อควาเรียมสำหรับคน หมึก และสิ่งของ
!! Sponsored Review !!
หนังสือเล่มนี้ค่อนข้างฉีกแนวความโหดเลือดสาดของ น้ำพุสำนักพิมพ์ ไปพอสมควร โทนเรื่องของ #อควาเรียมสำหรับคนหมึกและสิ่งของ คือนวนิยายที่จะทำให้ผู้อ่านรู้สึกอบอุ่นหัวใจไปกับมิตรภาพแสนอ่อนโยน และเต็มตื้นกับการดิ้นรนต่อสู้เพื่อตามหาชิ้นส่วนที่แหว่งวิ่นไปของชีวิต
"โทวา" หญิงชราผู้รับหน้าที่ทำความสะอาดอควาเรียมเพื่อชดเชยความเศร้าจากการสูญเสีย "เอริค" ลูกชายเพียงคนเดียวของเธอ โทวาทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างไร้ที่ติ การทำตัวยุ่งอยู่ตลอดช่วยให้เธอลืมความหม่นหมองของชีวิตไปได้บ้าง อีกทั้งเหล่าสัตว์น้ำในตู้กระจกยังเป็นเพื่อนคุยที่คอยรับฟังเธอเสมอ โดยเฉพาะหมึกยักษ์แปซิฟิกที่ชื่อ "มาร์เซลลัส" 🦑
วันหนึ่งโทวาได้รับโทรศัพท์จากศูนย์พักพิงผู้สูงอายุ "ชาร์เตอร์วิลเลจ" ว่าพี่ชายของเธอเสียชีวิตแล้ว เมื่อเดินทางไปสะสางข้าวของที่เขาหลงเหลือไว้ให้ โทวาก็เริ่มตระหนักขึ้นมาว่าเธอเองก็จำเป็นต้องตัดใจจากอดีตทั้งหมดแล้วย้ายมาอยู่ที่นี่เช่นกัน เนื่องจากเธอไม่เหลือคนในครอบครัวอีกต่อไปแล้ว
นับว่าโชคดีที่อควาเรียมได้พนักงานทำความสะอาดคนใหม่พอดี โทวาจึงจำเป็นต้องสอนงานให้ "คาเมรอน" เสียก่อน เพื่อให้แน่ใจว่าอควาเรียมที่เธอรักจะสะอาดเอี่ยมตามมาตรฐานของเธอ และเพื่อนฝูงของเธอที่อาศัยอยู่ที่นั่นจะยังคงมีความสุขต่อไปแม้ว่าเธอจะไม่อยู่แล้วก็ตาม
ช่วงต้นของหนังสืออาจจะอืดอาดไปบ้าง เพราะด้วยบรรยากาศของ "โซเวลล์เบย์" ที่เป็นฉากหลังเป็นเมืองเล็กๆไร้ความวุ่นวาย รวมถึงการปูพื้นของตัวละครแต่ละตัว แต่เมื่ออ่านไปได้กลางๆเล่มจะรู้สึกตื่นเต้นไปกับปริศนาที่ฝังลึกในใจของโทวา และได้แต่คอยเอาใจช่วยให้เธอปลดเปลื้องความหนักอึ้งที่แบกเอาไว้นั้นได้เสียที
ที่สำคัญคือเจ้าหมึกยักษ์ในเรื่องน่ารักสุดๆ 😍 มาร์เซลลัสเป็นหมึกที่ฉลาดมาก มันใช้ทุกช่วงเวลาที่ต้องอาศัยในตู้กระจกคอยสังเกตผู้คน โดยเฉพาะโทวาที่มันรู้สึกผูกพันมากเป็นพิเศษ มาร์เซลลัสสังเกตได้ถึงความทุกข์ของเธอ และด้วยสติปัญญาของมันที่ทำให้สามารถวิเคราะห์สิ่งต่างๆได้อย่างง่ายดาย เจ้าหมึกยักษ์จึงต้องทำตัวเป็นนักสืบเพื่อหวังคลี่คลายความเศร้าให้เพื่อนมนุษย์ของมัน
เนื้อหาของเรื่องไม่ได้มีอะไรหวือหวามากนัก แต่สิ่งที่ทำให้เล่มนี้พิเศษสำหรับเราคือมิตรภาพระหว่างชาวบ้านในเมืองนี้ที่อบอุ่นมากๆ แก๊งสาววัยเกษียณของโทวาก็น่ารัก คอยดูแลทุกข์สุข ไปมาหาสู่กันอยู่เสมอ ยิ่งโทวาไม่มีลูกหลานคอยดูแลเพื่อนๆก็ยิ่งเป็นห่วงเธอและมีน้ำใจกับเธอมาก อ่านแล้วเข้าใจถึงเหตุผลที่มนุษย์จำเป็นต้องมีครอบครัวเลย
คำว่า "ครอบครัว" ในที่นี้ไม่ได้หมายถึงครอบครัวจริงๆหรอกนะ แต่หมายถึงใครสักคนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างเราเสมอทั้งช่วงเวลาที่ดีและร้าย เพราะการอยู่อย่างโดดเดี่ยวมันช่างอ้างว้างและน่าหวาดกลัว ต้องยอมรับเลยว่ามนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่เมื่ออยู่ลำพังแล้วเปราะบางมาก แต่เมื่อพวกเขามาอยู่รวมกันเป็นกลุ่ม มันจะก่อให้เกิดความแข็งแรงมากพอที่จะร่วมกันฟันฝ่าทุกอุปสรรคไปได้
อีกมุมหนึ่งที่เราสะท้อนใจมากก็คือ ผู้สูงอายุส่วนใหญ่แล้วเขาก็ต้องการแค่ได้ใช้เวลาร่วมกันกับลูกหลานแค่นั้นเอง เมื่อชีวิตมาถึงจุดหนึ่ง ความสุขของเราอาจจะเป็นแค่การได้รักใครสักคนและเฝ้ามองเขาเติบโต และเมื่อถึงวันที่สังขารโรยรา ก็หวังแค่มีคนให้คอยพึ่งพิง ช่วยเหลือในสิ่งที่เราไม่เหลือเรี่ยวแรงพอจะทำมันได้ด้วยตัวเอง
เราฟื้นตัวไม่ได้หรอกจ้ะ ไม่มีทางทำได้อย่างสมบูรณ์แบบ แต่เราต้องเดินหน้าต่อ มันจำเป็น
บ่อยครั้งที่การพังทลายของบางสิ่งในตัวเรา เป็นการเปิดโอกาสให้สิ่งใหม่ได้ก้าวเข้ามา ดังนั้นแม้ว่าความสูญเสียจะเจ็บปวดแค่ไหนเราก็ต้องเดินต่อไปข้างหน้า แล้วสักวันเราอาจได้พบกับชิ้นส่วนใหม่ที่จะเข้ามาเติมเต็มช่องว่างที่ขาดหายไปให้สมบูรณ์อีกครั้ง
รีบไปซื้อมาดอง เอ้ย! มาอ่านกันได้ แต่ว่าเป็นพรีออเดอร์นะ: https://shope.ee/1qFvgIc0Ag
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
