จำได้เลาๆว่าวัยประมาณ 6 ขวบค่ะ เหตุเกิดในงานกงเต็กอากงวันสุดท้าย ทุกคนต้องใส่ชุดผ้าดิบหรือชุดขาวที่เป็นผ้าถุงสำหรับหญิง และกางเกงสำหรับชาย แต่ด้วยอุปนิสัยเราที่ไม่ชอบกระโปรงหรือผ้าถุง เพราะเรารู้สึกว่ามันโล่งๆ มันเดินไม่ถนัด เราก็ขอแม่ใส่กางเกงขาสั้นสีขาว แม่เราก็เลยเอากางเกงชุดพละที่ต้องรูดซิบด้านหน้าตัวโปรดของเรา ใส่กระเป๋าเตรียมให้เราหลายตัว เพราะลูกหลานทุกคนต้องไปค้างคืนที่บ้านใหญ่อากงกันจนกว่างานจะเสร็จ
มาถึงตอนสำคัญคือ พอทุกคนในงานโค้งคำนับศพอากง เตรียมเคลื่อนย้ายโลงจำปา เราลุกขึ้นยืน แล้วซิปกางเกงมันแตกค่ะ เราอายจึงไม่ได้บอกใคร รีบวิ่งเข้าห้องนอน เพราะจะไปเปลี่ยนกางเกง โดยห้องทุกห้องในบ้านหลังนี้ อาอี๊จะเป็นคนถือกุญแจห้อง เราเข้าไปรื้อกระเป๋า พยายามจะรีบเปลี่ยนกางเกงให้ทันตั้งขบวนแห่โลงจำปาไปสุสาน เราจึงไม่ได้รู้เลยว่า อาอี๊ได้ไล่ล็อคกุญแจห้องทุกห้อง พอเปลี่ยนกางเกงเสร็จ เปิดห้องออกมาไม่ได้ เราร้องตะโกนแหกปากลั่น! แข่งกับเสียงอึกทึกครึกโครมข้างนอก ตะโกนจนเจ็บคอ จนต้องไอและอ๊วกออกมา
ที่สุดเราได้ยินเสียงแม่ตะโกนเรียกหาเรา เราก็เลยทุบประตูปังๆ! ได้ยินแม่ตะโกนด่าอาอี๊ว่า "มึงทำไมไม่แหกตาดู! ว่ามีหลานอยู่ในห้อง!! มึงจะฆ่าหลานหรือไง!!" พออาอี๊เปิดกุญแจ แม่เห็นเรายืนตัวสั่นผวา เราโผหาแม่ ร้องไห้จ้า ซ้ำยังไอและอ๊วกออกมาอีกครั้ง ทุกคนที่ยืนอยู่หน้าห้อง ต่างก็โผกันมา รุมโอ๋เรากันใหญ่ แม่รีบอุ้มเรา เราสะอึกสะอื้น เอาหน้าซบบ่าแม่ตลอดเวลา ไม่ยอมมองหน้าใคร จำได้ว่าเรามองหน้าอาอี๊แว่บนึง เห็นอาอี๊ร้องไห้ แล้วพยายามพูดกับเราว่า "อี๊ขอโทษนะลูก! อี๊ขอโทษนะลูก!"
ผลจากเหตุการณ์ข้างต้น
ได้สร้างปัญหาให้แม่เราอย่างมาก
เพราะเวลาเราจะเข้าห้องน้ำหรือห้องอะไรก็ตาม
เราจะไม่ยอมล็อคประตู แม่ต้องนั่งเฝ้า
กว่าจะค่อยๆเปลี่ยนพฤติกรรมเราได้ แม่ก็เหนื่อยน่าดูค่ะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
