19 พ.ย. 2024 เวลา 08:39 • นิยาย เรื่องสั้น

เรื่องนี้มีอยู่ว่า...ตอนกฏก็คือกฏ

ในโรงเรียนที่แสนธรรมดานักเรียนล้วนรักใคร่กลมเกลียวฉันพี่น้องคุณครูเปรียบเสมือนพ่อแม่ทั้งกิจกรรม มิตรภาพและกฏเกณฑ์ เป็นที่รู้กันดีว่าภายในโรงเรียนมีสิ่งมหัศจรรย์อยู่มากมายและเป็นที่เข้าใจกันว่า"กฏก็คือกฏ"แหกกฏ=ตาย
เรื่องนี้เป็นเรื่องของ เจน เด็กผู้หญิงผมยาวสีดำนัยน์ตาสีน้ำตาลสวยเธอมีนิสัยอยากรู้อยากเห็นเป็นเรื่องปกติในฐานะที่เธอเป็นสมาชิกชมรมข่าวสารเธอมักจะสืบความลับของตำนานโรงเรียนที่ฟังกี่ครั้งก็มักจะหลอนหูพากันกลัวตัวสั่นไปหมดแต่สุดท้ายเป็นแค่การแอบนัดเจอกันระหว่างชายหญิง แก๊งเด็กเกเรที่แอบกันมาสูบบุหรี่หลังอาคารเรียนหรือไม่ก็เป็นพวกสาวแสบที่ชอบแหกกฏกระโดดออกจากโรงเรียนตอนกลางคืนเพื่อไปเที่ยวผับกลางคืนนั่นคือความจริงของตำนานโรงเรียนที่ถูกกล่าวขานกันมารุ่นต่อรุ่นถูกเจนเปิดโปงภายในคืนเดียว
ข่าวต่อไปเธอก็อยากจะไขปริศนาตำนานโรงเรียนอีกเรื่องหนึ่งที่ไม่มีใครนึกสงสัยว่าเป็นความจริงหรือไม่คือเรื่องราวของกระจกในห้องศิลปะของอาคารเรียนเก่าที่กำลังจะโดนทุบและสร้างใหม่เป็นหอประชุมขนาดใหญ่ที่สามารถรองรับนักเรียนทั้งโรงเรียนได้ที่หลายคนเล่ากันว่า"ถ้าเธอไปยืนอยู่หน้ากระจกและท่องคำว่ามาเล่นกันเถอะๆครบสามครั้งพร้อมกับเคาะกระจกตามจำนวนครั้งที่พูดจากนั้นให้วิ่งไปซ่อนให้เร็วที่สุดและถ้าจะจบเกมให้ไปที่หน้ากระจกอีกครั้งพูดว่าฉันชนะแล้วจากนั้นให้วิ่งออกจากที่แห่งนั้นโดยมีกฏว่าอย่าหันหลังกลับไปเด็ดขาด"
ในคืนนั้นหลังโรงเรียนเลิกเจนได้แอบเข้าไปในอาคารเก่าหลังนั้นข้างในตัวอาคารหลอดไฟที่มีแสงสลัวพื้นไม้เก่าๆผุๆใกล้พังเต็มทีเมื่อก้าวเดินบนพื้นก็มีเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดเดินเข้าไปก็เจอห้องประตูทำจากไม้ระบายอากาศที่มีแค่รูระหว่างไม้ในตัวอาคารมีห้องเรียนหลายห้องอุปกรณ์ในนั้นมีฝุ่นเกาะหนาทั้งห้องศิลปะ ห้องนาฏศิลป์ ห้องดนตรีไทย ห้องกระจายเสียงและห้องประชุมเก่าที่ใช้เป็นสถานที่ประชุมสำหรับนักเรียนทุกอย่างล้วนเป็นของวินเทจยุค90พร้อมตัวอาคารที่มีการตกแต่งแบบสมัยรัชการที่4ที่ทรุดโทรมได้ที่
รูปภาพอ้างอิงก่อนอาคารจะถูกทุบทำลาย
เจนเดินทอดน่องไปเรื่อยๆเมื่อเดินผ่านห้องกระจายเสียงอยู่ๆไฟก็เริ่มสว่างแสบตาจนเจนสามารถเห็นสีของข้างในตัวอาคารจริงๆข้างในนั้นเปรียบเสมือนบ้านเรือนขุนนางในสมัยก่อนและแล้วหลังจากเจนเดินไปถึงห้องศิลปะสายตาของเจนที่เหลือบมองไปรอบๆห้องเพื่อสำรวจเธอก็เหลือบไปเห็นกระจกบานใหญ่เต็มบานที่วางอยู่ตรงหน้าถึงอาคารนี้จะเก่าทรุดโทรมมากแค่ไหนแต่มีเพียงแค่กระจกบานนี้ที่ยังดูใหม่เอี่ยมอยู่เลยจากสันชาตญาณของเธอเจนจึงเริ่มท่องคาถาเรียกวิญญาณว่า
รูปของเจนที่มาจากกล้องตัวโปรดของเจน
"ก๊อก ก๊อก ก๊อก มาเล่นกันเถอะ มาเล่นกันเถอะ มาเล่นกันเถอะ"หลังจากท่องคาถาเสร็จเจนออกตัววิ่งเต็มฝีเท้าให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ขณะที่วิ่งพื้นไม้ที่แข็งแรงก็กลับผุพังลงเรื่อยๆจนตามเจนมาติดๆเจนวิ่งไปแอบที่ห้องกระจายเสียงที่อยู่ไกลจากห้องศิลปะที่สุดในระหว่างที่เธอแอบอยู่ๆลำโพงกระจายเสียงก็เปิดเพลงย้อนยุคสุดหลอนทั้งบรรยากาศและเสียงคลื่นแทรกตลอดเวลา"เพล้ง เพล้ง"ทั้งตอนนั้นไฟที่เปิดสว่างแสบตาก็ได้ดับลงและแตกเป็นเสี่ยงๆ
ตอนนั้นเองเจนก็ได้ยินเสียงรองเท้าที่ส้นรองเท้ากำลังกระทบกับพื้นดังมาเรื่อยๆและมาหยุดตรงหน้าเธอ เจนกลั้นหายใจสุดขีดน้ำตาคลอพร้อมที่จะระเบิดน้ำตาออกมาจากเบ้าตาสายตาเธอก็เหลือบไปมองทางหางตาของเธอเจนพบว่ามีขาหลายๆขายืนเรียงกัน
เมื่อเห็นแบบนั้นเจนจึงนึกขึ้นได้ว่าตำนานเรื่องนี้ไม่ได้มีใครแกล้งหรือปิดบังความลับแต่เจนกลับรู้สึกว่าสิ่งที่เธอเห็นไม่ใช่คนจากนั้นเจนจึงเลือกที่จะเลิกเล่นเกมนี้เธอจึงรอให้
"ผีนางรำ"เดินผ่านเธอไป
รูปติดผีถ่ายจากกล้องตัวโปรดของเจน
เจนเดินออกมาจากห้องกระจายเสียงเพื่อวิ่งไปที่ห้องศิลปะแต่ประตูกลับล็อกจากข้างในในตอนนั้นตรงหน้าเจนเธอเห็นผีนางรำสาวตัวแห้งซีดเดินถือค้อนขนาดใหญ่เกินที่ผู้หญิงคนนึงจะยกไหวมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอข้างหลังผีตัวนั้นตามมาด้วยวิญญาณที่ยึดติดกับที่นี่พวกเขาต้องการตัวตายตัวแทนระหว่างที่พวกมันกำลังเดินมาฆ่าเจนในตอนนั้นประตูที่ล็อกจากข้างในก็เปิดออกเจนรีบวิ่งเข้าไปและหยุดยืนอยู่ตรงหน้ากระจกบานใหญ่เต็มตัวบานนี้อีกครั้งแล้วพูดว่า"ฉันชนะแล้ว"
เมื่อเจนพูดจบเสียงเพลงหลอนหูชวนขนลุกก็ไม่ได้ยินแล้วไฟในห้องที่ดับไปก็กลับมาติดอีกครั้งเหมือนถูกร่ายเวทย์มนต์เอาไว้เจนจึงค่อยๆลืมตาด้วยแสงที่สว่างจ้าเมื่อลืมตามาเจนจึงเห็นเพียงลางๆแต่ก็เห็นว่าไม่มีผีนางรำไม่มีวิญญาณเร่ร่อนพวกนั้นแล้วเมื่อเห็นว่าปลอดภัยเจนจึงเก็บของแล้วเดินออกมาแต่นั่นก็ยังไม่จบเจนลืมกล้องตัวงโปรดของเธอเอาไว้ที่ห้องกระจายเสียงเจนจึงรีบวิ่งกลับเข้าไปเอากล้องตัวโปรดโดยที่คิดว่า"ไม่ได้กลับไปที่ห้องศิลปะสักหน่อยไปแค่ห้องกระจายเสียงเองคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง?"
แต่ว่ากฏก็ต้องเป็นกฏเมื่อเจนได้แหกกฏของ"วิญญาณ"เธอก็ต้องตายเพื่อชดใช้เท่านั้น
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
1 ปีต่อมา
บนบอร์ดประกาศของโรงเรียนมีรูปเจนพร้อมข้อความที่เขียนว่า"นักเรียนแหกกฏ"
จบ
โฆษณา