แค่ไข้หวัดอ่อนด้อย: แต่มันกลับกินพลังชีวิตไปมากมายเหลือเกิน
ตอนแรกมันเป็นแค่ความรู้สึกระคายคอเล็กน้อย เหมือนมีเศษกระดาษติดอยู่ที่กล่องเสียง ฉันไอไปสองสามครั้ง หยิบขวดน้ำขึ้นมาดื่ม แล้วคิดว่ามันคงจะผ่านไปเองเหมือนทุกครั้ง
แต่ไม่ มันไม่ยอมไป
วันรุ่งขึ้น ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับหัวที่หนักอึ้ง คล้ายถูกฝังลงในถุงทราย ความร้อนค่อยๆ ไต่ขึ้นมาตามกระดูกสันหลัง อาการปวดเมื่อยกัดกินเนื้อหนัง ทุกอวัยวะในร่างกายเริ่มพากันแสดงตัวตนออกมา เหมือนต้องการจะบอกว่าพวกมันยังมีชีวิตอยู่ และกำลังต่อต้านอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็น
ฉันลุกขึ้นจากเตียงด้วยขาที่ไร้เรี่ยวแรง เดินโซเซไปยังกระจก ใบหน้าของฉันยังเป็นของฉันอยู่ แต่แปลกไปเล็กน้อย สีซีดลง ร่องตาลึกขึ้น คล้ายมีคนแอบมาแต่งแต้มมันขณะที่ฉันหลับไปในคืนก่อน
แค่ไข้หวัดธรรมดา ไม่มีอะไรต้องกังวล นั่นคือสิ่งที่ฉันพยายามบอกตัวเอง แต่พลังชีวิตของฉันกลับลดลงราวกับน้ำที่ไหลหายไปจากถังน้ำรั่ว
ฉันไม่ได้เป็นโรคร้ายแรง ฉันรู้ดี แต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนกำลังจะตาย
ฉันนอนอยู่บนเตียง หลับๆ ตื่นๆ ตลอดทั้งวัน ความฝันปะปนกับความจริงจนแยกไม่ออก ในฝัน ฉันเดินอยู่ในอุโมงค์ยาวที่ไม่มีที่สิ้นสุด แสงจากปลายอุโมงค์ดูไกลเกินกว่าจะไปถึง เสียงหายใจของฉันดังสะท้อนกับผนังรอบตัว คล้ายกำลังเดินผ่านโพรงกระดูกขนาดมหึมา
เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา ฉันกลับพบว่าความเป็นจริงไม่ได้แตกต่างจากความฝันนัก ฉันยังคงอ่อนแรง ยังถูกกักขังอยู่ในร่างกายที่ไร้พลัง
ฉันพยายามนึกถึงวันที่ฉันเคยแข็งแรง เคยเดินไปไหนมาไหนได้โดยไม่ต้องคิด เคยพูด เคยหัวเราะโดยไม่รู้สึกว่าต้องออกแรงมากมายเพียงนี้ แต่ความทรงจำนั้นเริ่มเลือนราง คล้ายมันเป็นเรื่องราวของใครอีกคน ไม่ใช่ของฉันเอง
ไข้หวัดนี้กำลังกัดกินฉันอยู่ทีละน้อย มันไม่ได้ฆ่าฉันในทันที แต่มันค่อยๆ ดึงฉันออกจากชีวิตที่ฉันเคยเป็น มันทำให้ฉันเห็นว่า พลังชีวิตที่ฉันเคยมีนั้นเปราะบางเพียงใด
ฉันเริ่มสงสัยว่า มันเป็นเพียงไข้หวัดธรรมดา หรือมันคืออะไรกันแน่
มันอาจไม่ใช่เพียงเชื้อไวรัสที่บุกรุกเข้ามาในร่างกาย แต่มันอาจเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น สิ่งที่อยู่ในเงามืดของจิตใจ สิ่งที่รอคอยช่วงเวลาที่เรากำลังอ่อนแอ เพื่อกระซิบเบาๆ ว่า
“เธอกำลังจะหมดพลังแล้ว”
และเราก็ไม่มีแรงแม้แต่จะเถียงกับมัน
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
