watthakhanun
วันนี้ตรงกับวันศุกร์ที่ ๒๒ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๗ พวกท่านส่วนใหญ่ก็งานหมดแล้ว แต่กระผม/อาตมภาพกับเลขาฯ พัฒน์ (พระมหาพัฒน์ ฐิตาจาโร ป.ธ. ๓) ยังงานท่วมหัวอยู่ ที่เห็นปึกใหญ่นี่ก็คือใบปิดหน้าซองใส่กระดาษใบตอบ กระผม/อาตมภาพยังไม่ได้เซ็นกำกับชื่อแม้แต่ใบเดียว..!
อย่างที่พวกเราเคยทำกัน และที่กระผม/อาตมภาพเคยตักเตือนพวกเราอยู่เสมอก็คือ หลังงานแล้วต้องมาทบทวนว่ามีข้อผิดพลาดอะไรบ้าง เพื่อที่จะได้ปรับแก้กันในงานครั้งต่อไป แต่ปรากฏว่างานวันนี้ข้อผิดพลาดที่เกิดขึ้น เกิดขึ้นจากพระของเราที่เป็นกรรมการคุมสอบเอง ก็คือด้วยความที่ไม่เคยงาน เป็นผู้ใหม่ จึงทำให้มีความผิดพลาด เด็กที่ไม่ได้ส่งข้อสอบแต่มีลายเซ็นว่าส่ง ส่วนเด็กที่ส่งข้อสอบกลับไม่มีลายเซ็น..!
ซึ่งตรงนี้ท่านทั้งหลายไม่ต้องไปโทษเด็กเลย โดยเฉพาะเด็กที่ส่งข้อสอบแล้วไม่เซ็นนี่เป็นเรื่องปกติ ก็คือถ้าเรารับเอาไว้โดยไม่ทักท้วงอะไร เขาก็จะไปเลย เพราะเขาถือว่าส่งแล้ว ปัญหาก็จะตกอยู่ที่เรา เพราะว่ามีลายเซ็นไม่ครบ
ส่วนใหญ่ที่เกิดขึ้นก็เพราะว่าพวกท่านส่วนหนึ่งก่อนที่จะมาบวช เคยรับผิดชอบงานสำคัญต่าง ๆ มาก่อน เห็นว่าเรื่องง่าย ๆ แค่นี้ ไม่น่าจะมีข้อผิดพลาดอะไร ก็เลยกลายเป็นเรื่อง "หญ้าปากคอก" พลาดไปจนได้..!ขนาดกระผม/อาตมภาพย้ำว่า "ให้เซ็นชื่อในฐานะกรรมการคุมห้องสอบ ในบัญชีรับใบตอบทั้งหน้าแรกและหน้าสุดท้าย" แต่ส่วนใหญ่ก็เซ็นมาแค่หน้าแรกใบเดียว..!
นี่ยังดี..เพราะว่าสมัยก่อนบัญชีทุกหน้าจะต้องมีลายเซ็นกรรมการ ทางกองธรรมสนามหลวงปรับให้ทำงานได้ง่ายขึ้น จึงแค่ให้เซ็นกำกับหัวท้ายเท่านั้น แต่พอบอกไปก็ "เหมือนกับลมผ่านหู" เพราะคิดว่าเรื่องแค่นี้ไม่มีอะไรยาก แล้วงานง่ายก็กลายเป็นงานยากจนได้..!
ที่ให้ท่านสองคนจับคู่กัน คนหนึ่งทวนหมายเลขในบัญชีรับใบตอบ อีกคนหนึ่งทวนหมายเลขใบตอบที่ได้รับมา สองท่านพออยู่ใกล้กัน ใบตอบที่รับมาคนละห้องก็ปนกันมั่วไปเลย..! กระผม/อาตมภาพต้องไปแยกออกให้ เราอาจจะคิดว่าเป็นเรื่องง่าย เคยทำงานใหญ่กว่านี้มา แต่ไม่ใช่..เราต้องทำตัวเป็นผู้ใหม่อยู่เสมอสำหรับทุกงาน ต้องไม่ประมาท ไม่อย่างนั้นแล้วปัญหาที่ไม่น่าเกิดก็จะเกิดขึ้นแบบนี้..!
อย่างวันนี้ที่อยู่ ๆ ลมก็พัดบัญชีรับใบตอบปลิวไปติดขนมที่ทางโรงเรียนเตรียมเอาไว้ให้เป็นอาหารเพล แล้วเจ้าประคุณเถอะ..เหนียวยิ่งกว่ากาวอีก กว่าจะแกะออกมาได้ บัญชีใบนั้นก็เละเทะไปทั้งใบ..! จนท้ายที่สุดเลขาฯ พัฒน์ต้องแก้ปัญหาด้วยการไปปริ๊นท์มาใหม่ แล้วให้เด็กเซ็นใหม่ คือเรื่องที่ไม่น่าเกิด ถึงเวลาก็เกิดขึ้นได้เสมอ
พวกท่านจะเห็นว่าถ้าเรื่องพวกนี้เกิดขึ้น กระผม/อาตมภาพจะเฉย ๆ เสมอ ก็คือแก้ไขไปตามหน้างาน ไม่เสียเวลาไปโทษใคร และไม่เสียเวลาไปด่าใคร เพราะว่าการทำงานทุกอย่างต้องมีข้อผิดพลาด ต้องมีปัญหาให้แก้ไขที่หน้างานเสมอ อย่างที่ย้ำกับท่านทั้งหลายไปตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้วว่า "เรารักษากำลังใจของเราเอาไว้ได้ตลอดงานหรือไม่ ?" ไม่ใช่พอช่วงท้าย ๆ เด็กห้องเราช้า ทำให้เราได้รับใบตอบคืนช้า เราก็เริ่มโกรธเด็กแล้ว..!
เนื่องเพราะว่างานการทุกอย่างนั้น เป็นการขัดเกลาและฝึกฝนตนเองทั้งสิ้น ถ้าเรามัวแต่คิดว่าแค่มานั่งสมาธิเท่านั้น ถึงจะเป็นการฝึกกำลังใจตนเอง ถ้าแบบนั้นขอให้ทราบว่าเข้าใจผิด วันหนึ่ง ๒๔ ชั่วโมง เรามีเวลามานั่งขัดเกลาจิตใจตัวเองกี่ชั่วโมง ? แล้วเวลาส่วนใหญ่เราก็ลอยตามกิเลสไป ถ้าแบบนั้นโอกาสที่จะชนะกิเลสไม่มีเลย แต่ถ้าหากว่าเราขัดเกลาตัวเองด้วยงานทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า โอกาสที่เราจะชนะกิเลสก็จะมีขึ้นได้
ดังที่หลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง ท่านเคยบอกพวกกระผม/อาตมภาพว่า "งานคันถะธุระ ไม่ว่าเป็นการศึกษา เล่าเรียน หรือว่าก่อสร้างก็ตาม ใครรับงานแล้วทำใจได้ วางกำลังใจได้ถูก โอกาสได้มรรคผลจะเร็วมาก" เพราะว่านั่นคือของจริงที่มาทดสอบเราเลย
จึงเป็นเรื่องที่เราท่านทั้งหลายต้องตระหนักเอาไว้ว่า ปัญหามีเอาไว้แก้แต่ถ้าหากว่าเกินกำลังของเรา กระผม/อาตมภาพได้ยินผู้รู้บางท่านบอกว่า ถ้าเกินกำลังที่เราจะแก้ได้ไม่เรียกว่าปัญหา ฟังดูก็เข้าท่าดี แต่ตั้งแต่ผ่านมา กระผม/อาตมภาพยังไม่เห็นว่าปัญหาไหนเกินกำลัง ก็เลยต้องมีแต่ปัญหาให้แก้อยู่ตลอดมา..!
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันศุกร์ที่ ๒๒ พฤศจิกายน ๒๕๖๗
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
