ตอนที่ 3
ตอนไปมีขา แต่ตอนกลับนี่สิ ถูกหิ้วปลีกกลับมาอย่างหมดท่า
"โอ้ยยย" อติมาร้องโหยหวน เมื่อแผ่นหลังเนียนที่ตอนนี้เต็มไปด้วยรอยเฆี่ยนถูกสาวรับใช้ข้างกายประคบยาให้อย่างเบามือ
"เจ็บมากไหมเจ้าคะคุณหนู" ซวงเอ๋อร์เอ่ยถามผู้เป็นนายด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าจิ้มลิ้มแดงก่ำเหมือนอยากจะร้องไห้ รู้สึกสงสารคุณหนูจับใจ
"เจ็บสิ เจ็บมาก โอ้ยยยย" ตอบสาวใช้แล้วก็ร้องโอดโอย ก่อนใบหน้างามจะแปรเปลี่ยนเป็นเจ็บแค้น แล้วทุบกำปั้นลงบนฟูกนอนด้วยความโมโห "แต่เจ็บใจมากกว่า ไอ้แม่ทัพสารเลว"
"อย่าเอ่ยเช่นนั้นเจ้าค่ะ หากท่านแม่ทัพมาได้ยินเข้า ต้องหาเรื่องลงโทษคุณหนูอีกเป็นแน่"
"เอะอะก็จะลงโทษๆ วันเข้าหอเขายังไม่คิดไว้หน้าข้า" อิ๋นเออร์เอ่ยออกมาด้วยความเจ็บใจไม่หาย นางเพิ่งรู้ชื่อตนเองก็ตอนที่สาวใช้เอ่ยเรียก
ร่างนี้ของนางชื่ออิ๋นเอ๋อร์ เป็นบุตรสาวของพ่อค้า หลงรักแม่ทัพสมควรตายนั่นมาตั้งแต่ยังเยาว์ พยายามเข้าหาเขาทุกครั้งที่มีโอกาส แม้เขาจะเกลียดนางเข้ากระดูกดำ เพราะไม่ชอบสตรีมั่นหน้าเช่นนี้ แต่ต้องมาเสียทีเพราะถูกนางวางยานอนหลับแล้วลากเข้าห้อง ตอนเขาไปเจรจาเรื่องจัดซื้อสะเบียงอาหารเพื่อส่งไปยังค่ายทหารที่เรือนของนาง
นางจงใจให้บิดาเข้ามาเห็นตอนที่นอนกอดก่ายกายสูงใหญ่อยู่บนเตียง สุดท้ายเขาก็ต้องรับผิดชอบ ด้วยการแต่งนางเป็นฮูหยินเอก
ความจำร่างเก่าไหลเข้ามาในหัวของอติมาอย่างต่อเนื่อง ทำให้เริ่มรู้เรื่องราวของคุณหนูอิ๋นเอ๋อร์มากขึ้น อติมาจึงเข้าใจว่าเหตุใดแม่ทัพเหล่ยหลางจึงลงโทษนางหนักนัก เพราะที่ผ่านมาเขาเกลียดนางและโมโหที่นางทำให้เขาจำใจต้องแต่งงานด้วย เขาจึงระบายโทสะกับความผิดที่นางถีบเขาตกเตียง แล้วยังซ้ำด้วยการถีบยอดหน้า ฝากรอยน่าอายเอาไว้
แต่ต่อให้เกลียดยังไง ร่างนี้ก็เป็นสตรี เขาไม่ควรลงโทษรุนแรงถึงเพียงนี้
บุรุษผู้นี้ใจคอโหดเหี้ยม ควรหลบให้ห่าง ไม่รู้ว่าเจ้าของร่างเดิมหลงรักไปได้อย่างไร อยู่ด้วยกันไม่รู้จะถูกฆ่าแกงวันไหน
อิ๋นเอ๋อร์รักษาตัวอยู่ในห้องสามวัน นางก็ต้องถูกส่งไปเก็บขี้วัวที่ค่ายทหาร พร้อมกับซวงเอ๋อร์สาวใช้คู่กาย
"อี๋ เหม็น" คุณหนูอิ๋นเอ๋อร์เบ้หน้าด้วยความรังเกียจ ขณะตักขี้วัวใส่ถังไม้ เมื่อเต็มแล้วจึงนำไปเททิ้งที่ริมรั้วอีกฝั่งหนึ่ง
ค่ายทหารที่นี่เลี้ยงวัวเอาไว้กินเนื้อโดยไม่ได้ซื้อหา ที่นี่มีวัวหลายร้อยตัวคอยเดินเล็มกินหญ้าบนชายทุ่งกว้าง
อิ๋นเอ๋อร์แทบอยากอาเจียนออกมา นางทำหน้าสะอิสะเอียนขณะคิดถึงหน้าแม่ทัพจอมโหดด้วยความโกรธแค้น
"แม่ทัพเหล่ยหลาง คอยดูเถอะ มีโอกาสเมื่อไหร่ ข้าจะเอาคืนเจ้าให้สาสม" ร่างบางก้มลงหิ้วถังแล้วหยัดตัวลุกขึ้นด้วยท่าทีกระฟัดกระเฟียด
ฟุบ!
แต่ขาเจ้ากรรมดันสะดุดก้อนหิน คุณหนูอิ๋นเอ๋อร์ล้มหน้าคะมำ ใบหน้างดงามซบลงบนกองขี้วัวเข้าไปแบบเต็มรัก
อี๋ แจ็คพ็อต
นางเงยหน้าขึ้นแล้วสะบัดไปมา ริมฝีปากบางเม้มแน่น ใบหน้างามเต็มไปด้วยขี้วัวเปียกๆ ติดอยู่เป็นแห่งๆ อิ๋นเอ๋อร์ทำท่าอยากชกลม เจ็บใจยิ่งนักแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นางนอนคว่ำแล้วเงยหน้าขึ้นมาด้วยความรู้สึกโมโหจนควันแทบออกหูให้ได้ จากนั้นจึงเอ่ยออกมาอย่างเน้นย้ำ
"สวรรค์ สวรรค์"
"ดูท่าฮูหยินจะชอบหน้าที่นี้ไม่เบาเลย"
ขณะที่ยังนอนคว่ำอยู่บนพื้น นางก็ได้ยินบุรุษผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น น้ำเสียงนั้นบ่งบอกถึงความกวนโมโห
อิ๋นเอ๋อร์ลุกขึ้นตั้งหลัก เม้มปากมองบุรุษแปลกหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ เอ่ยด้วยน้ำเสียงกระโชกโฮกฮาก
"ชอบหรือไม่ชอบ เกี่ยวอะไรกับเจ้า"
"ฮูหยิน ข้าเพียงต้องการทักทายเท่านั้น นี่ท่านไม่พอใจข้าหรือ"
ทักทายกับผีสิ นี่มันจงใจแดกดันกันชัดๆ
"เจ้าเป็นใคร ข้าไม่คุยกับคนไม่รู้จัก"
"ข้าชื่อซงหยวน เป็นคนดูแลวัวทุกตัวในทุ่งกว้างแห่งนี้"
"คนดูแลวัวหรือ แล้วรู้จักข้าได้อย่างไร"
ชายผู้นั้นเผยยิ้ม "ไม่ให้รู้จักได้อย่างไร ในเมื่อฮูหยินนำขนมมาให้ท่านแม่ทัพทุกวัน พวกข้าก็พลอยได้มีลาภปาก เพราะท่านแม่ทัพไม่เคยแตะต้องขนมแม้แต่คำเดียว"
"หึ" อิ๋นเอ๋อร์เบ้ปาก "แล้วเจ้าเข้ามาทักข้าต้องการอะไร" ชายผู้นี้ต้องมีจุดประสงค์ใดเป็นแน่ ดูจากสายตากลิ้งกลอกนั้นหาได้เป็นคนซื่อตรง
"ข้าแค่ต้องการเงิน สามตำลึงแลกกับไม่ต้องเก็บขี้วัวสองเดือน แล้วท่านก็กลับจวนแม่ทัพอย่างสบายตัว เป็นความคิดที่ดีหรือไม่"
"ไม่ต้องเก็บขี้วัวเลยงั้นหรือ" อิ๋นเอ๋อร์ตาเป็นประกาย "ทำไมจะไม่ดีล่ะ"
แล้วชายผู้นั้นก็แบมือออกมาตรงหน้า "เช่นนั้นจ่ายมาสามตำลึง แล้วท่านก็กลับกระโจมนอนสบายๆ ได้เลย"
"เดี๋ยว เจ้าแน่ใจหรือว่าท่านแม่ทัพจะไม่รู้" "
ข้ารับประกัน หากท่านแม่ทัพรู้ ข้ายอมกินขี้วัวเป็นอาหารสามวัน"
"เจ้าพูดแล้วนะ"
"แน่นอน ชายชาติทหารพูดแล้วย่อมไม่คืนคำ" ซงหยวนตอบด้วยมั่นใจ ใช้สายตาเจ้าเล่ห์มองภรรยาแม่ทัพ คนอย่างเขาขอแค่ได้ผลประโยชน์ ย่อมทำให้ได้อย่างไม่มีอิดออด เงินสามตำลึงใช่ว่าจะน้อยๆ เสียเมื่อไหร่ หากได้มาเขาเก็บไว้ใช้ได้หลายเดือนเลยทีเดียว
อิ๋นเอ๋อร์คลี่ยิ้ม พร้อมกับส่งเงินสามตำลึงให้ชายดูแลวัวแล้วยักคิ้วให้เขา
"ขอแสดงความยินดีด้วย เจ้าคงจะได้กินขี้วัวเป็นอาหารสมใจอยากแล้วล่ะ"
จบคำฮูหยินแม่ทัพก็ส่งสายตาพร้อมเพยิดหน้าให้อีกฝ่ายมองไปด้านหลัง ซงหยวนหันขวับ รู้สึกแทบล้มทั้งยืนเมื่อเห็นใครบางคนยืนมองเขาด้วยสายตาทรงอำนาจ
"ท่าน ท่านแม่ทัพ" เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ช่างดูยากลำบากนัก แม่ทัพเหล่ยหลางไม่รอช้า ออกคำสั่งเสียงเหี้ยม "ทหาร เอาชายผู้นี้ไปป้อนขี้วัวให้เต็มท้อง ให้กินขี้วัวแทนอาหารทั้งสามมื้อเป็นเวลาสามวัน"
"ไม่ ท่านแม่ทัพได้โปรด ข้า ข้าไม่อยากกิ๊นนน ข้าไม่ชอบกินขี้วัวขอรับ ได้โปรดเว้นโทษให้ข้าด้วย ได้โปรด" คำอ้อนวอนนั้นหาทำให้แม่ทัพใหญ่ใจอ่อนลงไม่
"เอาตัวไป!" เสียงกร้าวออกคำสั่งอีกครั้ง แม่ทัพเหล่ยหลางมองตามร่างผอมสูงถูกลากออกไป ก่อนจะหันไปมองสตรีที่ใบหน้าเลอะไปด้วยขี้วัว นางยักไหล่ให้เขา ก้มเก็บเงินสามตำลึงที่ตกอยู่บนพื้นแล้วโยนมันขึ้นลง ก่อนเอ่ยทวงความดีความชอบ
"ข้าช่วยจัดการคนคิดคดให้ท่าน จะไม่ตกรางวัลอะไรหน่อยหรือ"
แม่ทัพเหล่ยหลางยิ้มกริ่ม พลางมองใบหน้างามด้วยประกายตาขบขัน ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเหี้ยมเกรียม
"เข้าใจหาประโยชน์จากสถานการณ์ ในฐานะผู้สมรู้ร่วมคิด มีโทษหนักไม่แพ้กัน แต่ในเมื่อแปรเปลี่ยนเจตนาภายหลัง เช่นนั้นข้าจะใจดีลดโทษให้ ขุดหลุมส้วมห้าสิบหลุมให้เสร็จภายในสองวัน ห้ามอิดออดเด็ดขาด!" เอ่ยจบจึงหันไปบอกทหาร "พรุ่งนี้เฝ้าดูนางเอาไว้ หากนางอู้ ส่งไปรับโทษเหมือนกับชายเลี้ยงวัว"
ได้ยินดังนั้นคุณหนูอิ๋นเอ๋อร์ก็ถึงกับพูดไม่ออก ดวงตาคู่งามเบิกโตเท่าไข่ห่านพร้อมกับร้องออกมาด้วยความตกใจในทันที
"ฮ้าา ขุดหลุมส้วม!"
ให้ตาย นางขอเป็นลมแป๊บ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
