เรื่องนี้คงสอนว่า อย่าเชื่อแม้ว่าจะเป๋นครูบาอาจารย์ของเรา
ท่านเป็นผู้ฉลาด แต่เนื่องจากท่านรักและเคารพในตัวอาจารย์ เชื่อในสิ่งที่อาจารย์สอน โดยไม่ทันได้คิดถึงหลักเหตุผลที่แท้จริง ท่านจึงพลาดหลงฆ่าคนไปมากมาย จนกระทั่งแม้จะฆ่าพ่อแม่ตัวเองก็ไม่เว้น เพราะความหลงผิดอันเป็นมิจฉาทิฐฐิที่รุนแรง ซึ่งในสมัยนั้น ไม่แปลกที่จะมีคนหลงทำในสิ่งไม่รู้ว่านั่นผิดหรือถูก เพียงเพราะคิดว่านั่นคือหนทางแห่งการดับทุกข์ ซึ่งมีอาจารย์มากมาย
เมื่อพระพุทธเจ้าอุบัติขึ้น ท่านก็มาเพื่อคลายความหลงผิด และท่านก็คลายความหลงผิดให้ท่านองคุลีมาลเช่นกัน ด้วยประโยคที่ว่า" เราหยุดแล้ว ท่านนั่นแหละที่ยังไม่หยุด " ทำให้ท่านสงสัยเข้าไปอีกว่า หยุด คือ อย่างไร และนั่นคือสิ่งที่ท่านต้องใช้สติปัญญามองย้อนเข้าไปในจิตใจ จึงสลดสังเวชในสิ่งที่ตนเองทำพลาดไป จนมือไม้อ่อนทิ้งดาบลงทันที ด้วยสติปัญญาอย่างท่าน การรู้อย่างฉับพลันจึงเกิดขึ้น จิตของท่านจึงบรรลุสำเร็จเป็นพระอรหันต์
หากว่าตัวเองยังไม่แข็งแรงดีพอ การได้อาศัยครูบาอาจารย์ที่ดีและมีกัลยาณมิตรที่ดี ก็ช่วยให้เราได้เรียนรู้พัฒนาให้ก้าวหน้าสู่ทางที่ถูกต้องได้เร็วขึ้นครับ เพราะนั่นหมายถึงการสร้างสัมมาทิฐฐิด้วยครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
