ตอนที่ 10
อิ๋นเอ๋อร์พยายามหาหลบในที่ปลอดภัยมากขึ้น เมื่อดูเหมือนแม่ทัพเหล่ยหลางจะเพิ่มกำลังในการค้นหาตัวนางจนแผ่นดินแทบพลิก
นางคิดหาวิธีด้วยความร้อนใจ ก่อนจะตัดสินใจปีนขึ้นต้นไม้ใหญ่เพื่อมองหาช่องทางหนี ตอนนี้บริเวณค่ายดูสว่างไสวมากขึ้น เพราะเหล่าทหารได้จุดคบเพลิงตามหาตัวนางกันวุ่นวาย
บ้าบอมาก แม่ทัพจอมโฉด แค่นางมีน้ำใจเลี้ยงหมูกระทะในค่าย อยากให้พวกทหารที่เฝ้าเวรยามอย่างหนักทั้งวันทั้งคืนได้มีความสุขและกินของอร่อยบ้างเท่านั้น ไม่เห็นต้องสั่งทหารให้ทำลายอาหารและข้าวของนาง มันมากเกินไปหน่อยแล้ว
คอยดูเถอะ นางต้องหนีออกไปจากที่นี่ให้จงได้ ไม่ปงไม่เป็นมันแล้วฮูหยินแม่ทัพ ไม่อยากมีสามีบ้าอำนาจ รังแกสตรี ข่มเหงคนที่ด้อยกว่าและใช้อารมณ์ตนเองบงการผู้อื่นจนเป็นนิสัย
ฮ่องเต้ทรงหูหนวกตาบอดเป็นแน่ ที่เลือกให้บุรุษผู้นี้เป็นแม่ทัพ ตั้งแต่ทะลุมิติมา นางยังมองไม่เห็นคุณสมบัติที่เหมาะสมของเขาเลย ตำแหน่งนั้นสงสัยจับฉลากได้มา
"ฮูหยินอยู่บนนั้น!"
ขณะที่คิดโมโหแม่ทัพจอมโฉด เสียงทหารผู้หนึ่งก็ตะโกนขึ้น ทำให้อิ๋นเอ๋อร์ตกใจจนต้องรีบกอดกิ่งไม้เอาไว้อย่างเหนียวแน่น ก่อนคิดหาวิธีในการหลบหนี
แต่ประเด็นคือนางไม่ได้มีวิชาตัวเบานี่สิ แล้วจะหนียังไง ปีนลงไปก็คงไม่พ้นถูกจับตัวเป็นแน่
"ถอยไปนะ! ห้ามพวกเจ้าเข้ามาเป็นอันขาด ไม่งั้นข้าจะโดด" คนเกาะต้นไม้เอาไว้แน่นข่มขู่ เชื่อว่าทหารพวกนี้คงไม่กล้าให้นางเป็นอะไรถ้าไม่มีคำสั่ง อย่างไรก็เป็นถึงฮูหยินแม่ทัพใหญ่ หากไม่ได้รับคำสั่งจากเขา ทหารพวกนี้ย่อมไม่มีใครกล้าทำร้ายนาง
"อย่านะขอรับฮูหยิน ปีนลงมาดีๆ เถอะขอรับ แล้วไปพบท่านแม่ทัพกับพวกเรา" ทหารผู้หนึ่งตะโกนบอก ท่าทางทุกคนดูเตรียมพร้อมอยู่ตลอดเวลา หากกระโดดลงไปจริง พวกเขาคงกรูกันเข้ามาเป็นกลุ่มก้อนเพื่อรับตัวนางเป็นแน่
"ลงไปให้โง่สิ" หากลงไปก็คงไม่พ้นโทษตาย เรื่องอะไรนางจะยอมตายง่ายๆ ยอมเดินเข้าถ้ำให้เสือที่อ้าปากรอกัดแทะนางเป็นอาหารงั้นหรือ
"ไปรายงานท่านแม่ทัพ ว่าพบตัวฮูหยินแล้ว แต่นางไม่ยอมลงมาจากต้นไม้" หลี่ซุนทหารมือขวาแม่ทัพออกคำสั่ง ก่อนจะเห็นทหารสองนายก้าวออกไปทางกระโจมใหญ่อย่างรวดเร็ว
แล้วไม่นานแม่ทัพจอมโฉดก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมทหารสองนายที่กำลังฉุดลากสตรีนางหนึ่งเข้ามา นั่นก็คือซวงเอ๋อร์ สาวรับใช้คนสนิทของนาง
"คุณหนู ช่วยข้าด้วยเจ้าค่ะ! คุณหนู!" ซวงเอ๋อร์ที่ถูกมัดมือไพล่หลังอยู่ร้องตะโกนขอให้นางช่วยด้วยความกลัว ใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักซีดเผือด น้ำตาไหลอาบดวงหน้า ร่างบางสั่นน้อยๆราวลูกนกถูกฝน ช่างน่าสงสารนัก
"แม่ทัพจอมโฉด ไม่คิดว่าบุรุษเช่นท่านจะชมชอบรังแกสตรีเช่นนี้ ช่างน่าภูมิใจในตำแหน่งอันใหญ่โตยิ่งนัก" อิ๋นเอ๋อร์เอ่ยด้วยความโมโห ไหนๆ ก็จะตายแล้วก็ขอสักหน่อยเถอะ
"บังอาจ! จนป่านนี้แล้วเจ้ายังไม่สำนึก" แม่ทัพเหล่ยหลายตวาดเสียงกร้าว อิ๋นเอ๋อร์ถึงกับสะดุ้งจนแทบตกลงไป
"ข้าทำอะไรผิด แค่เลี้ยงหมูกระทะทหารแค่นี้ มันจะอะไรกันนักกันหนา เหตุใดต้องให้ทหารมาทำลายข้าวของๆ ข้า"
"เจ้านำพาทหารสังสรรค์ดื่มกินในช่วงที่ค่ายต้องเฝ้าระวังศัตรู นี่เรียกว่าไม่ผิดหรือ หากมีข้าศึกบุกโจมตี คิดว่าค่ายนี้จะเหลือชิ้นดีหรือไม่ เหล่าทหารกี่นายต้องมาตายเพราะความคิดน้อยของเจ้า"
เออ จริงแฮะ นางลืมคิดไปจริงๆ เพราะชาติที่แล้วของนางไม่เคยต้องระมัดระวังสงคราม อยากทำอะไรตอนไหนก็ทำได้ ไม่เหมือนที่นี่ ที่ต้องระวังการคุกคามจากศัตรูอยู่ตลอดเวลา แต่นางก็แค่อยากเลี้ยงของอร่อยทหารพวกนั้น ส่วนเรื่องการดื่มสุรา พวกเขาพากันเอามาดื่มเองไม่เกี่ยวกับนางสักหน่อย แต่คิดไปไม่ว่านางจะเป็นคนนำสุรามาให้พวกทหารดื่มหรือไม่ นางก็ผิดอยู่ดี เพราะไม่เตือนทหารพวกนั้นในฐานะฮูหยินแม่ทัพ
ที่แม่ทัพจอมโฉดพูดก็มีเหตุผล แต่ถึงอย่างไรเขาก็ควรไว้หน้านางในฐานะฮูหยินบ้าง บอกกันดีๆก็ได้ ไม่ใช่ให้คนมาเทอาหารนางทิ้งต่อหน้าต่อตาผู้คนเช่นนี้ ถึงอย่างไรเขาก็ใช้อำนาจเกินไปจริงๆ
ข้อนี้อิ๋นเอ๋อร์เถียงไม่ออก เพราะนางผิดจริง วันหลังทำอะไรต้องคิดหน้าคิดหลังให้ดี แต่จะมีวันหลังให้คิดหรือไม่ เพราะดูจากสายตาที่ฆ่าคนได้เพียงแค่จับจ้องของแม่ทัพจอมโฉดนั้น เห็นทีคงมีชีวิตรอดยากแล้วงานนี้
"ข้ายอมรับผิดก็ได้ แต่ท่านก็ผิด ที่สั่งให้ทหารทำลายเตาย่างหมูกระทะของข้าจนพัง แล้วยังเทอาหารที่ข้าตั้งใจทำทิ้งจนหมด"
"เจ้าไม่มีสิทธิ์มายอกย้อน ลงมาเดี๋ยวนี้ ไม่เช่นนั้นข้าไม่รับประกัน ว่าจะเกิดสิ่งใดกับสาวใช้ของเจ้า"
"คุณหนู! ช่วยข้าด้วย คุณหนู ข้ายังไม่อยากตาย" ซวงเอ๋อร์ร้องด้วยความกลัว ขณะถูกทหารสองคนจับตัวเอาไว้
"ข้าจะลงไปถ้าท่านรับประกันว่าจะไม่ทำอะไรข้ากับซวงเอ๋อร์"
"เจ้าไม่มีสิทธิ์ต่อรอง ลงมา!" คนเป็นแม่ทัพตวาดเสียงกร้าว ไอเย็นแผ่ยะเยือกออกมาจากกายสูงองอาจ ซวงเอ๋อร์สะดุ้งโหยง ขณะที่อิ๋นเอ๋อร์เกือบพลาดตกต้นไม้ ดีที่นางกอดกิ่งของมันเอาไว้ได้ทัน
"ไม่! จนกว่าท่านจะรับปาก ว่าจะไม่ทำอะไรข้า"
"เจ้ายังกล้าต่อรองอีกหรือ" เขามองนางด้วยสายดุดันราวต้องการฉีกกระชากร่างบอบบางนั้นออกมาเป็นส่วนๆ
"ดี!" แม่ทัพเหล่ยหลางหันไปมองทหารที่จับตัวสาวใช้คู่กายสตรีปากกล้า "กล้อนผมนางให้หมด"
"คุณหนู!"
"ช้าก่อน! อย่าเพิ่ง ข้ายอมแล้ว ข้ายอมแล้ว อย่าทำอะไรนาง" อิ๋นเอ๋อร์ละล่ำละลักเอ่ยด้วยความกลัวว่าแม่ทัพเหล่ยหลางจะทำกับซวงเอ๋อร์เช่นนั้นจริงๆ "ข้าผิดเอง ท่านลงโทษข้า นางไม่เกี่ยว"
เกิดรอยยิ้มหยันบนใบหน้าของแม่ทัพหนุ่ม เขายกมือขึ้นเพื่อบอกให้ทหารอย่าเพิ่งทำสิ่งใดกับสาวใช้ ดวงตาคมปราบวาบวามไปด้วยความเหี้ยมเกรียม จับจ้องสตรีบนต้นไม้ด้วยความสาสมใจ
"งั้นก็ลงมา!"
อิ๋นเอ๋อร์เลิกลั่ก ตอนขึ้นมานางปีนได้อย่างคล่องแคล่ว ไฉนตอนลงถึงได้เพิ่งตระหนักว่าต้นไม้ต้นนี้สูงขนาดไหน
"เอ่อ ข้า ข้าลงไม่ได้" นางเอ่ยเหมือนคนอยากร้องไห้ ทำให้คิ้วเข้มพาดเฉียงของคนเป็นแม่ทัพขมวดเข้าหากันด้วยความหงุดหงิด
"ขึ้นได้ก็ต้องลงได้ ลงมาเดี๋ยวนี้ นี่คำสั่ง"
"แต่ ข้า ข้ากลัวความสูง" อิ๋นเอ๋อร์มองลงไปด้านล่างเริ่มรู้สึกหูตาพร่ามัว หากตกลงไปล่ะก็ แม่ทัพเหล่ยหลางคงไม่ต้องหักแขนขานางให้ลำบาก
เมื่อเห็นสตรีเจ้าปัญหาเอาแต่เกาะต้นไม้เอาไว้แน่น คนเป็นแม่ทัพก็นึกอ่อนอกอ่อนใจ เขาก้าวเข้าไปใต้ต้นไม้แล้วออกคำสั่งเสียงห้วน
"กระโดดลงมา"
อิ๋นเอ๋อร์ส่ายหน้า "ไม่ ไม่ลง ข้ากลัวตก"
"ข้าสั่งให้กระโดดก็ต้องกระโดด!"
"ไม่ ไม่เอา ไม่กระโดด"
แม่ทัพเทียนหลันรู้สึกอ่อนอกอ่อนใจกับนางเป็นยิ่งนัก เหตุใดจึงดื้อด้านเช่นนี้
"หากเจ้าไม่กระโดด ข้าจะฆ่าสาวใช้เจ้าซะ" เขาเปลี่ยนมาใช้วิธีข่มขู่
"อย่านะ อย่าทำอะไรซวงเอ๋อร์"
"งั้นก็กระโดดลงมาเดี๋ยวนี้"
"หากข้ากระโดด ท่านต้องรับข้าด้วย เช่นนั้นข้าก็ไม่โดด"
แม่ทัพเหล่ยหลางไม่ตอบ เขาก้าวเข้าไปใกล้ต้นไม้มากขึ้น สายตาจับจ้องอยู่ที่สตรีด้านบน นางจึงเข้าใจว่าเขาตอบรับ
"รับข้าดีๆ นะ ข้าจะโดดแล้ว ย๊ากกก"
ฟลุบ
เกิดความเงียบชั่วขณะ แม่ทัพเหล่ยหลางตีหน้านิ่ง มองสตรีที่นอนฟุบอยู่ตรงแทบเท้าด้วยสีหน้าสบาย อิ๋นเอ๋อร์ขยับตัวอย่างยากลำบาก นางทั้งจุกทั้งเจ็บเพราะร่างกายกระแทกพื้นไปเต็มแรง ก่อนใบหน้างามจะเงยขึ้นมองบุรุษกายสูงใหญ่ด้วยความแค้นฝังลึก นางฝืนยกมือขึ้นชี้หน้าหล่ออันตรายนั้น
"แม่ทัพจอมโฉด เจ้า เจ้าหลอกข้า!"
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
