เมษาหน้า ‘โง่’
ผมเขียนเรื่องนี้ในวันที่ 1 เมษา
แน่นอนว่าทุกคนรู้จักมันในนามเมษาหน้าโง่
แต่ผมรับประกันเลยว่ามันคงไม่โง่เท่าผมแน่
ผมกำลังเดินอยู่บนชานชาลาของสถานีรถไฟฟ้า ผมเพิ่งออกจากรถไฟสายหนึ่งเพื่อไปต่ออีกสายหนึ่งอย่างไม่รีบร้อนนัก เพราะผมนึกในใจว่า
ไม่ว่าจะมีรถไฟขบวนหนึ่งมาจอดเทียบท่าอยู่ ณ ตอนนี้แล้วหรือไม่ก็ไม่สำคัญ หรือต่อให้มันจะกำลังจอดอยู่จริง ๆ แต่การที่ผมจะไปถึงทันหรือไม่ทันขบวน ๆ นี้ก็ไม่สำคัญเช่นกัน —ผมคิดอย่างนั้น
ผมเดินมาถึงพร้อมหยุดยืนอยู่หน้าประตูกั้น —ไม่ได้มีรถไฟฟ้าขบวนไหนมาจอดเทียบท่าอยู่
ผมยืนทอดน่องรอขบวนถัดไปอยู่ครู่หนึ่ง
จังหวะที่รถไฟฟ้ามาถึงแล้วผมเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ว่างเปล่าตัวหนึ่งในแถว ฉับพลันวินาทีที่ประตูรถไฟฟ้ากำลังปิดเข้าหากัน ผมก็นึกจินตนาการเพ้อเจ้อในหัวขึ้นมาทันที
— ถ้ารถไฟฟ้าขบวนเมื่อกี้ที่แล่นผ่านไป
…มีเธออยู่ด้วยล่ะ
ฉับพลันในหัวผมก็นึกถึงเรื่องเพ้อเจ้อ อย่างเรื่องของ ‘เธอ’ ขึ้นมา
คนที่ห่างหายกันไปนับสิบปี
จนป่านนี้จะเป็นตายร้ายดีอยู่ที่ไหนก็ไม่อาจรู้ได้
จะยังจำกันได้อยู่บ้างหรือเปล่า ก็ไม่อาจรู้ได้
คนที่อาจจะลืมชื่อลืมแซ่ลืมหน้าลืมตา —ลืมช่วงเวลาที่เคยมีกันไปจนไม่เหลืออะไรแล้วก็ได้
คนที่ถูกตัดออกจากวงโคจรของกันและกันไปแล้วอย่างสิ้นเชิง
— ผมหมายถึง ผมตัดเธอออกจากวงโคจรของชีวิต ด้วยการบล็อกและเลิกติดตามในแบบที่ผม ‘ควร’ ทำ
— ส่วนเธอ ตัดผมออกจากวงโคจรของชีวิต ด้วยการสลัดผมทิ้งไปกับคำเลิกราในแบบที่เธอ ‘อยาก’ ทำ
ฉับพลันช่วงเวลาสุข-ทุกข์ ยิ้มเย้าเคล้าน้ำตา สลับเสียงหัวเราะเคล้าความเดือดดาล ราวภาพในหนังฉากหนึ่ง ก็ประดังประเดเข้ามาไม่ขาดสาย ความทรงจำเก่าเก็บเปรอะเลอะฝุ่นก็ถูกขุดขึ้นมา-จากหลุม -จากขุม -จากบ่อไหน ผมก็ไม่อาจทราบได้
ท้ายที่สุดก็หลงเหลือเพียง ‘ความคิดถึง’ ไม่ว่าเรื่องดี-ร้ายทั้งหมดที่ผ่านมานั้นแม่งจะคืออะไร
แต่ความรู้สึกสุดท้ายชัดเจนมากที่สุด คือผมคิดถึงคน ๆ นั้น
หน้าโง่มั้ยล่ะ — จากบรรดาผู้คนมากมายแปดพันล้านคนบนโลกใบนี้ ผมดันเลือกคิดถึงคน ๆ นั้น —คนที่ผมไม่ควรคิดถึงมากที่สุดในโลกนี้หรือโลกไหน
แล้วส่วนใดส่วนหนึ่งที่โง่กว่าก็คิดขึ้นมาว่าถ้าเรื่องห่าเหวทั้งหมดนี่เป็นแค่ ‘เรื่องโง่ ๆ ในวันเมษาหน้าโง่’ ก็คงจะดี
ฉับพลันที่หัว(ใจ?) คิดขึ้นมาว่า “ถ้ารถไฟขบวนเมื่อกี้ มีเธออยู่ด้วยล่ะ”
แน่นอนว่า ผมที่เพิ่งเดินออกจากรถไฟสายหนึ่งเพื่อไปต่ออีกสายหนึ่ง ก็คงเดินทอดน่องไปอย่างไม่รีบร้อนนัก
แล้วก็คงคิดว่าไม่ว่าจะมีรถไฟขบวนหนึ่งมาจอดเทียบท่าอยู่ ณ ตอนนี้แล้วหรือไม่ก็ไม่สำคัญ — คงไม่ดิ้นรนทุกวิถีทาง แล้วรีบไปชะเง้อคอมองแล้วมองเล่าราวกับคนโง่แน่
หรือต่อให้มันจะกำลังจอดอยู่จริง ๆ แต่การที่ผมจะไปถึงทันหรือไม่ทันขบวน ๆ นี้ก็ไม่สำคัญเช่นกัน — ไม่มีทางวิ่งให้เร็วที่สุดในชีวิตเพื่อที่จะไปให้ทันเจอหน้าเธอราวกับคนโง่แน่
หรือต่อให้รถไฟขบวนนั้นมันออกไปแล้ว ก็คงไม่มีทางรีบหาหนทางอื่นอย่างสุดกำลังเพื่อตามมันไปให้ทันเธอแน่
— ไม่มีทางที่จะทำแบบนั้นอยู่แล้ว
ผมคงยืนทอดน่องรอรถไฟขบวนถัดไปอยู่ตรงประตูกั้นอย่างไม่ทุกข์ร้อนเหมือนกับทุก ๆ วันอยู่แน่
ในวันเมษาหน้าโง่แบบนี้ใครจะไปทำแบบนั้นจริงมั้ย ?
— คงไม่มีทางนั่งคิดถึงเธอซ้ำไปซ้ำมาราวกับคนโง่อยู่อย่างนั้นหรอก
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
