ดอกไม้ที่ไม่มีสี: บทสนทนาของผู้ที่ไม่มีตัวตน
ฉันพบมันในป่าลึกระหว่างหลงทาง ดอกไม้ที่ไม่มีสี ไม่มีตัวตน มันไม่เคยมีอยู่ แต่ก็ไม่อาจบอกได้ว่ามันไม่มีอยู่จริง
ดอกไม้ต้นนั้นยืนต้นอย่างเงียบงัน ท่ามกลางแสงที่เลือนรางของป่า เมื่อฉันก้าวเข้าไปใกล้ ฝนก็เริ่มตก กลีบดอกที่ซีดขาวค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นใสราวกับกระจก มันไม่ได้เหี่ยวเฉา ไม่ได้ร่วงหล่น มันแค่…หายไป ราวกับว่าไม่เคยมีอะไรอยู่ตรงนั้นเลย
ฉันยืนจ้องมันอยู่นาน พยายามหาคำอธิบายว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร แต่ในท้ายที่สุด ฉันกลับได้ยินเสียงกระซิบเบา ๆ ผ่านสายลม
“เราเคยมีสีสัน”
เสียงนั้นมาจากที่ไหนสักแห่ง อาจมาจากดอกไม้ อาจมาจากป่า หรืออาจมาจากส่วนลึกของจิตใจฉันเอง
“แต่เมื่อถูกมองเห็น เราก็ต้องหายไป”
Skeleton Flower เป็นดอกไม้ที่ไม่มีสีสันของตัวเอง ไม่ได้มีสีเหมือนดอกไม้อื่น มันดำรงอยู่เพียงในความว่างเปล่า มีตัวตนเมื่อไม่มีใครสนใจ และจางหายเมื่อมีสายตาจับจ้อง มันเป็นภาพสะท้อนของบางสิ่งที่ไม่อาจยึดจับ เหมือนชื่อของบุคคลที่ถูกลืมเลือน เหมือนเสียงของคนที่พูดไปแล้วไม่มีใครฟัง เหมือนคนที่ใช้ชีวิตอยู่โดยไม่มีใครสังเกตเห็น
ฉันลองสัมผัสกลีบดอก มันเย็นเฉียบราวกับกระจกน้ำแข็ง มือของฉันสั่น ฉันไม่รู้ว่าทำไม บางทีอาจเป็นเพราะฉันกำลังมองเห็นบางสิ่งที่ฉันไม่ควรมองเห็น หรือบางทีฉันอาจรู้สึกบางอย่างที่ไม่ควรรู้สึก
แล้วถ้าหากฉันเองก็ค่อย ๆ จางหายไปล่ะ
ฉันสงสัยว่า…มนุษย์บางคนก็อาจเป็นเช่นนั้น
มีคนบางคนที่มีตัวตนเพียงเมื่อไม่มีใครมอง แต่เมื่อพวกเขาเริ่มได้รับความสนใจ พวกเขากลับโปร่งแสง กลืนหายไปในสังคม เหมือนไม่เคยมีอยู่ตั้งแต่ต้น
Skeleton Flower อาจเป็นดอกไม้ของพวกเขา
อาจเป็นดอกไม้ของฉันเอง
“แล้วเธอจะหายไปหรือเปล่า”
ดอกไม้ถามฉันก่อนที่มันจะละลายไปในสายฝน
ฉันไม่มีคำตอบ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
