถีบข้าตกเตียง ตกลงเจ้าต้องการอะไรกันแน่" ฝ่ามือนั้นยังบีบแน่น ดวงตาคมดุหรี่มองอย่างกดดัน ภายใต้ความมืดสลัวที่มีเพียงแสงจันทร์ลอดผ่าน
"ข้าก็แค่ตกใจเท่านั้น ไม่ได้ตั้งใจถีบท่านเสียหน่อย" อติมารีบเอ่ยแก้ตัว นางเริ่มไอออกมาเพราะหายใจไม่ออก แม่ทัพเหล่ยหลางหาได้คลายแรงบีบลงไม่ แต่กลับสะบัดมือแล้วเหวี่ยงร่างบอบบางนั้นลงเตียงแทน
เวลานั้นหัวใจของอติมาเต้นตึกตัก ร่างบอบบางถดหนี พร้อมกับกุมคอเสื้อตนเองเอาไว้อย่างหวงแหน อย่าบอกนะว่าเขาคิดจะข่มขืนภรรยาตนเอง
ไม่! ไม่นะ
"อย่า อย่าเข้ามานะ ท่านจะทำอะไรข้า ข้าไม่มีอารมณ์แล้ว ไว้วันอื่นเถอะ" อติมาเอ่ยปฏิเสธรัวเร็ว ลิ้นของนางพันกันไปหมดแล้ว
แม่ทัพเหล่ยหลางกระตุกยิ้มร้าย มองสตรีตรงหน้าด้วยสายตาดูแคลน
"สตรีชั้นต่ำเช่นเจ้า หากไม่จำเป็น อย่าคิดว่าข้าจะแตะต้อง ทหาร!" แม่ทัพเหล่ยหลางหันไปทางประตูแล้วเอ่ยเสียงเฉียบ ไม่นานทหารสามสี่นายก็กรูกันเข้ามาทางประตู ยืนเรียงแถวรอรับคำสั่ง
"ขอรับท่านแม่ทัพ"
"โทษฐานที่นางล่วงเกินข้า โบยยี่สิบที แล้วส่งไปเก็บขี้วัวที่ค่ายทหารเป็นเวลาหนึ่งเดือน"
โบยยี่สิบที! เก็บขี้วัวอีกต่างหาก
สวรรค์ สวรรค์ได้โปรด อย่าเล่นตลกกับข้าแบบนี้
"ช้าก่อน หากท่านลงโทษข้าผู้เป็นภรรยาหนักเช่นนี้ ผู้คนย่อมติติง ชื่อเสียงแม่ทัพของท่านคงไม่เป็นที่เลื่องลือในทางที่ดีแน่"
"แล้วอย่างไร" แม่ทัพเหล่ยหลางเลิกคิ้วอย่างไม่แยแส ชื่อเสียงงั้นหรือ เขาเคยสนใจเรื่องพวกนี้เสียที่ไหนกัน
"แล้วหากผู้คนรู้ว่าแม่ทัพใหญ่เช่นท่าน ถูกถีบตกเตียงในคืนเข้าหอ แน่ใจหรือ ว่าท่านจะทนอับอายขายขี้หน้าได้ ชาวบ้านคงเล่าลือกัน ว่าแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้น ไร้น้ำยาลีลาแย่ ถึงขนาดถูกเจ้าสาวถีบตกเตียงในคืนเข้าหอ" อติมารีบเอ่ยหาทางเอาตัวรอด บุรุษโบราณย่อมรักษาหน้าตนเองอยู่แล้ว ไม่มีทางกล้าให้เรื่องนี้แพร่งพรายออกไปแน่
แล้วนางก็เลิกคิ้วมองเขาอย่างท้าทาย เมื่อเห็นอีกฝ่ายมองนิ่ง "ว่าอย่างไร ข้าเจ็บไปก็เท่านั้น เทียบกับชื่อเสียงของท่านเสียหาย" นางยักไหล่ขึ้นแล้วเอ่ยต่อ "ย่อมไม่คุ้มกันอยู่แล้วใช่หรือไม่"
"พูดได้มีเหตุผล" แม่ทัพหนุ่มมองนางด้วยแววตาเจ้าเล่ห์แฝงรอยยิ้มร้ายกาจ ก่อนหันไปออกคำสั่งกับทหารอีกครั้ง
"ทหาร เพิ่มโทษโบยสามสิบที ขังไว้ในห้องสามคืนแล้วส่งไปเก็บขี้วัวที่ค่ายทหารสองเดือน"
เหมือนฟ้าผ่าเปรี้ยงลงกลางหัว คำพูดของนางนอกจากไม่ช่วยอะไรแล้วยังซ้ำเติมตัวเองเข้าไปอีก ให้มันได้แบบนี้สิ โบยสามสิบที เก็บขี้วัวอีกตั้งสองเดือน นี่มันขุมนรกชัดๆ
"ลากนางออกไป!"
"ไม่ต้อง!" อติมายืดอกขึ้นพร้อมปรายตามองแม่ทัพจอมอำมหิต "ข้ามีขา เดินเองได้เว้ย"
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
