ตอนที่ 9
"แม่ทัพจอมโฉด! เจ้ากล้าล่วงเกินมารดาเจ้ารึ"
จบคำของฮูหยินแม่ทัพใหญ่ สรรพสิ่งราวนัดแนะกันเงียบเสียง พลันเกิดความเย็นเยียบจนหนาวถึงกระดูก
แม่ทัพเหล่ยหลางตวัดหางตาคมดุ เกิดความกดดันขึ้นชั่ววินาที แม้แต่หายใจยังไม่มีใครกล้าให้มีเสียง
"เจ้าว่าอะไรนะ" น้ำเสียงนั้นดูเน้นย้ำชัดถ้อยชัดคำ สายตาเย็นเยียบข่มขวัญ กายสูงองอาจดูทรงอำนาจจับจ้องสตรีปากกล้าเพียงหนึ่งเดียว
"อ่า เอ่อ" อิ๋นเอ๋อร์ถึงกับหน้าเสีย ทำได้เพียงส่งเสียงเอ่ออ่าในลำคอ ก่อนเผยยิ้มแห้ง ยกมือขึ้นเกาต้นคอยิกๆ "คือข้า ข้าหิว"
"ก็เลย ก็เลยโมโหไปหน่อย" คนบอกโมโหหิวกล่าวอ้างพร้อมกับยิ้มให้เขาก่อนหัวเราะอย่างแห้งแร้ง แต่ดูเหมือนคำแก้ตัวจะไม่ได้ช่วยอะไรเลยแม้แต่น้อย เมื่อสายตาคมเหมือนใบมีดจับจ้องมาราวอยากฉีกแขนขานางออกเป็นส่วนๆ
ซวยแล้วไหมล่ะ เล่นถึงมารดาเขาขนาดนั้น มีให้เลือกสองทาง ไม่ตายก็พิการล่ะวะ
"ทหาร!" แม่ทัพเหล่ยหลางหันไปเอ่ยเรียกทหารด้วยน้ำเสียงดุดัน ใบหน้าของเขาดูโกรธจัด
อิ๋นเอ๋อร์อ้าปากเหวอ ก่อนล่าถอยสองสามก้าว แล้วก่อนที่เจ้าของใบหน้าชวนมองจะได้ออกคำสั่งต่อ นางก็เผ่นแนบออกจากตรงนั้นในทันที
อยู่ให้โง่สิ
"จับตัวนางมาให้ได้!" คนเป็นแม่ทัพออกคำสั่งเสียงเฉียบ
อิ๋นเอ๋อร์วิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต ในค่ายมืดมาก ทำให้นางหาทางหลบหลีกได้อย่างว่องไว แต่จะผ่านประตูค่ายออกไปอย่างไรนี่สิ
โถๆๆ หมูกระทะเป็นเหตุ ความหิวบังตา
อิ๋นเอ๋อร์หลบอยู่หลังพุ่มไม้ นางหดตัวให้เล็กที่สุด ขณะเงี่ยหูฟังฝีเท้าของทหารที่กำลังตามหาตัวนางกันอย่างวุ่นวาย
"หายตัวเร็วจริงๆ" ทหารนายหนึ่งเอ่ยขึ้น เมื่อก้าวมาถึงพุ่มไม้ที่นางหลบซ่อน
อิ๋นเอ๋อร์มองกายผอมสูงนั้นผ่านช่องของกิ่งไม้ เห็นอีกฝ่ายยืนเอามือกุมท้องแล้วบิดก้นไปมา
"ท้องข้า มาปวดอะไรตอนนี้" เอ่ยจบจึงหันซ้ายแลขวาแล้วย่อตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามพุ่มไม้ที่นางหลบอยู่ ก่อนจะเกิดเสียงผายลมขึ้นอย่างรุนแรง
อี๋...
โชคก้าวชั้น มาขี้อะไรตรงนี้...
มือขาวยกขึ้นปิดจมูก พยายามกลั้นหายใจอย่างเต็มที่ ไม่รู้ว่าทหารผู้นี้ไปกินอะไรมา กลิ่นถึงได้เหม็นราวช้างเน่าร้อยตัวมัดรวมกันเช่นนี้
ปุ๊ด ปุ๊ด ปู๊ดดดด
ฆ่านางให้ตายเสียเถอะ
ถ้าจะผายลมหนักหน่วงถึงเพียงนี้ อิ๋นเอ๋อร์ได้กลิ่นแล้วแทบเป็นลม
ไม่ไหวแล้ว นางขอเปลี่ยนที่หลบก่อนแล้วกัน
อิ๋นเอ๋อร์ค่อยย่องออกไป แต่ตรงนี้มีแต่ใบไม้แห้ง ย่างก้าวแรกก็เกิดเสียงกร็อบแกรบขึ้น
"ใคร!" ทหารที่กำลังนั่งปลดทุกข์เอ่ยถามเสียงดัง ขณะรีบลุกขึ้นแล้วสวมกางเกงอย่างว่องไว
อิ๋นเอ๋อร์หมอบนิ่ง กลิ่นอุจระยังโชยมา ทหารผู้นี้เสร็จกิจโดยไม่เช็ดก้น ถ้าติดกางเกงล่ะก็ นางไม่อยากจะคิด
"เมี้ยววว" นางร้องเสียงแมวขึ้นเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ ทหารผู้นั้นจึงมีท่าทีวางใจแล้วก้าวออกไปจากตรงพุ่มไม้
เมื่ออีกฝ่ายออกไปแล้ว อิ๋นเอ๋อร์ก็สูดลมหายใจด้วยความโล่งอก โดยลืมไปว่านางสูดกลิ่นหอมหวนที่อีกฝ่ายทิ้งเอาไว้ให้ดูต่างหน้าเข้าปอดไปแบบเต็มๆ
สวรรค์
ขมคอชะมัด
คนเป็นฮูหยินแม่ทัพใหญ่ถึงกับโก่งคออ้วกก่อนหาที่หลบใหม่ เมื่ออยู่ในจุดที่ปลอดภัย จึงสูดหายใจรับอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด รู้สึกเหมือนตายแล้วได้เกิดใหม่ในทันที
"เจอนางหรือไม่" แม่ทัพเหล่ยหลางถามเสียงเข้ม แววตาแสดงถึงโทสะแผ่ไอเย็นยะเยือก จนคนถูกถามมือไม้สั่น
"ยังหาไม่เจอเลยขอรับ คิดว่าฮูหยินยังอยู่ในค่าย หลบอยู่ที่ไหนสักแห่ง"
"หึ กล้ายกตนเป็นมารดาข้า แล้วยังหลบหนีความผิด สตรีปากกล้า ก่อเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน" แม่ทัพเหล่ยหลางเอ่ยขึ้นด้วยความโมโห ก่อนจะโบกมือไล่ "ไปหาตัวนางให้พบ ถ้าคืนนี้ไม่เจอตัว ข้าจะควักลูกตาพวกเจ้าออกมา!"
"ขอรับ" ทหารทั้งห้านายรับคำสั่งเสียงสั่น รีบก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว หากหาตัวฮูหยินไม่พบพวกเขาซวยแน่ เพราะฉะนั้นคืนนี้อย่างไรก็ต้องหาให้เจอ ต่อให้พลิกแผ่นดินหา พวกเขาก็ต้องทำ
หลังจากที่ทหารก้าวออกไป แม่ทัพเหล่ยหลางจึงทรุดตัวลงนั่งด้วยท่าทีฉุนเฉียว เขาหรี่ตามองมีดสั้นที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วหยิบมันขึ้นมาอย่างใจเย็น
"แล้วเจ้าจะรู้ ว่าข้าไม่ใช่คนที่ล้อเล่นได้"
แม่ทัพเหล่ยหลางปามีดสั้นปักลงที่เสากระโจมอย่างแม่นยำ ดวงตาคู่คมวาวโรจน์ ก่อนก้าวไปดึงมีดออกมาแล้วเอ่ยเสียงกร้าว
"สตรีปากกล้า เจอตัวเมื่อไหร่ ข้าจะตัดลิ้นเจ้าให้สนัขกินซะ"
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
