หรือว่าเรา…อาศัยอยู่บนโลกของแมว
ในตอนแรก คิดว่าฉันเป็นเจ้าของ เพราะฉันเลือกมันจากกลุ่มลูกแมวที่ส่งเสียงร้องแงัว แง้ว ฉันพามันกลับบ้าน ซื้อชามข้าว ของเล่น และที่นอนให้ ตั้งชื่อให้มัน ให้อาหารมัน ทำทุกอย่างเพื่อให้มันเติบโตและมีความสุข ฉันเชื่อว่าฉันเป็นผู้ดูแลมัน เป็นผู้กำหนดชะตาชีวิตของมัน
แต่เมื่อเวลาผ่านไป ฉันเริ่มสงสัย ใครกันแน่ที่เป็นเจ้าของใคร
แมวไม่เคยขอให้ฉันเลี้ยงมัน มันไม่เคยขอให้ฉันตั้งชื่อให้ ไม่เคยร้องขอความรักจากฉัน และแน่นอน… ไม่เคยรับรู้ว่ามันเป็น "สัตว์เลี้ยง" ของฉันเลยสักครั้ง
ฉันเริ่มสังเกตว่า ฉันตื่นเช้าเพียงเพราะต้องให้อาหารมัน กลับบ้านเร็วขึ้นเพราะกลัวว่ามันจะเหงา ทิ้งงานที่ค้างไว้เพื่อจะได้ใช้เวลากับมัน ฉันนั่งนิ่งๆ เป็นเวลานานเพียงเพราะมันหลับบนตักของฉัน และไม่กล้าขยับตัวเพราะไม่อยากรบกวนมัน
ฉันเข้าใจแล้ว… ฉันไม่ได้เลี้ยงมัน มันเป็นเจ้าของฉัน
มันทำให้ฉันมีระเบียบในชีวิต มันทำให้ฉันกลับบ้านตรงเวลา มันทำให้ฉันรู้สึกถึงความรับผิดชอบ มันสอนให้อยู่กับปัจจุบัน เพราะเวลาที่เฝ้ามองมันเลียขนอย่างใจเย็น หรือยืดขาหน้าที่ยาวจนดูเหมือนเสือขนาดย่อม ฉันไม่ได้คิดถึงงานที่ยังไม่เสร็จ หรือปัญหาที่รออยู่ในวันพรุ่งนี้เลย
มันควบคุมฉันด้วยความเงียบ มันบงการด้วยสายตา มันทำให้ฉันเป็นทาสของมันโดยเต็มใจ และที่แปลกที่สุด… ฉันไม่รู้สึกว่ามันผิดเลย
บางที… มนุษย์ไม่ได้เลี้ยงแมวหรอก
บางที… มนุษย์อาจเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ ที่แมวเมตตาให้ร่วมอาศัยอยู่ในโลกของมัน
แมวของฉันนอนขดอยู่บนโซฟา มันไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองตอนที่ฉันเดินผ่านไป ราวกับว่าฉันเป็นเพียงองค์ประกอบหนึ่งของบ้านนี้ ไม่ได้สำคัญไปกว่าเก้าอี้ หรือผ้าม่านที่ปลิวไหว
ฉันหยุดยืนอยู่ตรงนั้น มองมันอยู่นาน แล้วจู่ๆ ก็รู้สึกว่า…
ฉันต้องการมันมากกว่าที่มันต้องการฉัน
.
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
