"วันจากลา"(ตอนจบ)
เมื่อทหารของเมืองปาตู ได้ล้อมเมืองพตไว้แล้ว
ทำให้ประชาชน อดอยาก ทนทุกข์ ทรมาน
ฝ่ายเจ้าเมืองปาตู ได้บังคับให้เจ้าเมืองฟ้าแพ้สงคราม โดยจับประชาชนของเมืองพต มาเชือดคอ ทีละคน ทีละคน เพราะว่าแค้นที่ลูกชายถูกเมืองพต ทำลายใบหน้า
เจ้าเมืองฟ้า เมื่อเห็นประชาชนโดนเชือดคอ ทีละคน ทีละคน ก็ใจสลายขาดสติ ตัดสินใจชักมีดในมือทหาร ฆ่าตัวตายต่อหน้าเจ้าฟ้ารุ่ง และเจ้าภพ
ส่วนเจ้าภพ ถูกมัดแขนมัดขา และถูกกล่าวหาว่าคิดกบฎ ไม่ภักดีต่อเจ้าเมืององค์ใหม่ ดังนั้นจึงต้องโทษประหาร
ส่วนเจ้านันทะเสนผู้มีอำนาจได้แต่งตั้งตัวเองเป็นเจ้าเมืองคนใหม่
เอ่ยถามเจ้าภพว่า ท่านมีอะไรจะสั่งลาเจ้าฟ้ารุ่งหรือไม่ เห็นแก่เรา3คน เป็นสหายกันมานาน บาดแผลบนใบหน้าข้านี้ ท่านต้องชดใช้ด้วยชีวิต เจ้านันทะเสนจับหน้าเจ้าภพแล้วสะบัดมืออย่างแรง
น้ำตาเจ้าภพไหล อาบแก้มสองข้าง ด้วยไม่สามารถปกป้องพ่อบุญธรรม ไม่สามารถปกป้องเจ้าฟ้ารุ่งได้ มีเพียงเจ้าตะวันรุ่งเท่านั้นที่เจ้าภพได้ส่งออกนอกเมือง ก่อนจากลาเจ้าตะวันรุ่งวิ่งโผกอดเจ้าภพ
แล้วพูดว่า เราจะอยู่ได้อย่างไร
เจ้าตะวันรุ่งน้ำตาคลอ
เจ้าภพกอดเจ้าตะวันรุ่งไว้แน่น แล้วพูดว่า
เจ้าต้องเป็นคนที่เข้มแข็ง เจ้าต้องเป็นได้ทุกสถานะ ยิ่งโง่เท่าไหร่เจ้าจะยิ่งปลอดภัย บ้านสวนผักกาดเจ้าคือหลานของนายใหญ่ เจ้าภพจึงได้นำแหวน1วง ห้อยคอ ให้เจ้าตะวันรุ่งก่อนออกเดินทาง
้เจ้าภพย้อนกลับมามองหน้าเจ้าฟ้ารุ่ง
ตอนนี้เจ้าฟ้ารุ่งถูกบังคับให้กลายเป็นคู่หมั้น ของเจ้านันทะเสนแล้ว
น้ำตาของเจ้าภพ หยดลงที่มือของเจ้าฟ้ารุ่ง เจ้าฟ้ารุ่งได้แต่นั่งกอดเจ้าภพผู้ไร้เรี่ยวแรงเพราะโดนซ้อมอย่างหนักหน่วง
เจ้าภพเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเเหบแห้ง
กระหม่อมไม่มีคำพูดใดจะกล่าวทูล
เพียงแต่กระหม่อมได้ทำหน้าที่
ตามที่สัญญาแล้วว่า
หากเจ้าฟ้ารุ่งมีภัยกระหม่อมจะอยู่เคียงข้างเจ้า
เพียงแต่แค่กระหม่อมอายุสั้นเท่านั้นเอง
เจ้าภพ ตบมือเจ้าฟ้ารุ่งเบาๆ แล้วพูดต่ออีกว่า
เจ้าฟ้ารุ่งต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป รอเจ้าตะวันรุ่งกลับมา จากนั้นเจ้าภพก็สิ้นลมหายใจทันที
เจ้าฟ้ารุ่งเอ่ยกับร่างเจ้าภพเบาเบา ทั้งน้ำตา เราต้องอยู่กับคนที่ฆ่าครอบครัวเราเพื่อสิ่งอันใด หากวันใดเจ้าตะวันรุ่งหวนคืนมา เจ้าตะวันรุ่งจะกล้าลงมือกับเชื้อสายตัวเองรึ ถ้าเรายังมีชีวิตอยู่กับคนที่ฆ่าครอบครัวเรา เจ้าตะวันรุ่งต้องลำบากใจในภายภาคหน้า
ในเมื่อชีวิตเราถูกลิขิตมาเป็นเช่นนี้แล้ว ใยเราต้องฝืนชะตาตัวเอง คำมั่นสัญญา ระหว่างเรา
มันมาถึงเส้นทางสุดท้ายแล้ว
จากนั้นเจ้าฟ้ารุ่ง ได้หยิบมีดสั้นขึ้นมาแล้วปักลงตรงหน้าอกตัวเอง แล้วนั่งกอด ศพเจ้าภพ แล้วพูดว่า เมื่อเรามีภัยเจ้าภพอยู่เคียงข้างเรา เมื่อเจ้าภพสิ้นใจก่อนเรา เราเคยบอกท่านแล้ว เราคือผู้กำหนดเส้นทางเอง
ฝ่ายเจ้านันทะเสนเห็นดังนั้น ก็ไม่ได้เสียใจ หรือห้ามแต่อย่างใด กลับมองว่าน่าสมเพช
จากนั้นสั่งทหารนำเอาศพทั้งหมด ไปทิ้งกลางป่าลึก ให้เสือมันกิน
ทหารก็ลากศพเจ้าเมืองฟ้า เจ้าภพ เจ้าฟ้ารุ่ง และประชาชนคนอื่นๆ ไปโยนทิ้งเข้าป่าลึก
จบบริบูรณ์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
