นิยายของกวีเหลวไหล เขียนไว้ว่า “ลิขิตฟ้า ชะตาล่ม”
ตอนที่๑
คฤหาสน์จันทราฉายพักตร์(จันทร์ส่องหน้า)
“สินฉินไขว้” ผู้นำตระกูลวัยชรา พลันคุกเข่าโครมลงต่อหน้า “อ๋อฮูหยิน” ผู้เป็นภรรยา ก่อนจะโขกศีรษะกับพื้นถี่รัว ฮูหยินสูงวัยตกใจกับเหตุการณ์ไม่คาดคิด ยกเท้ายันหน้าผากจนผู้เฒ่าหงายหลังดิ้นกระแด่ว ผู้รับใช้ชายหญิงกรูเข้ามาจับตัวประมุขตระกูลสติเลอะเลือนตรึงกับพื้น นางยืนค้ำศีรษะขณะเอ่ยถาม
“ท่านเป็นอะไร เหตุใดจึงโขกศีรษะให้ข้าพเจ้าโดยไม่คิดชีวิตปานนั้น?”
“ฮูหยินช่วยข้าพเจ้าด้วย มิเช่นนั้นข้าพเจ้าตายแน่ ฮือๆ”
แม้ถูกคร่ากุมและมีปัญหาเอ็นไหล่เปื่อยยุ่ย แต่ชายชรายังคงใช้เท้าดิ้นรนถีบไปมาได้หลายครั้ง
“ท่านคงกลัดกลุ้มกับการคัดเลือกผู้นำยุทธภพวันพรุ่งนี้กระมัง ท่านไช้กาเซียง ผู้ถูกวางตัวเป็นตัวแทนพันธมิตรเรามีปัญหางั้นหรือ?”
“มิผิด ท่านไช้กาเซียงแม้จะรับใช้ข้าพเจ้ามาเนิ่นนานกระทั่งได้ฉายา ไช้ไม่ฟ้อง แต่บัดนี้ท่านชรามากแล้ว อีกทั้งลมปราณในสมองเกิดแตกซ่านขึ้นมากะทันหัน เกรงว่าจะรับมือในศึกวันพรุ่งนี้ไม่ได้”
“เฮอะ ด้วยวิชาชักใยขั้นสูงสุดของท่าน ผู้นำยุทธภพจอมปลอมแค่เพียงในนามเช่นนั้น ย่อมเป็นผู้ใดก็ได้มิใช่หรือ เพราะอย่างไรก็ตามคนผู้นั้นย่อมไม่สามารถหลุดรอดจากการชักใยของท่านอยู่ดี ท่านนิยมชมชอบผู้ไม่มีสมอง ไม่หือไม่อือด้วยซ้ำ หรือบัดนี้ท่านเปลี่ยนความคิดแล้ว”
สินฉินไขว้ได้รับการปล่อยตัวเป็นอิสระแล้ว แต่ยังคงนั่งอยู่กับพื้น เงยหน้าเปื้อนน้ำตากล่าวอ้อยอิ่ง
“ข้าพเจ้าไม่ได้เปลี่ยนความคิด เพียงแต่สำนักพันธมิตรยื่นคำขาดว่า ไม่ต้องการท่านไช้กาเซียงเป็นผู้นำ เกรงกลัวจะเป็นเหมือนประมุขไบเด้นแห่งอเมริกา พวกเขาขู่จะถอนตัว หากเป็นเช่นนั้นการกลับเข้ามาในเสียมก๊กของข้าพเจ้าคือการหลงกลเข้าสู่พื้นที่สังหารอย่างโง่งมที่สุด”
“ท่านจะส่งอิ๋งเอ๋อขึ้นเวทีประลอง! ท่าน ท่าน…”
ฮูหยินชราขยี้เท้าไปมาด้วยอารมณ์โกรธ ปิ่นปักผมทรงกระบังลมร่วงหล่น เส้นผมฟูฟองหลุดลุ่ย นางด่าทอสามีต่อ
“เพียงเพื่อได้กลับบ้านแบบเท่ๆ ท่านอำมหิตนัก อิ๋งเอ๋อของเรายังไม่พร้อมสำหรับศึกหนักเช่นนั้น หรือท่านไม่รู้ว่าสติปัญญานางยังด้อยกว่าอาสาวยิ่งลั๊กของนางด้วยซ้ำ ท่านหลงลืมที่เคยใช้กำลังภายในให้นางสอบเข้าสำนักบัณฑิตจู๋ลาแล้วงั้นหรือ? หรือว่า นี่คือคุณสมบัติที่ท่านต้องการ?”
“อิ๋งเอ๋อของเรามีคุณสมบัติเช่นนั้นจริงๆ นอกจากนี้ท่านคงไม่รู้ว่า นางได้สำเร็จเคล็ดวิชาท่าเท้าท่องคลื่นหนีกองทัพนักข่าวในระดับสูงสุดแล้ว ได้โปรดเถิดฮูหยิน ครั้งนี้หากไม่ใช่นาง ตระกูลของเราคงล่มสลายแล้ว”
ฮูหยินเฒ่าหมดแรงทรุดกายลงบนเก้าอี้ สามีชราผมเผ้ากระเซอะกระเซิงคลานเข่าเข้ามาหา นางมองสามีด้วยความเจ็บปวดหัวใจ ก่อนจะกล่าวว่า
“เราเรียกหาลูกสาวคนสุดท้องของเราว่า อิ๋งเอ๋อ ส่วนหนึ่งแม้จะสื่อถึงความเป็นลูกในภาษาจงหยวน แต่ส่วนใหญ่ก็หมายถึงนางเอ๋อจริงๆ ในภาษาเสียมก๊ก สติปัญญาเช่นนางจะรับมือกับภาระยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้งั้นหรือ?”
“ได้โปรดเชื่อข้าพเจ้า บทเรียนที่ผ่านมา ข้าพเจ้าจะไม่ทำผิดพลาดต่ออิ๋งเอ๋อของเราอีกแล้ว”
ในที่สุดฮูหยินเฒ่าจึงใจอ่อน นางแม้ปากจะห้ามสามี ฉุดดึงไม่ให้เขาหลงระเริงในอำนาจมากเกินไปอยู่บ่อยครั้ง แต่ลึกๆ ในใจ นางเองก็ชื่นชอบในเรื่องราวเช่นนี้อยู่ไม่น้อย นางกล่าว
“เอาเถอะ ในเมื่อถึงขั้นนี้ก็คงต้องเลยตามเลย ถามท่าน ในบรรดาพันธมิตร สำนักใดยืนกรานที่จะให้เสนอชื่ออิ๋งเอ๋อของเรามากที่สุด?”
“ประมุขหนูแห่งสำนักหญ้าสวรรค์”
อ๋อฮูหยินแบะปากชิงชังประหนึ่งนักแสดงงิ้วสตรีแสดงความริษยา บ่นพึมพำ
“มารดามัน นี่คือการมอบดอกไม้เคลือบยาพิษ มุ่งหวังจะกำจัดตระกูลของเราให้สิ้นซากชัดๆ”
ฮูหยินเฒ่าตั้งใจว่า คืนนี้จะทบทวนเรื่องราวนี้อีกครา บางทีการเคลื่อนไหวบางประการของนางในทางลับ อาจยืดระยะเวลาการล่มสลายของตระกูลออกไปได้บ้าง
นางเคยใช้ได้ผลมาแล้วกับการคัดเลือกผู้นำยุทธภพคนก่อน
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
กวีเหลวไหล
๑๕ สค ๖๗
สนับสนุนเพจด้วยการสั่งซื้อหนังสือ และเพื่อความเข้าใจในนิยายมากขึ้น ติดต่อ ช่องข้อความเพจกวีเหลวไหลแท้ หรือ ไอดีไลน์ 0816095540 ขอบคุณครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
