กระต่ายน้อย ณ ริมธาร
กระต่ายน้อยตัวหนึ่ง อาศัยอยู่ในรูเล็กๆ ใกล้ลำธาร น้ำใส ที่อุดมสมบูรณ์ ไปด้วยพืชพรรณต่างๆ ร่วมกับผองเพื่อนสัตว์น้อยวัยอนุบาล นาๆ ชนิด
ทุกๆ เช้า เหล่าเจ้าตัวจ้อยหลากหลายชนิด จะมารวมตัวกัน ณ ริมธาร เพื่อกินน้ำ ก่อนไปหาอาหารกับสัตว์พ่อสัตว์แม่ของตน
เช้านี้ กระต่ายน้อยอารมณ์ดี บรรจงเลียขนสีเทาปนขาวจนชุ่ม จนแนบสนิทไปกับหนังที่ตัว กระต่ายน้อยกระโดดโลดเต้น ออกจากรู มุ่งหน้าไป ณ ริมลำธารด้วยความกระตือรือร้น
นกยูงน้อย เพื่อนเจ้ากระต่ายน้อย พูดขึ้น
”กระต่ายน้อย วันนี้ขนเจ้าเรียบจัง
ให้ข้าช่วยเจ้าทำให้มันแห้งขึ้นดีไหม“
นกยูงน้อยเอ่ยขึ้น พร้อมรำแพนหางอัน
สวยงาม เพื่อจะช่วยเพื่อนกระต่ายน้อยพัดให้
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวมันคงแห้งและฟูขึ้นมาเอง
ยังไงก็ขอบใจเจ้านะ”
กระต่ายน้อยกล่าวพร้อมชะโงกดูเงาในลำธาร ครู่หนึ่ง
ก่อนออกไปหาแครอทกับพ่อกระต่าย
เช้าวันต่อมา กระต่ายน้อย ยังบรรจง
จัดระเบียบขนเช่นเดิม
10 ปีแล้วสินะ ครั้งเเรกที่เราผลัดขน
แม่กระต่ายบอกว่า “ขนเจ้าแรกเกิดนั้นเป็นสีขาวนุ่มฟูดุจราวหิมะแรกของฤดู”
มาวันนี้ กระต่ายน้อย ก้มดูตัวเอง พร้อมถอนหายใจ
“เห้อ ขนที่เคยขาวนุ่มฟู กลับเริ่มร่วงลงจากตัว แถมยังเป็นสีเทาๆ”
“เอาน่าา มันคงเป็นสัญญาณของการเติบโต
เป็นกระต่ายผู้ใหญ่”
กระต่ายน้อยให้กำลังใจตัวเอง ก่อนออกไปที่ลำธาร
หมูน้อยที่กำลังกินน้ำ จึงพูดขึ้นว่า
“เอ้า เจ้ากระต่ายน้อยหรอนั่น ข้านึกว่าเจ้าเป็น
เจ้าไก่น้อยเพื่อนเก่า ที่เพิ่งโดนพรานป่า
จับไปถอนขนต้มกิน เมื่อวันก่อนเสียอีก ”
กระต่ายน้อย หนาวสะท้านไปทั้งตัว แต่มิใช่ว่ากลัวโดนจับไปต้มกิน แต่เพราะนึกภาพตัวเองโดนถอนขนจนหมด ไม่สวยแถมยังงต้องตายอีก
กระต่ายน้อย เดินจากไป พร้อมกับ พ่อกระต่าย รู้ตัวอีกทีก็เข้ามาอยู่ในป่าอีกฟากของลำธารแล้ว แต่วันนี้ ทั้งวัน เจ้ากระต่ายน้อยก็ไม่มีกระจิตกระใจ จะหาแครอทเลย
กระต่ายตัวพ่อ “นี่เจ้ากระต่ายน้อย พ่อรู้นะว่าเจ้ารู้สึกยังไง”
กระต่ายน้อยน้ำตาไหลนองจนขนบางๆ เปียกชุ่มไปหมด
“เจ้าอย่าทำให้ตัวเองเป็นเหยื่อคำพูดของสัตว์เพื่อนใดๆ ในโลกนี้ทั้งนั้น หากมันไม่ได้ช่วยให้เจ้าหาแครอทกินได้
“ใช่สิ แม้นกยูงจะไม่ได้หาแครอทให้เรา แต่นกยูงก็ยังมีน้ำใจต่อเรา
แต่เจ้าหมูน้อย จงอย่าหาแคร์ไม่ เพราะถึงเจ้าแคร์ เจ้าหมูน้อยก็ไม่ช่วยหาแครอทให้เจ้ากินหรอก แถมยังจะแย่งงกินแครอทเจ้าอีก” กระต่ายน้อยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“ป่ะ พ่อจะพาเจ้าไปหากระต่ายผู้เฒ่า เผื่อท่านจะพอช่วยอะไรเจ้าได้”
ณ กระท่อมกระต่ายผู้เฒ่า ที่เต็มไปด้วย กระต่ายน้อยใหญ่ ต่างก็มีขนที่สวยงาม บ้างก็เป็นขนชมพูสดใส ดูมีชีวิตชีวา
แต่เอ๊ะ บางตัวก็ไม่มีขนเลย แต่ทำไมดูตื่นเต้นและมีความสุขจัง
และแล้ววกระต่ายน้อย ก็ได้รู้คำตอบ
“ถ้าเจ้ายอมแลกกับอะไรบางอย่าง เจ้าก็จะได้อะไรบางอย่างที่เจ้าใฝ่ฝันกลับมา”
กระต่ายน้อย ตัดสินใจถอนขนทั้งหมด ให้กระต่ายเฒ่าทำพิธี พร้อมกับเสก ผ้าคลุมขนสัตว์สีขาวนุ่มฟู สวยงาม ให้
กระต่ายน้อยพร้อมตื่นแต่เช้า กินน้ำพูดคุย
ที่ริมธารกับ ผองเพื่อนสัตว์น้อยใหญ่ ด้วยความสุขใจ
แม้ว่าจะเห็น เงาสะท้อนจากน้ำในลำธาร เป็นเจ้าไก่ต้มเพื่อน ที่ตายไปก็ตาม
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
