เจ้าภพ รอพ่อก่อนออกเดินทางนะ เดี๋ยวพ่อจะฝากจดหมายไปหาเจ้าฟ้ารุ่ง เผื่อมีโอกาสเจอ ก็ฝากให้เจ้าฟ้ารุ่งอ่าน ส่วนเจ้านันทะเสน จะพักที่นี่กี่วันก็ตามสบายถือสะว่า นี่คือบ้านของตัวเอง เพราะตอนเด็กๆ ก็คุ้นชินแล้ว ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง นอกจากเจ้าฟ้ารุ่งที่ชอบแหกกฏ
ว่าแล้วเจ้าเมืองฟ้าก็หัวเราะ แล้วลาจากไป
3วันผ่านไป เจ้านันทะเสนก็ขอตัวลากลับเมืองของตัวเอง แต่กลับย้อนเส้นทางไปยังหมู่บ้านซานกัว เพื่อไปตามหาเจ้าฟ้ารุ่ง
ฝ่ายเจ้าภพเมื่อรู้ว่า เจ้านันทะเสนไปหมู่บ้านซานกัวแล้ว เจ้าภพจึงออกเดินทางไปหาเจ้าฟ้ารุ่งที่สวนผักกาด ชาวบ้านที่นี่เรียกเจ้าฟ้ารุ่งว่า
ผักกาด เพราะคิดว่าเป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่
มีพี่ชายเป็นพ่อค้าใหญ่ส่งพืชผักอาหารชั้นดีเข้า
วังให้พระราชา จึงขนานนามเจ้าภพว่า นายใหญ่
นายใหญ่มาแล้วๆๆๆ ส่งผักเข้าวังแล้ว มีอะไรมาฝากเจ้าผักกาดไหมขอรับนายใหญ่
นายใหญ่ตอบว่า มี
ไปเรียกเจ้าผักกาดมาให้ข้าที วันนี้เหนื่อยทั้งวัน
แล้วเจ้าผักกาดไป เตะ ต่อย กับ คนอันพาลไหม นายใหญ่ถาม ลูกน้องคนสนิทรีบตอบ ไม่มีขอรับ เจ้าหนูผักกาด เป็นเด็กดีมากขอรับนาย
นายใหญ่พยักหน้าหงึกๆ
นายใหญ่ๆๆ ผักกาดมาแล้ววววว เสียงเจื้อยแจ้วของเจ้าฟ้ารุ่ง ดังแจ้วๆมาแต่ไกล
นายใหญ่มีอะไรกับผักกาดรึเจ้าคะ เจ้าฟ้ารุ่งล้อเลียนเจ้าภพ
มีจดหมายมา ว่าแล้วนายใหญ่ก็ส่งจดหมายให้ผักกาด
อ่านเสร็จเจ้าฟ้ารุ่งเงียบไปนาน เจ้าภพเลยเอามือตบไหล่เบาๆ ชีวิตคนเราก็เป็นแบบนี้
มันคือความจริง เราจะหลีกหนีความจริงได้สักกี่วัน ชาติกำเนิดเปลี่ยนแปลงไม่ได้นะเจ้าฟ้ารุ่ง
ถ้าเราเลือกได้ เราขอเป็นคนธรรมดา
อยู่กับต้นไม้ ทำนา ทำสวน เราก็มีความสุขดี
อื้อ พูดถึงเรื่องพืชผลทางการเกษตร ตอนนี้ขายดี เมืองเราอุดมสมบูรณ์ ประชาชนอยู่ดีกินดี
ท่านเจ้าเมืองให้เงินมาเยอะเลย ว่าแล้วเจ้าภพก็หัวเราะดังลั่น
เจ้าฟ้ารุ่ง เรียก เจ้าภพ จำคำสัญาได้หรือไม่
หากวันใดที่เราอยู่ในอันตราย เจ้าภพจะอยู่ข้างๆเรา เจ้าภพตอบกระหม่อม จำได้ ขอรับ
ตามจดหมายจากพระบิดา ท่าที่นันทะเสน เปลี่ยนไปจากเดิม เกรงว่าอาจมีนองเลือด
ความสัมพันธ์ตอนเด็ก ความทรงจำเรา3คน อาจไม่เหมือนเดิม
แต่ตามความคิดกระหม่อม ถ้าเจ้าฟ้ารุ่งอภิเษกกับเจ้านันทะเสน ก็ดูเหมาะสมกันดี
ติดตรงเจ้านันทะเสน มีเมียมากโข
ถึงตอนนั้นเจ้าฟ้ารุ่ง จะทำอย่างไร