Adolescence ซี่รีส์ 4 ตอนจบจากเกาะอังกฤษที่ดูแล้วน่าจะต้องอยู่ในห้วงคำนึงไปอีกนาน
เป็นละครที่สื่อสารได้กระชับแต่กว้างขวางและลึกซึ้งได้อย่างเรียบง่าย ประมาณทำน้อยได้มาก แต่จริงๆการทำดูเหมือนน้อยแต่ทุกสิ่งอันที่นำเสนอออกมาภายในสี่ชั่วโมงนี่ บอกได้ว่าสุดยอดฝีมือจริงๆ ยิ่งต้องชื่นชมมากไปกว่าสิ่งใดๆคือ ตัวต้นเรื่องนี่ไม่เคยเล่นละครใดๆมาก่อน สดมากๆ ขณะที่ดูนี่ต้องสงสัยจริงๆ ต้องเทคมากขนาดไหน หรือผู้กำกับสุดยอดจริงถึงได้ทำให้ดูเนียนขนาดนี้ ไม่มากเกินจนดูเป็นการแสดงแล้วก็ไม่น้อยเกินจนดูแล้วไม่กินใจ สุดยอดสมกับคำชมจาก BBC ที่บอกว่า “Netflix drama Adolescence hailed as 'flawless' TV”
เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับเจมี่เด็กชายอายุ 13 ปี ซึ่งตำรวจจับกุมด้วยข้อหาฆาตกรรมนักเรียนหญิงโดยตั้งใจ ใน EP1 จะเป็นการปูพื้นว่าคดีนี้เกี่ยวกับอะไร ลีลาการดำเนินเรื่องจะเนิบๆบอกรายละเอีดของการจับกุมไปจนถึงการกักตัวเพื่อทำการสอบสวนชั้นต้น พอจบตอนนี้คาดว่าคนดูอาจยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำไปว่าเรื่องราวก็เหมือนจะชัดเจนไปหมด อะไรคือสิ่งที่จะทำให้ยืดยาวต่อไปอีก 3 ตอนได้ยังไงทั้งๆที่จากทุกสิ่งที่ละครนำเสนอมันก็ดูตรงประเด็นขนาดนั้น
ใน EP2 นี่จะเป็นเรื่องราวของตำรวจมาทำการสืบสวนเรื่องราวต่อที่โรงเรียน ตอนนี้ก็จะมีเรื่องราวตัวละครเพิ่มเติมเข้ามาให้เพื่อให้ข้อมูลเบื้องหลังเหตุการณ์เพิ่มมิติให้คดีมากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นข้อมูลเกี่ยวกับผู้ก่อเหตุหรือผู้เสียชีวิต ซึ่งก็จะเพิ่มข้อมูลในเรื่องของเหตุจูงใจ เบื้องหลังความสัมพันธ์ของคู่กรณีและผู้เกี่ยวเนื่องในโรงเรียน จะมีปัจจัยเพิ่มเติมเข้ามาคือความรุนแรงในโรงเรียนมัธยม ประเด็นนี้ก็ดูเหมือนธรรมดาแต่เอาจริงไม่ธรรมดาเมื่อมันมาพร้อมกับโซเชียลมีเดียและความกดดันจากสังคมเพื่อนในโรงเรียน
อันนี้นี่เราจะเห็นความแตกต่างของการรังแกที่เห็นในละครเกาหลีหรือละครทั่วไปหน่อยนึงตรงที่การรังแกนี่ไม่ได้มาในลักษณะของการทำร้ายร่างกายแต่เป็นการทำร้ายจิตใจ เป็นการกระทบถึงตัวตน ความภูมิใจในตัวเอง ความยอมรับนับถือตนเองของเด็กวัยรุ่นซึ่งช่วงวัยรุ่นนี่เค้ากำลังค่อยๆก่อร้างสร้างสิ่งเหล่านี้จากประสบการณ์ที่ตนเผชิญไม่ว่าจะจากครอบครัวหรือจากสังคมโรงเรียน เด็กที่มีครอบครัวที่อบอุ่นการสื่อสารในครอบครัวสมบูรณ์ไม่ขาดตอนในทุกมิติ เด็กก็จะพัฒนาตัวตนได้อย่างมั่นคง ก็จะเอาตัวรอดในชีวิตช่วงมัธยมได้ดี
ใน EP3 นี่จะเพิ่มข้อมูลเกี่ยวกับเจมี่เข้ามามากขึ้น ตอนนี้นี่การนำเสนอแทบจะเหมือนละครเวทีทีเดียว ทั้งชั่วโมงมีตัวละครหลักแค่สองตัว Owen Cooper ที่เล่นเป็นเจมี่ กับ Erin Doherty นักจิตวิทยาคุยกัน ต้องยกนิ้วให้ ผกก และนักแสดงจริงๆ ทำออกมากได้มีพลังมาก ดูรอบแรกคิดว่เข้่าใจแต่คิดว่าคงเข้าใจแค่ผิวเผินในเนื้อหาหลักๆเท่านั้น แต่ถ้ามองให้ลึกลงไปมันยังมีความซับซ้อนที่มีนัยยะให้คนดูคิดต่อได้เพิ่มเติมในบทบาทต่างๆเช่น ในมุมมองของความเป็นพ่อแม่ ครู เพื่อน ตำรวจ ผู้พิพากษา เรียกว่าคิดได้หลายมุมหลายมิติมาก
EP4 จะเป็นการเล่าเรื่องของครอบครัวเจมี่ ที่ต้องเจอกับสิ่งที่ไม่ได้คาดฝันเอาไว้มาก่อนเลย สิ่งที่มองกลับเข้าไปแล้วยังไม่เข้าใจที่มาที่ไปกระทั่งจะให้ยอมรับยังไม่รู้จะคิดยังไงเลยทีเดียว การแสดงการนำเสนอสารให้คนดูสามารถเข้าใจได้ ทำได้กินใจมากอ่ะ คนไม่ได้เป็นพ่อเป็นแม่ยังสามารถรับรู้หรือเข้าใจสิ่งที่พ่อแม่ของเจมี่ต้องเผชิญกับคำถามที่ลั่นอยู่ในหัวอยู่ตลอดเวลา เป็นคำถามที่สูบพลังใจพลังชีวิตมากจริงๆ ทำเอาไปไม่เป็นกับชีวิตได้เลยทีเดียว
ใน EP3 นี่ถ้าดูดีๆ จะเห็นข้อความอันมีนัยยะให้สะดุดแล้วมาเฉลยใน EP4 เช่นเกี่ยวกับประสบการณ์ที่พ่อของเจมี่หลบตาลูกชายตอนที่แข่งบอลแพ้ มันเป็นรายละเอียดเล็กๆในชีวิตของพ่อลูกที่ในเวลาที่เกิดขึ้นทั้งสองฝ่ายอาจมองข้ามไปเพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กๆ แต่จริงๆคิดๆดูมันก็คือปมในชีวิตประเภทนึง ถ้าเรามองว่าความสัมพันธ์ของคนคือการถักทอสายใยระหว่างกันและกัน เวลาที่การถักทอเกิดการสะดุดทำให้ผืนผ้าไม่เรียบเนียนมีปมลูบไปก็สะดุดมือ ถ้าไม่แก้ไขเราก็จะพบปมอื่นๆเกิดขึ้นรอบๆปมเดิมนั่นเองเป็นพื้นที่ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
ดูละครเรื่องนี้แล้วทำให้คิดถึงซีรีส์ Hormones S1 ที่นำเสนอเรื่องที่รู้ๆกันในสังคมแต่ไม่มีใครนำเอาออกมาพูดดังๆ ทั้ง Adolescence กับ Hormones ต่างก็เป็นการนำเสนอภาพหนึ่งในหลายๆภาพเบื้องหลังของปัญหาสังคมวัยรุ่นที่เพิ่มความรุนแรงมากยิ่งๆขึ้นไปเนื่องจากการขาดการสื่อสารที่ดีในครอบครัว ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีอย่างก้าวกระโดดที่เพิ่มระยะห่างของความแตกต่างของประสบการณ์ของคนหลายรุ่นในครอบครัว ความบีบคั้นทางเศรษฐกิจทำให้การใช้เวลาในพื้นที่ร่วมกันของครอบครัวลดลง เป็นการนำเสนอเพื่อจุดประกายให้คิดต่อ
ลองหาดูได้ในเนตฟลิค 4 ชั่วโมงเอง อย่าพลาด
- 7
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
