ความเคยชินกับความเจ็บปวด
ในห้องแคบที่มีหน้าต่างบานเดียว ฉันนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวเดิม เสียงเข็มนาฬิกาดังติ๊ก… ติ๊ก… ไม่ดังพอจะรบกวนความคิด แต่ก็มากพอจะย้ำเตือนถึงเวลาที่เคลื่อนผ่านไปอย่างไร้ความหมาย
ฉันไม่แน่ใจว่าเริ่มเจ็บปวดตั้งแต่เมื่อไหร่ บางทีอาจจะตั้งแต่เช้าวันจันทร์แรกของชีวิตการทำงาน หรืออาจจะเป็นวันที่ฉันรู้ว่าความฝันบางอย่างไม่มีวันเป็นจริง แต่นั่นก็ไม่สำคัญ เพราะความเจ็บปวดไม่ใช่สิ่งที่มาถึงพร้อมกับเสียงระฆังหรือสัญญาณเตือน มันซึมซาบเข้าสู่กระดูก เหมือนหมอกควันที่ฉันไม่ทันสังเกต จนกระทั่งมันกลายเป็นอากาศที่ฉันหายใจเข้าไปทุกวัน
ตอนแรก ฉันพยายามต่อต้านมัน ฉันคิดว่าความเจ็บปวดเป็นศัตรูที่ต้องเอาชนะ ฉันพยายามออกไปข้างนอก สูดอากาศ พาตัวเองออกจากห้องที่ดูเหมือนจะบีบรัดตัวฉันเข้าไปทุกวัน แต่ไม่ว่าฉันจะเดินไปไกลแค่ไหน ฉันก็พบว่าตัวเองกลับมาที่เก้าอี้ตัวเดิมเหมือนเดิม
เมื่อฉันหยุดพยายาม ฉันเริ่มสังเกตเห็นบางสิ่ง ฉันพบว่าความเจ็บปวดไม่ใช่สิ่งแปลกปลอม แต่มันเป็นส่วนหนึ่งของฉัน เหมือนมือ เหมือนเท้า เหมือนเงาที่ติดตามอยู่เบื้องหลัง ฉันเริ่มรู้จักมัน รู้ว่ามันมีจังหวะของมันเอง บางวันมันแหลมคมเหมือนมีด บางวันมันหนักเหมือนหินก้อนใหญ่ที่วางทับอยู่บนหน้าอก และบางวันมันเบาจนแทบจะหายไป แต่ฉันรู้ว่ามันยังอยู่ มันแค่รอเวลาที่เหมาะสมจะกลับมา
ในที่สุด ฉันเรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน ฉันไม่กลัวมันอีกต่อไป มันกลายเป็นเพื่อนสนิท คนที่ฉันไว้ใจมากที่สุด เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่ไม่เคยทิ้งฉันไป ฉันเริ่มมองผู้คนรอบตัว และพบว่าพวกเขาก็มีเพื่อนแบบเดียวกัน เพียงแต่พวกเขาเรียกมันด้วยชื่อที่ต่างกันออกไป บางคนเรียกมันว่า "ความรับผิดชอบ" บางคนเรียกมันว่า "ครอบครัว" และบางคนเรียกมันว่า "ความฝัน" ที่พวกเขาไม่สามารถสลัดทิ้งไปได้
วันหนึ่ง มีคนถามฉันว่า “คุณเจ็บปวดไหม” ฉันนิ่งไปชั่วครู่ เพราะฉันไม่แน่ใจว่าควรตอบว่าอะไร ฉันยังเจ็บอยู่หรือเปล่า หรือฉันแค่ลืมไปแล้วว่าความรู้สึกอื่นเป็นอย่างไร ฉันเพียงยิ้ม และตอบว่า
"ไม่รู้สิ... มันก็แค่เป็นแบบนี้มาตลอด"
ฉันไม่แน่ใจว่านี่คือความอดทน หรือเป็นแค่การยอมจำนน แต่ฉันรู้เพียงว่าฉันไม่ต้องการคำตอบอีกต่อไป
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
