เงาสะท้อนแห่งอำนาจ
ดันโซกับโดฟลามิงโกในกระจกของสังคม
ในโลกแห่งเงามืดที่ขับเคลื่อนด้วยอำนาจและความทะเยอทะยาน ดันโซ และโดฟลามิงโก ต่างเป็นตัวละครที่สะท้อนถึง Narcissism ในรูปแบบที่แตกต่างกัน ทว่ากลับคล้ายคลึงกันอย่างประหลาด ดันโซเป็นเงาแห่งโคโนฮะ ผู้พร่ำเพ้อถึงหน้าที่และความเสียสละ ในขณะที่โดฟลามิงโกเป็นมังกรฟ้าที่ถูกทิ้ง ผู้ปกครองเดรสโรซ่าด้วยกรงเส้นด้ายแห่งพันธนาการและรอยยิ้มอันเย้ยหยัน ทั้งสองคนต่างเชื่อว่าตนคือผู้ยิ่งใหญ่ ผู้ที่ควรค่าแก่การครอบครองโลกนี้
ฃที่อำนาจเป็นเดิมพันสูงสุด ดันโซและมิงโก้ ต่างเป็นบุคคลที่สะท้อนให้เห็นถึงความทะเยอทะยานอันไร้ขอบเขต ทั้งสองเชื่อว่าตนคือ "ผู้มีสิทธิ์" ในการควบคุมสังคม เชื่อว่าความคิดของตนคือเส้นทางที่ถูกต้อง และมองผู้อื่นเป็นเพียงเครื่องมือในการเดินไปสู่เป้าหมาย ทว่าสุดท้ายแล้ว โลกไม่ได้หมุนรอบตัวพวกเขา และอำนาจที่พวกเขากอบกู้ด้วยเล่ห์เหลี่ยม กลับกลายเป็นสิ่งที่กลืนกินตัวเอง
ดันโซคือเงาแห่งอำนาจที่ซ่อนอยู่ในความมืด เปรียบดั่งนักการเมืองผู้เชื่อว่าตนเท่านั้นที่คู่ควรกับบังลังก์ เขากระหายอำนาจ ไม่ใช่เพราะต้องการความยิ่งใหญ่ แต่เพราะเขาหวาดกลัวการสูญเสียมัน ดันโซมองว่าความหวาดระแวงคือปัจจัยสำคัญในการปกครอง เขาไม่ไว้ใจใคร แม้กระทั่งพรรคพวกของตนเอง ขณะเดียวกัน เขาใช้คำว่า "เพื่อโคโนฮะ" เป็นเกราะกำบังในการกระทำทุกอย่าง ไม่ต่างจากผู้นำที่ใช้คำว่า "เพื่อชาติ" ในการกดขี่ประชาชนโดยไม่สนว่าวิธีการของตนจะทำลายชีวิตของผู้บริสุทธิ์มากแค่ไหน
ตรงกันข้ามกับดันโซ โดฟลามิงโก้คือเผด็จการที่เปิดเผยและภาคภูมิใจในอำนาจของตน เขาไม่ปกปิดความร้ายกาจ เขาไม่ต้องการให้ใครศรัทธา เขาต้องการให้คนหวาดกลัว เขาเข้าใจโลกในฐานะสนามรบแห่งอำนาจ ที่ผู้แข็งแกร่งคือผู้กำหนดกฎเกณฑ์ มิงโก้ไม่ได้พยายามเป็น "คนดี" เขายอมรับในความชั่วร้ายของตน และใช้อำนาจบงการทุกสิ่งเหมือนเชิดหุ่นบนเวที แต่สิ่งที่เขาไม่เคยเข้าใจ คืออำนาจที่สร้างขึ้นจากความกลัวนั้น ไม่เคยยั่งยืน
ในสังคมจริง ดันโซคือภาพสะท้อนของข้าราชการเฒ่าผู้ยึดติดกับอำนาจ ไม่ว่าโลกจะเปลี่ยนไปเพียงใด เขายังคงใช้วิธีการเดิม ควบคุมอยู่เบื้องหลังโดยไม่เปิดเผยตัว เพราะเขาเชื่อว่าความวุ่นวายคือสิ่งจำเป็นที่ทำให้เขายังมีตัวตน ส่วนโดฟลามิงโก้คือภาพของผู้นำเผด็จการที่เชื่อว่าโลกนี้มีเพียงสองประเภท คนที่ปกครองและคนที่ถูกปกครอง สังคมจึงถูกขับเคลื่อนด้วยเงื่อนไขของพวกเขา โดยที่คนธรรมดาไม่เคยมีสิทธิ์เลือก
แต่สุดท้ายแล้ว ไม่ว่าดันโซจะพยายามควบคุมจากเงามืดเพียงใด และไม่ว่าโดฟลามิงโก้จะอวดอำนาจของตนมากแค่ไหน กงล้อแห่งกาลเวลาก็ยังหมุนไปข้างหน้า เมื่อถึงวันที่พวกเขาล้มลง อำนาจที่เคยสะสมไว้ก็ไร้ค่า ไม่ว่าผู้คนจะหวาดกลัวเพียงใด วันหนึ่งพวกเขาก็จะลืมความยิ่งใหญ่ของเผด็จการเหล่านั้น และโลกก็จะเดินหน้าต่อไป
"อำนาจเป็นเพียงมายา คนที่คิดว่าตนยิ่งใหญ่เหนือทุกสิ่ง มักจะลืมไปว่าตัวเองก็เป็นเพียงมนุษย์ที่ต้องล้มลงเมื่อถึงเวลา"
ท้ายที่สุด ไม่ว่าพวกเขาจะคิดว่าตนยิ่งใหญ่เพียงใด กาลเวลาก็เป็นผู้ตัดสินชะตาของพวกเขาเสมอ ดันโซกลายเป็นเพียงเถ้าธุลีของอดีต โดฟลามิงโก้ถูกจองจำในความพ่ายแพ้ที่ไม่มีวันหลุดพ้น อำนาจที่พวกเขาเคยแสวงหา กลับกลายเป็นสิ่งที่ทำให้พวกเขาต้องล่มสลายในที่สุด
#Naruto #Boruto #นารูโตะ #โบรูโตะ
#BorutoTwoBlueVortex
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
