That clock will never work again.
ไม่รู้นี่เป็นบทความที่เท่าไรที่เราเขียนถึงแก
แล้วทุกบทความก็ไร้แก่นสารอื่น นอกจากเรื่องเดิม ๆ —วนเวียนอยู่แบบนั้น
จะพูดอ้อมโลกด้วยพิธีรีตองสักแค่ไหน ลากบทสนทนายืดยาวของสองตัวละครชาย-หญิงคู่หนึ่ง ที่รู้ดีแก่ใจว่านั่นคือตัวแทนของแกกับเรา
แล้วก็ยัดเยียดบทสนทนาที่ไม่เคยเกิดขึ้นจริงระหว่างเรากับแกให้ตัวละครเหล่านั้นเล่นไปตามบทบาท
ไม่รู้กี่สิบ-กี่ร้อยเรื่องบนหน้ากระดาษ
กี่หมื่น-กี่พันเรื่องที่วนเวียนอยู่ในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ทั้งที่ทั้งหมดทั้งมวลนั้น สกัดใจความออกมาได้ง่าย ๆ ว่า — เรากำลังคิดถึงแก —อีกแล้ว
เรากำลังคิดถึงต้นสายปลายเหตุที่เราต้องวนกลับมาเขียนบทความถึงแกราวคนขี้แพ้ซ้ำแล้วซ้ำอีก
มันไม่ต้องใช้เวลาเนิ่นนานอะไรนัก เราก็สรุปได้ว่า — เพราะเราทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว
เพราะทุกสิ่งที่อยากพูด เราคงไม่มีวันได้พูดออกไปแน่
เพราะทุกความรู้สึกที่มีอยู่ มันคงไม่มีทางไปถึงแกได้แน่
แล้วคำพูดกับความรู้สึกเหล่านั้น —มันก็ไม่มีทางเลือกอื่นใดหลงเหลืออีกแล้ว
จะไม่มีข้อความทักทายใด ๆ
ไม่มีคำพูดใด ๆ
ไม่มีการพบเจอใด ๆ
หรือแม้แต่เรื่องทั้งหมดที่กล่าวมาจะเกิดขึ้นในวันใดวันหนึ่ง ด้วยเหตุบังเอิญหรือตั้งใจ
แต่เรื่องของเรา ก็จะไม่มีอีกแล้ว
ความรู้สึกใด ๆ ก็จะไม่มีอีกแล้ว
ความทรงจำของเราและแกจะเป็นเพียง
—สิ่งที่แกจำได้ —แต่ไม่รู้สึกอะไรกับมันอีกแล้ว
ใจหายมากเหมือนกันนะ
รู้ว่าประหลาด สำหรับเรื่องราวที่ผ่านมาเนิ่นนานมาก
จนแกคงแทบจำอะไรเกี่ยวกับมันไม่ได้เลย
แต่คงไม่มีคำไหนอธิบายความรู้สึกของเราไปได้ดีกว่าคำนี้อีกแล้ว
พอนึกว่ามันต้องเป็นแบบนั้น — เราใจหายจริง ๆ
ท้ายที่สุดแล้วทุกความรู้สึกในหน้ากระดาษนี้ก็จะคงอยู่ที่นี่ และไม่มีวันได้ไปถึงที่อื่นใดที่มันควรจะไปอีก —เริ่มต้นที่เรา จบลงที่เราโดยแท้จริง อันนี้คือสิ่งที่เรารู้สึกแย่ที่สุดแล้วล่ะมั้ง
— เพราะเราทำอะไรกับความรู้สึกพวกนี้ไม่ได้เลยสักนิดเดียว
เป็นความทรมานมากรูปแบบนึง
เมื่อหิว —เราต้องหาข้าวกิน
เมื่อเหนื่อย —เราต้องนั่งพัก
เมื่อง่วง —เราต้องนอน
เมื่อไม่สบาย —เราต้องหาหมอ ทานยา
คำตอบเหล่านั้น เป็นสิ่ง ‘ที่เราสามารถทำได้’ เพื่อดับความรู้สึกเหล่านั้นลง —ชัดเจน —มีเป้าหมาย —จับต้องได้จริง
แต่ความรู้สึกคิดถึงแกนั้น —ทรมานกว่ามากนัก
เพราะอย่างที่พูดไปไม่รู้รอบที่เท่าไร
— เราทำอะไรกับมันไม่ได้เลย
“ทำอะไรไม่ได้
และไม่หายไป”
แถมทำใจได้ลำบาก
— ที่รู้แก่ใจว่าความรู้สึกทั้งหมดนี้
คงไม่มีวันส่งไปถึงแก ตลอดไป
—ราวกับของไร้ค่าที่ไม่มีวันถูกตีราคาค่างวดได้เลยสักสลึงเดียว.
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
