24 ก.พ. เวลา 14:07 • ปรัชญา

ชีวิตเรา : ก็เหมือนนกนางแอ่น

นกบางตัวเกิดมาเพื่อบิน ไม่ใช่เพื่อหยุดพัก นกนางแอ่นเป็นหนึ่งในนั้น มันใช้ชีวิตทั้งชีวิตบนท้องฟ้า หลับขณะบิน กินขณะบิน รักขณะบิน พื้นดินไม่ใช่ที่ของมัน มันรู้เพียงแต่อยู่ในอากาศ และมันต้องบินต่อไป
แต่เมื่อถึงวันที่ปีกเริ่มอ่อนแรง เมื่อลมที่เคยหนุนให้มันทะยานกลายเป็นสิ่งที่พัดมันโซเซไปมา เมื่อนั้นมันจะรู้ตัวหรือไม่ว่าความตายใกล้เข้ามาแล้ว หรือมันจะยังคงบินต่อไปด้วยแรงเฉื่อยของอดีต จนกระทั่งวันหนึ่ง ร่างของมันตกลงมาจากฟ้า ร่วงลงอย่างเงียบงัน ไม่มีเสียงกรีดร้อง ไม่มีการดิ้นรน เพราะมันได้ตายไปตั้งแต่ก่อนจะเริ่มร่วงแล้ว
มนุษย์ก็ไม่ต่างจากนกพวกนี้ เราใช้ชีวิตอยู่ในระบบที่ผลักให้เราต้องก้าวไปข้างหน้าเสมอ ห้ามหยุด ห้ามพัก ห้ามสงสัยว่าทำไมต้องเดินต่อ ชีวิตคือความเร่งรีบ งาน ครอบครัว ความรับผิดชอบ หนี้สิน คำมั่นสัญญา ความฝันของเมื่อวานที่กลายเป็นภาระของวันนี้ ทั้งหมดหล่อหลอมให้เราบินต่อไป แม้บางครั้งเราแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังบินไปที่ไหน
คนบางคนตื่นขึ้นทุกวัน เดินเข้าสำนักงานเหมือนนกที่กางปีกโดยอัตโนมัติ ทำสิ่งเดิมซ้ำๆ จนกระทั่งวันหนึ่งหัวใจหยุดเต้นไปเฉยๆ ไม่ใช่เพราะโรคภัยไข้เจ็บ แต่เพราะมันหมดแรงอย่างแท้จริง มันใช้พลังชีวิตทั้งหมดไปกับการบิน จนสุดท้ายไม่มีแรงเหลือแม้แต่จะหล่นลงสู่พื้นดิน
โลกนี้ไม่เปิดโอกาสให้เราหยุดพักโดยไม่มีผลกระทบ ถ้านกนางแอ่นหยุดบิน มันตกลงสู่พื้นและตายในทันที ถ้ามนุษย์หยุดทำงาน หยุดไล่ตามบางสิ่ง หยุดดิ้นรน ระบบจะทำให้เขากลายเป็น “คนที่ล้มเหลว” ถูกทิ้ง ถูกกลืนหายไปในฝูงชนที่ยังคงบินต่อไป
เมื่อถึงวันที่นกนางแอ่นร่วงลงจากฟ้า มันจะไม่มีใครสังเกต ไม่มีข่าว ไม่มีการไว้อาลัย ไม่มีใครแหงนหน้ามองไปบนท้องฟ้าแล้วถามว่า “มันเหนื่อยเกินไปหรือเปล่า”
เช่นเดียวกับมนุษย์ คนที่ทำงานหนักเกินไป คนที่ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ จนหมดแรง คนที่ถูกบังคับให้บินต่อแม้ปีกแทบหักแล้ว เมื่อเขาล้มลง ใครจะสนใจ
เราจะร่วงลงไปแบบเดียวกันหรือเปล่า
คำถามคือ เรากำลังบินไปสู่จุดหมาย หรือแค่บินเพื่อไม่ให้ร่วงลง
และถ้าหากวันหนึ่งเราหยุดได้… เราจะกล้าหยุดไหม หรือเราจะเลือกเป็นเหมือนนกนางแอ่น บินต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งตายกลางอากาศ โดยไม่มีแม้แต่โอกาสได้บอกลาท้องฟ้าที่เคยรัก
โฆษณา