มีพรสวรรค์ทางการค้าขาย แต่กลบพรสวรรค์ของตัวเองไปลงลึกในทักษะบางอย่างจนแทบจะไม่มีโอกาสได้ใช้มันเลย
ตอนที่พบว่าตัวเองมีพรสวรรค์ทางด้านนี้ เป็นช่วงตอนเด็ก ๆ ประมาณ ม. 1 ผมเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือการ์ตูน แต่เก็บเงินไม่พอจะซื้อหลาย ๆ เล่ม ก็เกิดไอเดียเอาไปปล่อยให้เพื่อนเช่าไปอ่านเล่มละบาทในโรงเรียนจนได้เงินมาซื้อหนังสือการ์ตูนได้หลาย ๆ เล่ม อ่านจบแล้วก็เอาไปปล่อยเช่าต่อ
กิจการรุ่งเรืองแบบกระเป๋านักเรียนเต็มไปด้วยหนังสือการ์ตูน หนังสือเรียนเอาไปยัดไว้ใต้โต๊ะเรียนแทน ไม่เอากลับบ้านเลยทีเดียว
และขยายกิจการซื้อเกมกด (เครื่องเกมพกพาในสมันนั้น) มาแลกเปลี่ยนและให้เพื่อนเช่าเกมละ 2 บาท ทำเป็นกลุ่มเครือข่ายการค้าในโรงเรียนเลย ช่วงนั้นเงินสะพัดมาก เดือน ๆ นึงได้แบงค์ร้อยเป็นสิบ ๆ ใบ สำหรับเด็ก ม. 1 ถือว่าเยอะมาก
แต่สุดท้ายเรื่องก็แตก เพราะแหกกฏระเบียบของโรงเรียนที่ไม่ให้นักเรียนทำการค้าขายในโรงเรียนโดยไม่ได้รับอนุญาต โดนยึดของไปหมดและโดนเรียกผู้ปกครอง แถมโดนจับตาตลอดจนขึ้น ม.ปลาย
ม.ปลายก็ยังไม่เข็ด พอดีช่วงนั้นฝ่ายบริการของโรงเรียนเขามีโครงการให้นักเรียนหารายได้จากการนำสินค้าไปขายนอกโรงเรียนได้ ผมก็ลองรับสินค้าที่เป็นเครื่องประดับไปขายดู เพราะดูท่าจะกำไรดี (ได้ 45% จากราคาขาย) ปรากฏว่า ขายไม่ได้เลย เพราะเป็นเด็กผู้ชายด้วยมั้ง เลยคิดสร้างเครือข่าย แบบ MLM ขึ้น โดยไปหารุ่นน้อง ม.ต้น ที่เป็นผู้หญิงมาสองคน ฝึกวิธีการขายให้ (แต่ตัวเองขายเองไม่ได้ 555) โดยออกแบบการแบ่ง % ให้กับคนแนะนำต่อ ผมตัดให้ไป 20% ส่วนผมเก็บเอง 25% โดยไม่ต้องไปขายเอง แต่ได้ตังค์ 🤣🤣🤣
ผมทำจนเรียนจบ ม.5 (เพราะสอบเทียบ ม.6 จบตอน ม.4 แล้ว) เลยโอนธุรกิจให้น้องทั้งสองคน แนะนำให้เข้าไปหา อ. ในฝ่ายบริการเองเลย และสอนแผนธุรกิจให้ด้วย ส่วนตัวเองตอนนั้นสนใจสายการเขียนโปรแกรม ก็เลยหันเหมาทางนี้แบบลึกมาก แต่เพราะตัวเองไม่ได้มีพรสวรรค์อะไรทางนี้เท่าไหร่ ก็เลยทำได้แบบไม่ค่อยดี พรสวรรค์ทางการค้าขายก็เหมือนจะหายไปตามกาลเวลาที่หมดไปกับความสนใจในสายงานเขียนโปรแกรม
ทุกวันนี้ก็พยายามขุดพรสวรรค์เดิมที่มันจมอยู่ใต้พื้นที่ถูกทับถมไปด้วยซากแห่งกาลเวลาขึ้นมาใช้อีกรอบครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
