[BeautyInvestor] 🚀 Lockheed Martin จากเครื่องบินรบสู่มหาอำนาจป้องกันประเทศ ✈️ ความเป็นมาและจุดเริ่มต้น

สำรวจ
ลงทุน
คำถาม

มีบัญชีอยู่แล้ว?หรือ

•

12 ก.พ. เวลา 05:08 • หุ้น & เศรษฐกิจ

🚀 Lockheed Martin จากเครื่องบินรบสู่มหาอำนาจป้องกันประเทศ

✈️ ความเป็นมาและจุดเริ่มต้น

เรื่องราวของ Lockheed Martin Corporation เริ่มต้นจากบริษัทผู้บุกเบิกการบินสองแห่งในต้นศตวรรษที่ 20 บริษัทแรกคือ Glenn L. Martin Company ก่อตั้งโดยเกล็นน์ แอล. มาร์ติน เมื่อวันที่ 16 สิงหาคม 1912 ที่นครลอสแอนเจลิส สหรัฐอเมริกา ส่วนอีกบริษัทหนึ่งคือกิจการของสองพี่น้อง Allan และ Malcolm Loughead ซึ่งต่อมาแปลงชื่อสกุลเป็น “Lockheed” โดยพวกเขาก่อตั้งบริษัทผลิตเครื่องบิน Lockheed Aircraft Company ขึ้นในปี 1926

ซึ่งทั้งสองบริษัทนี้ต่างพัฒนาเครื่องบินของตนเองและสร้างชื่อเสียงในยุคบุกเบิกการบิน เช่น เครื่องบินทิ้งระเบิดและเครื่องบินโดยสารขนาดเล็ก

ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ทั้ง Glenn L. Martin และ Lockheed ต่างมีบทบาทสำคัญในการผลิตอากาศยานให้แก่ฝ่ายสัมพันธมิตร โดยบริษัท Martin ผลิตเครื่องบินทิ้งระเบิดรุ่นดังอย่าง B-26 Marauder และรุ่นอื่นๆ ขณะที่ Lockheed พัฒนาเครื่องบินรบและเครื่องบินลาดตระเวนหลายรุ่น เช่น Lockheed P-38 Lightning ที่โดดเด่นด้วยรูปทรงสองหาง พ่วงกับโครงการเครื่องบินลับสุดยอดของล็อกฮีดที่ชื่อว่า “Skunk Works” ซึ่งก่อตั้งขึ้นในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 เพื่อพัฒนาเทคโนโลยีล้ำยุคให้กองทัพสหรัฐฯ

โดยผลงานจาก Skunk Works ในยุคแรกๆ คือ เครื่องบินเจ็ทขับไล่ P-80 Shooting Star ซึ่งเป็นเครื่องบินเจ็ทขับไล่ลำแรกของอเมริกา และการวิจัยที่ปูทางสู่การสร้างเครื่องบินสอดแนมระดับสูง U-2 ในช่วงสงครามเย็น

☢️ การเติบโตและพัฒนาการหลังสงคราม

หลังสงครามโลกครั้งที่ 2 ยุติลง บริษัททั้งสองยังคงเติบโตควบคู่ไปกับกระแสสงครามเย็นและการแข่งขันด้านอวกาศ ในทศวรรษ 1950-1960 Lockheed Skunk Works ภายใต้การนำของวิศวกรอัจฉริยะ Clarence “Kelly” Johnson ได้สร้างนวัตกรรมอากาศยานที่กลายเป็นตำนานหลายลำ เช่น เครื่องบินสอดแนมความเร็วเหนือเสียง SR-71 Blackbird และเครื่องบินขับไล่สกัดกั้นความเร็วสูง F-104 Starfighter

ส่วนทางฝั่ง Martin Marietta (ชื่อใหม่ของ Glenn L. Martin Company หลังควบรวมกับบริษัท American Marietta ในปี 1961) ก็ไม่ได้หยุดนิ่ง และขยายธุรกิจไปสู่อวกาศด้วยการพัฒนาขีปนาวุธและจรวดส่งยาน เช่น ขีปนาวุธข้ามทวีป Titan II ที่บริษัท Martin Marietta สร้างให้กองทัพสหรัฐฯ ซึ่งต่อมาถูกใช้เป็นจรวดส่งยานอวกาศโครงการ Gemini ของ NASA ในปี 1965

ความสำเร็จเหล่านี้ทำให้ทั้ง Lockheed และ Martin Marietta กลายเป็นผู้รับเหมารายใหญ่ด้านกลาโหมและอวกาศของรัฐบาลสหรัฐฯ ภายในช่วงปลายศตวรรษที่ 20

อย่างไรก็ตาม เส้นทางการเติบโตไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ Lockheed เคยประสบวิกฤตทางการเงินร้ายแรงในช่วงต้นทศวรรษ 1970 จากโครงการพัฒนาเครื่องบินพาณิชย์ L-1011 TriStar ที่ใช้เงินลงทุนมหาศาล ส่งผลให้บริษัทต้องขอความช่วยเหลือจากรัฐบาลสหรัฐฯ โดยในปี 1971 รัฐสภาสหรัฐอนุมัติการค้ำประกันเงินกู้จำนวน 250 ล้านดอลลาร์ให้กับ Lockheed ที่กำลังขาดสภาพคล่อง

มิเพียงเท่านั้น ในช่วงปี 1976 ยังเกิดกรณีอื้อฉาว “Lockheed bribery scandal” ที่มีการเปิดโปงว่าผู้บริหาร Lockheed ติดสินบนเจ้าหน้าที่รัฐบาลต่างชาติหลายประเทศเพื่อขายเครื่องบิน ซึ่งทำให้ชื่อเสียงบริษัทเสื่อมเสีย และนำไปสู่การออกกฎหมายปราบปรามทุจริตในการค้าระหว่างประเทศ (FCPA) ในเวลาต่อมา

หลังผ่านวิกฤตทั้งทางการเงินและภาพลักษณ์ Lockheed ฟื้นตัวขึ้นมาได้ในยุคทศวรรษ 1980 โดยอาศัยงบประมาณด้านกลาโหมที่เพิ่มขึ้นของรัฐบาลสหรัฐฯ ในยุคสงครามเย็นช่วงปลาย ประกอบกับเทคโนโลยีที่เหนือกว่าคู่แข่ง ยกตัวอย่างเช่น ในปี 1983 Lockheed ได้ส่งมอบเครื่องบินรบ F-117 Nighthawk ให้กองทัพอากาศสหรัฐฯ ซึ่งนับเป็นเครื่องบินรบเทคโนโลยีสเตลธ์ (Stealth) รุ่นแรกของโลกที่พร้อมรบอย่างเต็มรูปแบบ

ขณะที่อีกด้านหนึ่ง Martin Marietta ก็เติบโตในสายงานขีปนาวุธและอวกาศ ผลิตทั้งระบบป้องกันภัยทางอากาศและยานสำรวจอวกาศ จนกระทั่งช่วงต้นทศวรรษ 1990 ที่กระแสสงครามเย็นสิ้นสุดลง ส่งผลให้งบประมาณกลาโหมถูกตัดลดลง และเป็นเหตุให้บริษัทอุตสาหกรรมป้องกันประเทศต้องปรับตัวครั้งใหญ่

⚠️ วิกฤตหลังสงครามเย็นและการควบรวมกิจการ

หลังสงครามเย็นสิ้นสุด รัฐบาลสหรัฐฯ ลดงบประมาณกลาโหมลงอย่างมาก ทำให้บริษัทผู้รับเหมารายใหญ่ต้องเผชิญภาวะแข่งขันสูงและมองหาการควบรวมเพื่อความอยู่รอด Lockheed Corporation และ Martin Marietta ซึ่งต่างก็เป็นยักษ์ใหญ่ในวงการอยู่แล้ว ตัดสินใจรวมกิจการกันในปี 1995 โดยการควบรวมนี้มีมูลค่าราว 10,000 ล้านดอลลาร์ และได้รับการอนุมัติจากผู้ถือหุ้นในเดือนมีนาคม ปี 1995 ส่งผลให้เกิดบริษัทใหม่ชื่อ “Lockheed Martin Corporation” อย่างเป็นทางการ โดยมีสำนักงานใหญ่ที่เมืองเบเธสดา รัฐแมรีแลนด์

การรวมพลังครั้งนี้ได้ผสานจุดแข็งของทั้งสองฝั่งเข้าไว้ด้วยกัน ทำให้ Lockheed Martin กลายเป็นบริษัทผู้รับเหมาด้านกลาโหมและอวกาศที่ใหญ่ที่สุดของสหรัฐฯในช่วงเวลานั้น (ณ ปี 1995 บริษัทมีรายได้รวมกันเกือบ 19,000 ล้านดอลลาร์ และพนักงานหลายหมื่นคน)

หลังควบรวม Lockheed Martin เดินหน้าขยายกิจการเพิ่มเติมเพื่อครองความเป็นผู้นำในอุตสาหกรรมต่อไป โดยในปี 1996 บริษัทเข้าซื้อธุรกิจระบบอิเล็กทรอนิกส์และเทคโนโลยีกลาโหมของ Loral Corporation ด้วยมูลค่า 9,100 ล้านดอลลาร์ ซึ่งช่วยเสริมความแข็งแกร่งในด้านระบบอาวุธอิเล็กทรอนิกส์และดาวเทียมให้แก่ Lockheed Martin อย่างมาก

การซื้อกิจการเชิงกลยุทธ์นี้ตอกย้ำสถานะของ Lockheed Martin ในฐานะ “ผู้รับเหมารายใหญ่สุด” ในวงการที่แท้จริง เพราะหลังการซื้อ Loral บริษัทก็ครองส่วนแบ่งตลาดและความสามารถในเทคโนโลยีหลากหลายแขนง ไม่ว่าจะเป็นเครื่องบินรบ ขีปนาวุธ ระบบเรดาร์ ไปจนถึงดาวเทียมสื่อสาร

นอกจากการเข้าซื้อแล้ว Lockheed Martin ยังพยายามควบรวมกับบริษัทใหญ่รายอื่นเพื่อเพิ่มขีดความสามารถทางการแข่งขัน ยกตัวอย่างเช่น ในปี 1998 Lockheed Martin มีแผนจะควบรวมกับ Northrop Grumman ซึ่งเป็นอีกหนึ่งยักษ์ใหญ่ด้านกลาโหม แต่รัฐบาลสหรัฐฯ โดยกระทรวงยุติธรรมได้สกัดกั้นดีลนี้เนื่องจากกังวลเรื่องการผูกขาดตลาด (นี่ถือเป็นดีลควบรวมกิจการวงการกลาโหมที่ใหญ่ที่สุดที่เคยถูกทางการสหรัฐฯ คัดค้าน)

แม้จะพลาดโอกาสควบรวมกับ Northrop แต่ Lockheed Martin ก็ยังคงเติบโตไว้ได้จากโครงการอาวุธใหญ่ๆ ที่บริษัทชนะประมูลในช่วงปลายทศวรรษ 1990 ต่อเนื่องจนถึง 2000

🚀 ความก้าวหน้าในยุคใหม่และผลิตภัณฑ์หลัก

ก้าวเข้าสู่ศตวรรษที่ 21 Lockheed Martin ได้รับสัญญาโครงการอาวุธสำคัญหลายรายการที่ยกระดับบริษัทไปอีกขั้น หนึ่งในหมุดหมายสำคัญคือ เดือนตุลาคม 2001 เมื่อกระทรวงกลาโหมสหรัฐฯ เลือก Lockheed Martin เป็นผู้ชนะการแข่งขันโครงการ Joint Strike Fighter (JSF) ซึ่งมีมูลค่ามหาศาล (สัญญาพัฒนามูลค่าเบื้องต้นราว 19,000 ล้านดอลลาร์ และมูลค่ารวมตลอดโครงการอาจสูงกว่า 200,000 ล้านดอลลาร์)

โดยทางด้าน Lockheed Martin ได้นำเสนอเครื่องต้นแบบ X-35 และเอาชนะคู่แข่ง Boeing ที่เสนอ X-32 ส่งผลให้ Lockheed Martin ได้สิทธิ์พัฒนาเครื่องบินขับไล่ยุคที่ 5 รุ่น F-35 Lightning II ให้กับกองทัพสหรัฐฯ และพันธมิตรนานาชาติ โครงการ F-35 นี้กลายเป็นโครงการจัดหาอาวุธที่มีมูลค่าสูงสุดในประวัติศาสตร์ และทุกวันนี้เครื่อง F-35 ก็เป็นผลิตภัณฑ์เรือธงที่สร้างรายได้มากที่สุดให้แก่บริษัท (คิดเป็นประมาณ 30% ของรายได้ทั้งหมดของ Lockheed Martin)

ผลิตภัณฑ์หลักของ Lockheed Martin ในปัจจุบันแบ่งออกเป็นหลายกลุ่มธุรกิจ ได้แก่:

* อากาศยาน (Aeronautics): ธุรกิจนี้ครอบคลุมเครื่องบินทางการทหาร โดยเฉพาะเครื่องบินขับไล่และเครื่องบินลำเลียงที่มีชื่อเสียง เช่น F-35 Lightning II ซึ่งเป็นเครื่องบินขับไล่ล่องหนอเนกประสงค์ประจำกองทัพสหรัฐฯ และพันธมิตร, F-22 Raptor (เครื่องบินขับไล่ล่องหนครองอากาศที่ Lockheed พัฒนาร่วมกับ Boeing), F-16 Fighting Falcon (เครื่องบินขับไล่รุ่นตำนานที่ Lockheed Martin รับช่วงการผลิตมาตั้งแต่ซื้อกิจการแผนกเครื่องบินรบของ General Dynamics ในปี 1993)

และ C-130 Hercules (เครื่องบินลำเลียงทางทหารที่ใช้งานมายาวนานหลายทศวรรษ)

* เฮลิคอปเตอร์และระบบภารกิจหมุนเวียน (Rotary and Mission Systems): กลุ่มธุรกิจนี้เกิดความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เมื่อปี 2015 ที่ Lockheed Martin เข้าซื้อกิจการ Sikorsky Aircraft จาก UTC ด้วยมูลค่าประมาณ 9,000 ล้านดอลลาร์ ทำให้บริษัทเข้ามาเป็นผู้เล่นแถวหน้าด้านเฮลิคอปเตอร์ ผลิตภัณฑ์หลักของสายนี้ เช่น เฮลิคอปเตอร์โจมตีและขนส่งรุ่นต่างๆ ในตระกูล “Black Hawk” (UH-60) และรุ่นเฮฟวี่ลิฟต์ CH-53K ที่สร้างโดย Sikorsky

นอกจากนี้สายธุรกิจนี้ยังรวมถึงระบบเรดาร์ ระบบควบคุมการรบ และการจำลองการฝึก (training & simulation) ซึ่ง Lockheed Martin พัฒนาป้อนกองทัพเรือและกองทัพบกสหรัฐฯ

* ขีปนาวุธและการยิงควบคุม (Missiles and Fire Control): Lockheed Martin ผลิตระบบอาวุธปล่อย และระบบป้องกันภัยหลากหลายชนิด ตั้งแต่จรวดหลายลำกล้อง HIMARS ที่มีชื่อเสียงจากสมรภูมิยุคใหม่, ขีปนาวุธต่อต้านรถถัง Javelin (ซึ่งบริษัทร่วมผลิตกับ Raytheon), ระบบป้องกันขีปนาวุธขั้นสูง THAAD, ขีปนาวุธสกัดกั้น PAC-3 สำหรับระบบ Patriot, รวมถึงอาวุธปล่อยนำวิถีทางอากาศและทางทะเลอื่นๆ จุดเด่นของสายผลิตภัณฑ์นี้คือเทคโนโลยีการนำวิถีและความแม่นยำสูง ซึ่งทำให้ Lockheed Martin เป็นหนึ่งในผู้นำด้านขีปนาวุธของโลก

* อวกาศ (Space): นอกจากการทหารแล้ว Lockheed Martin ยังมีบทบาทสำคัญด้านเทคโนโลยีอวกาศทั้งเชิงพาณิชย์และเพื่อความมั่นคง บริษัทเป็นหนึ่งในผู้รับเหมาหลักของ NASA และกองทัพอวกาศสหรัฐฯ เช่น เป็นผู้สร้างยานอวกาศ Orion สำหรับโครงการ Artemis ที่จะพามนุษย์กลับไปสำรวจดวงจันทร์และอวกาศห้วงลึก รวมถึงการสร้างดาวเทียมสื่อสาร ดาวเทียมนำร่อง GPS รุ่นใหม่ๆ และยานสำรวจดาวเคราะห์

ยิ่งไปกว่านั้น Lockheed Martin ร่วมกับ Boeing ในนาม United Launch Alliance (ULA) ให้บริการจรวดส่งดาวเทียมสำหรับภารกิจด้านความมั่นคงและวิทยาศาสตร์ แม้ช่วงหลังการแข่งขันจะสูงขึ้นจากบริษัทหน้าใหม่อย่าง SpaceX แต่ Lockheed Martin ก็ยังคงมีฐานลูกค้าที่มั่นคงจากสัญญารัฐบาลระยะยาว

ด้วยผลิตภัณฑ์และบริการครอบคลุมหลายด้านเช่นนี้ Lockheed Martin จึงเป็นบริษัทที่มีความสำคัญในห่วงโซ่อุตสาหกรรมป้องกันประเทศอย่างยิ่ง จากยุทโธปกรณ์บนฟ้าจรดอวกาศ ไม่มีสงครามหรือโครงการสำรวจใดของสหรัฐฯ ในช่วงหลายสิบปีที่ผ่านมาที่ปราศจากอุปกรณ์หรือเทคโนโลยีของ Lockheed Martin

🎯 จุดแข็งและจุดอ่อนของ Lockheed Martin

💪🏻 จุดแข็ง: ฐานะของ Lockheed Martin ในฐานะบริษัทอาวุธยักษ์ใหญ่ได้รับการยอมรับทั่วโลก เนื่องจากบริษัทมีความเชี่ยวชาญทางเทคโนโลยีระดับสูง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเทคโนโลยีอากาศยานล่องหนและระบบอาวุธที่ซับซ้อน ความเป็นผู้นำด้านนวัตกรรมได้รับการสนับสนุนจากหน่วยงานวิจัยภายในอย่าง Skunk Works ที่สร้างผลิตภัณฑ์ล้ำยุคมาตลอดหลายทศวรรษ

นอกจากนี้ Lockheed Martin ยังมีสายผลิตภัณฑ์ที่หลากหลาย ครอบคลุมทั้งบนอากาศ, พื้นดิน, ทะเล และอวกาศ ทำให้บริษัทสามารถตอบสนองความต้องการด้านกลาโหมแบบครบวงจร จุดแข็งอีกประการคือสายสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกับรัฐบาลสหรัฐฯ และมิตรประเทศ (ผ่านโครงการ Foreign Military Sales) ซึ่งสร้างรายได้ประจำสม่ำเสมอ บริษัทมีงานในมือ (backlog) สูงมาก โดยในปลายปี 2024 บริษัทมียอดคำสั่งซื้อคงค้างสูงถึง 176,000 ล้านดอลลาร์ซึ่งเป็นระดับสูงสุดเป็นประวัติการณ์ สะท้อนถึงความต้องการทั่วโลกที่มีต่อเทคโนโลยีป้องกันประเทศของบริษัท

อีกทั้งสถานะทางการเงินของ Lockheed Martin โดยรวมแข็งแกร่ง มีกระแสเงินสดสม่ำเสมอ ทำให้สามารถจ่ายเงินปันผลให้ผู้ถือหุ้นต่อเนื่องและลงทุนวิจัยพัฒนาโครงการใหม่ๆ ได้อย่างต่อเนื่อง

🔻 จุดอ่อน: แม้จะเก่งกาจเพียงใด Lockheed Martin ก็มีความท้าทายบางประการที่ถือเป็นจุดอ่อนของบริษัท อย่างแรกคือ การพึ่งพิงลูกค้ารายใหญ่เพียงรายเดียว – โดยรายได้ของ Lockheed Martin มากกว่า 70% มาจากสัญญากับรัฐบาลสหรัฐฯ เพียงรายเดียว และเมื่อรวมสัญญากับรัฐบาลประเทศอื่นๆ รายได้ของบริษัทกว่า 93% มาจากงานภาครัฐทั้งหมด

การพึ่งพางบประมาณกลาโหมของรัฐเช่นนี้หมายความว่าบริษัทมีความเสี่ยงสูงหากมีการปรับลดงบประมาณหรือเปลี่ยนแปลงนโยบายด้านกลาโหม

จุดอ่อนประการที่สองคือ การกระจุกตัวของผลิตภัณฑ์หลัก แม้ Lockheed Martin จะมีสินค้าหลากหลาย แต่โครงการขนาดใหญ่บางโครงการคิดเป็นสัดส่วนรายได้สูงมาก เช่น โครงการ F-35 เพียงโครงการเดียวสร้างรายได้ประมาณ 30% ของบริษัท ทำให้บริษัทมีความเสี่ยงหากโครงการนี้ถูกลดคำสั่งซื้อหรือล่าช้าจากปัญหาทางเทคนิค

นอกจากนี้ ในอดีตบริษัทก็เคยประสบปัญหาเรื่อง การบริหารต้นทุนโครงการ ที่บานปลายเกินงบ (cost overruns) เช่น กรณีค่าใช้จ่ายพัฒนา F-35 ที่สูงกว่าคาดและดีเลย์มาหลายปี ซึ่งส่งผลต่อกำไรและชื่อเสียงบริษัท อีกด้านหนึ่ง การแข่งขันกับบริษัทอื่นเริ่มรุนแรงในบางสาขา เช่น การปล่อยจรวดเชิงพาณิชย์ที่ SpaceX เสนอราคาถูกกว่ามาก ทำให้ Lockheed Martin (ผ่าน ULA) สูญเสียส่วนแบ่งตลาดบางส่วน

📊 ผลประกอบการปี 2024 และปัจจัยการเติบโต

ปี 2024 นับเป็นอีกปีที่ Lockheed Martin มีผลประกอบการเติบโตแข็งแกร่งสวนทางสภาวะเศรษฐกิจที่ท้าทาย รายได้ (ยอดขายสุทธิ) ของบริษัทในปี 2024 อยู่ที่ 71.0 พันล้านดอลลาร์ เพิ่มขึ้นประมาณ 5% จากปีก่อนหน้าที่มีรายได้ 67.6 พันล้านดอลลาร์

การเติบโตของรายได้ได้รับแรงหนุนจากปริมาณการส่งมอบอาวุธและอากาศยานที่มากขึ้นในแทบทุกกลุ่มธุรกิจ โดยเฉพาะความต้องการเครื่องบินรบตระกูล F-35 และอาวุธปล่อยที่เพิ่มสูงขึ้นทั้งจากสหรัฐฯ และชาติพันธมิตร

นอกจากนี้สถานการณ์ความขัดแย้งระดับโลกในช่วงปีที่ผ่านมา เช่น สงครามยูเครน ทำให้หลายประเทศในยุโรปเร่งสั่งซื้ออาวุธยุทโธปกรณ์เพื่อเสริมความมั่นคง ส่งผลดีต่อยอดขายผลิตภัณฑ์ของ Lockheed Martin โดยตรง ไม่ว่าจะเป็นคำสั่งซื้อระบบจรวด HIMARS, ขีปนาวุธ Javelin, ระบบป้องกันทางอากาศ รวมถึงการที่ชาติพันธมิตรนาโต้บางราย (เช่น เยอรมนี, ฟินแลนด์) ที่ตัดสินใจจัดหาเครื่องบิน F-35 เข้าประจำการ

สิ่งเหล่านี้สะท้อนมาในตัวเลข งานในมือ (Backlog) ของบริษัทที่พุ่งขึ้นทำสถิติสูงสุดใหม่ โดยสิ้นปี 2024 Lockheed Martin มีมูลค่างานในมือถึง 176 พันล้านดอลลาร์ ซึ่งเป็นสัญญาณว่าบริษัทมีรายได้รองรับอย่างแข็งแกร่งในอนาคต

ในด้าน กำไรสุทธิ ปี 2024 บริษัทมีกำไรสุทธิประมาณ 5.3 พันล้านดอลลาร์ ลดลงเมื่อเทียบกับปีก่อนหน้าที่มีกำไรสุทธิ 6.9 พันล้านดอลลาร์ สาเหตุหลักมาจากค่าใช้จ่ายพิเศษครั้งเดียว (one-time charges) ที่บริษัทบันทึกในโครงการลับ (classified programs) บางโครงการ รวมมูลค่ากว่า 2.0 พันล้านดอลลาร์ตลอดปี 2024 ซึ่งฉุดให้กำไรสุทธิลดต่ำลงกว่าปกติ

หากไม่รวมค่าใช้จ่ายดังกล่าว กำไรจากการดำเนินงานหลักของ Lockheed Martin ยังคงเติบโตสอดคล้องกับรายได้ที่เพิ่มขึ้น นอกจากนี้ บริษัทยังคงส่งมอบกระแสเงินสดที่แข็งแรง และได้คืนเงินให้ผู้ถือหุ้นผ่านเงินปันผลและการซื้อหุ้นคืนรวมกันราว 6.8 พันล้านดอลลาร์ในปี 2024

ปัจจัยขับเคลื่อนการเติบโตที่สำคัญของ Lockheed Martin ในปี 2024 และต่อเนื่องไปถึงปี 2025 ได้แก่ ความต้องการที่เพิ่มขึ้นของเทคโนโลยีป้องกันประเทศขั้นสูงจากสถานการณ์ความขัดแย้งระหว่างประเทศและภัยคุกคามความมั่นคงรูปแบบใหม่ๆ โดยบริษัทได้เน้นย้ำว่า “ยอดขายที่เติบโตขึ้น 5% และงานในมือระดับสูงสุดเป็นประวัติการณ์ แสดงให้เห็นถึงความต้องการอย่างต่อเนื่องทั่วโลกต่อเทคโนโลยีป้องกันขั้นสูงของเรา”

คำกล่าวของประธานเจ้าหน้าที่บริหาร (ซีอีโอ) Jim Taiclet นี้สะท้อนว่าลูกค้าทั่วโลก ไม่ว่าจะเป็นรัฐบาลสหรัฐฯ หรือชาติพันธมิตร ต่างเพิ่มการลงทุนด้านกลาโหม ทั้งเพื่อเสริมสร้างศักยภาพการป้องกันตนเอง และเพื่อปรับตัวรับภัยคุกคามสมัยใหม่ เช่น ขีปนาวุธไฮเปอร์โซนิก โดรน และระบบไซเบอร์

นอกจากนี้ปี 2024 ยังเป็นปีที่บริษัทปรับตัวแก้ไขปัญหาโซ่อุปทานและแรงงานได้ดีขึ้น ทำให้สามารถเร่งอัตราการผลิตยุทโธปกรณ์หลักหลายรายการ ตัวอย่างเช่น Lockheed Martin เพิ่มกำลังการผลิตระบบยิงจรวด HIMARS จากเดิม 48 ชุดต่อปีเป็น 60 ชุดต่อปี และตั้งเป้าขยายเป็น 96 ชุดต่อปีภายในสิ้นปี 2025

การเร่งผลิตเชิงรุกเช่นนี้จะช่วยรองรับความต้องการของลูกค้าที่มีอยู่ล้นมือและสร้างการเติบโตของรายได้ในอนาคตอีกเช่นกัน

🚀 กลยุทธ์การแข่งขันและบทบาทเทียบกับคู่แข่ง

ในอุตสาหกรรมป้องกันประเทศระดับโลก Lockheed Martin ถือเป็นผู้นำที่ทุกคนจับตามอง แต่ก็ต้องเผชิญการแข่งขันจากบริษัทใหญ่รายอื่นๆ ทั้งในสหรัฐฯ และต่างประเทศ โดยคู่แข่งสำคัญในสหรัฐฯ ได้แก่ Boeing, RTX Corporation (ชื่อใหม่ของ Raytheon Technologies), Northrop Grumman และ General Dynamics ซึ่งแต่ละรายมีความเชี่ยวชาญเฉพาะด้านแตกต่างกัน

* เมื่อเทียบกับ Boeing: Boeing เป็นบริษัทอุตสาหกรรมการบินที่มีธุรกิจสองขาใหญ่คือ เครื่องบินพาณิชย์และกลาโหม ในด้านกลาโหม Boeing แข่งขันกับ Lockheed Martin ในหลายโครงการ โดยเฉพาะเครื่องบินรบและอวกาศ เช่น ในอดีต Boeing เคยชิงชัยโครงการ JSF กับ Lockheed แต่พ่ายแพ้ให้ F-35 อย่างไรก็ตาม Boeing ยังมีจุดแข็งในโครงการเครื่องบินรบเรือบรรทุกเครื่องบิน (เช่น F/A-18E/F Super Hornet) และเครื่องบินฝึก/โจมตีเบา (ล่าสุด Boeing ชนะสัญญาเครื่องบินฝึก T-7 Red Hawk ของกองทัพอากาศ)

อีกทั้ง Boeing ยังมีธุรกิจอวกาศ (เช่น ยาน Starliner, ดาวเทียม) ที่แข่งขันกับ Lockheed Martin แต่ข้อได้เปรียบของ Lockheed Martin คือการโฟกัสที่ตลาดกลาโหมเต็มตัว แตกต่างจาก Boeing ที่ต้องแบ่งทรัพยากรไปในธุรกิจเครื่องบินพาณิชย์ซึ่งมีความท้าทายคนละแบบ

* เมื่อเทียบกับ RTX (Raytheon): RTX Corporation มีจุดแข็งด้านระบบอาวุธปล่อย ป้องกันภัยทางอากาศ และอิเล็กทรอนิกส์ เช่น ระบบมิสไซล์ Patriot, Stinger, และเรดาร์ที่ทันสมัย นอกจากนี้ Raytheon ยังเป็นผู้ผลิตเครื่องยนต์เครื่องบินรบผ่าน Pratt & Whitney และระบบอากาศยานไร้คนขับบางชนิด

ในหลายกรณี Lockheed Martin และ Raytheon เป็นทั้งคู่แข่งและคู่ค้าไปพร้อมกัน ตัวอย่างคือขีปนาวุธ Javelin และระบบป้องกันร่วม THAAD/Patriot ที่ทั้งสองบริษัทจับมือร่วมพัฒนา แต่ในทางกลับกันก็มีการแข่งขัน เช่น การพัฒนาเทคโนโลยีเรดาร์ AESA หรือสัญญาป้องกันภัยทางอากาศระดับชาติของประเทศต่างๆ โดยทั่วไป Lockheed Martin เหนือกว่าในธุรกิจเครื่องบินและยานอวกาศ ส่วน Raytheon (RTX) เด่นกว่าด้านเซ็นเซอร์และระบบอาวุธปล่อยบางประเภท

* เมื่อเทียบกับ Northrop Grumman: Northrop เป็นบริษัทที่เน้นเทคโนโลยีกลาโหมไฮเทค โดยเฉพาะเครื่องบินล่องหน (Northrop เคยสร้าง B-2 Spirit และล่าสุดชนะสัญญาพัฒนาเครื่องบินทิ้งระเบิดล่องหนยุคใหม่ B-21 Raider) ในการแข่งขันโดยตรงกับ Lockheed Martin นั้น Northrop ถือเป็นคู่แข่งสำคัญในโครงการที่ต้องการเทคโนโลยีล้ำหน้า เช่น เครื่องบินทิ้งระเบิดไร้คนขับและระบบอวกาศ

สมัยหนึ่ง Lockheed Martin ได้จับมือกับ Boeing เสนอแบบแผนเครื่องบินทิ้งระเบิดยุคใหม่แข่งกับ Northrop แต่สุดท้าย Northrop เป็นฝ่ายคว้าสัญญา B-21 ไปครอง โดยเอาชนะทีม Lockheed-Boeing ได้สำเร็จ

กรณีนี้แสดงให้เห็นว่าแม้ Lockheed Martin จะใหญ่และเก่งเพียงใด แต่การแข่งขันในตลาดนี้ยังเปิดกว้างและคู่แข่งก็พร้อมช่วงชิงโครงการใหญ่ได้เสมอ จุดแข็งของ Northrop ยังรวมถึงธุรกิจระบบเรดาร์และสงครามไซเบอร์ รวมถึงการผลิตเครื่องบินไร้คนขับ (เช่น Global Hawk) ซึ่งเป็นพื้นที่ที่ Lockheed Martin ต้องพยายามไล่ตามให้ทัน

* เมื่อเทียบกับ General Dynamics และรายอื่น: General Dynamics เด่นในตลาดที่ Lockheed Martin ไม่ได้เข้มแข็ง เช่น รถถัง (GD ผลิตรถถัง M1 Abrams) และเรือดำน้ำพลังงานนิวเคลียร์สำหรับกองทัพเรือสหรัฐฯ ส่วน Lockheed Martin เน้นที่อากาศยานและระบบอิเล็กทรอนิกส์ ดังนั้นทั้งสองบริษัทจึงแข่งขันกันน้อยกว่าในตลาดโดยตรง

ในเวทีระหว่างประเทศ Lockheed Martin ต้องแข่งกับยักษ์ใหญ่จากยุโรปอย่าง BAE Systems, Airbus Defense และ Dassault ในการขายเครื่องบินและระบบอาวุธให้ประเทศต่างๆ ซึ่ง Lockheed Martin มักได้เปรียบจากสายสัมพันธ์ระดับรัฐต่อรัฐของสหรัฐฯ และคุณภาพผลิตภัณฑ์ที่พิสูจน์แล้วในสงครามจริง

กลยุทธ์การแข่งขันของ Lockheed Martin เพื่อตอบสนองความท้าทายเหล่านี้คือการรักษาความเป็นผู้นำด้านเทคโนโลยี และขยายขอบเขตความเชี่ยวชาญของบริษัทอย่างต่อเนื่อง บริษัทลงทุนงบวิจัยและพัฒนา (R&D) จำนวนมากในสาขายุทธศาสตร์แห่งอนาคต เช่น อาวุธไฮเปอร์โซนิก (ความเร็วเหนือเสียง 5 มัคขึ้นไป), ระบบปัญญาประดิษฐ์สำหรับการรบ, อากาศยานไร้คนขับขั้นสูง, และระบบอวกาศยุคใหม่ รวมถึงการพัฒนาเครื่องบินรบยุคหน้า (6th Generation) ร่วมกับกองทัพอากาศสหรัฐฯ

นอกจากนี้ Lockheed Martin ยังใช้กลยุทธ์การเข้าซื้อและความร่วมมือเพื่อเติมเต็มจุดอ่อนของตัวเอง อย่างที่ได้เห็นจากการซื้อกิจการ Sikorsky เพื่อเพิ่มผลิตภัณฑ์เฮลิคอปเตอร์ หรือการร่วมทุนกับ Boeing ใน ULA เพื่อรักษาส่วนแบ่งตลาดการยิงจรวด ประสบการณ์ในการบริหารโครงการขนาดใหญ่อย่าง F-35 ยังทำให้ Lockheed Martin มีแต้มต่อด้านความน่าเชื่อถือในการส่งมอบงานใหญ่แก่ลูกค้า (แม้จะเคยมีปัญหา แต่ก็สามารถจัดการและส่งมอบได้ในที่สุด)

อีกกลยุทธ์สำคัญคือการสร้างความสัมพันธ์ระยะยาวกับลูกค้าทั่วโลก Lockheed Martin ไม่เพียงขายอาวุธ แต่ยังสร้างระบบนิเวศสนับสนุน เช่น การตั้งศูนย์ซ่อมบำรุงในต่างประเทศ การถ่ายทอดเทคโนโลยีบางส่วนให้พันธมิตร และการสร้างงานในประเทศลูกค้า เพื่อให้ลูกค้ารู้สึกถึงประโยชน์ทางเศรษฐกิจควบคู่ไปกับความมั่นคง ตัวอย่างเช่น ในโครงการ F-35 มีประเทศพันธมิตรร่วมพัฒนา 8 ประเทศ ซึ่งบริษัทได้กระจายสายการผลิตชิ้นส่วนไปยังประเทศเหล่านั้นเพื่อเสริมสร้างความร่วมมือ

การดำเนินกลยุทธ์เชิงรุกทั้งด้านเทคโนโลยี การเข้าซื้อ การร่วมมือ และการสร้างความพึงพอใจให้ลูกค้า ล้วนเป็นเหตุผลที่ Lockheed Martin สามารถรักษาตำแหน่งผู้นำเมื่อเทียบกับคู่แข่งมายาวนาน

ในภาพรวม Lockheed Martin ได้เปลี่ยนตัวเองจากบริษัทผู้ผลิตเครื่องบินเล็ก ๆ เมื่อศตวรรษก่อน ให้กลายมาเป็นมหาอำนาจด้านอุตสาหกรรมป้องกันประเทศของโลกได้สำเร็จ ผ่านประวัติศาสตร์ที่เต็มไปด้วยการพัฒนา นวัตกรรม ความท้าทาย และการปรับตัวอยู่เสมอ

ปัจจุบันบริษัทครองตำแหน่งผู้รับเหมาด้านกลาโหมรายใหญ่ที่สุดของโลกต่อเนื่องกันมาหลายปี และมีบทบาทสำคัญทั้งในการเสริมสร้างแสนยานุภาพของหลายชาติและการขับเคลื่อนเทคโนโลยีอวกาศสมัยใหม่ แม้ว่าจะต้องเผชิญความท้าทายจากคู่แข่งและปัจจัยภายนอกอยู่เนืองๆ แต่ด้วยรากฐานที่แข็งแกร่งและกลยุทธ์ที่เฉียบคม ทำให้ Lockheed Martin ยังคงเป็นชื่อที่ทรงอิทธิพลและน่าจับตามองในวงการธุรกิจป้องกันประเทศโลกอย่างไม่ต้องสงสัยค่ะ

โฆษณา

ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน

🚀 Lockheed Martin จากเครื่องบินรบสู่มหาอำนาจป้องกันประเทศ

ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน