เรื่องสั้น“หนทางที่มืดมิด กับเส้นทางที่ดำดิ่ง”
กลางคืนในเมืองที่แสงไฟยังคงวูบวาบเหมือนจะไม่ยอมหลับใหล ชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ขอบสะพาน ขาของเขาห้อยลงเหนือแม่น้ำสีดำสนิท สายลมกลางคืนหนาวเหน็บ แต่ไม่เท่าความว่างเปล่าภายในหัวใจ
เขาชื่อว่า อาฟาน
อาฟานเคยเป็นเด็กที่ร่าเริง มีครอบครัว มีความฝัน มีรอยยิ้ม แต่หลังจากเหตุการณ์ในคืนหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน... คืนที่พ่อแม่ของเขาประสบอุบัติเหตุจนเสียชีวิต เขาก็กลายเป็นคนไร้จุดหมาย เขาถูกส่งไปอยู่กับญาติห่างๆ ที่ไม่สนใจไยดี ไม่เคยสอนศาสนา ไม่เคยพาเขาไปมัสยิด
จากเด็กที่เคยเรียกหาพระเจ้า เขากลายเป็นชายหนุ่มที่เรียกหาความตาย
เขาดื่ม เขาสูบ เขาเที่ยว เขาทำทุกอย่างเพื่อพยายามลืมความว่างเปล่าในชีวิต
คืนนี้เขาตัดสินใจแล้ว ว่าจะจบทุกอย่าง...
ขณะกำลังหลับตา ปล่อยร่างกายให้โน้มลงสู่แม่น้ำเบื้องล่าง ทันใดนั้น... เสียงหนึ่งดังก้องขึ้นจากมัสยิดที่อยู่อีกฝั่งถนน
“อัลลอฮุอักบัร... อัลลอฮุอักบัร...”
เสียงอาซาน...
เหมือนมีอะไรมารั้งเขาไว้กลางอากาศ เสียงที่คุ้นเคยอย่างประหลาด เสียงที่เขาไม่ได้ยินมาเป็นสิบปี เสียงเรียกที่เคยทำให้หัวใจเขาสงบในวัยเด็ก
เขาลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ... น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
“ทำไม... ทำไมต้องตอนนี้...”
เขาเอื้อมมือปาดน้ำตา หันกลับไปมองต้นเสียง มัสยิดที่เขาเคยเดินผ่าน แต่ไม่เคยก้าวเข้าไปตั้งแต่พ่อแม่จากไป
หัวใจเขาเต้นถี่ ราวกับมันกำลังจะระเบิดออกมา ความว่างเปล่าที่เขาเคยรู้สึก... ตอนนี้มีเสียงหนึ่งมากระซิบข้างใน
“ยังไม่สายที่จะกลับมา”
เขาหยัดตัวลุกขึ้น หันหลังให้แม่น้ำ แล้วเดินไปยังมัสยิด ทั้งที่ขาสั่น ทั้งที่หัวใจยังเต็มไปด้วยคำถาม แต่เขากลับรู้สึก...อบอุ่นอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
เมื่อเดินเข้าไปในมัสยิด กลิ่นพรม ความเงียบสงบ และแสงไฟสีอุ่นต้อนรับเขาอย่างอ่อนโยน
ชายชราที่กำลังเตรียมละหมาดหันมายิ้มให้เขาอย่างเมตตา
“ลูก มาร่วมละหมาดไหม?”
“ผม... ผมไม่เคยละหมาดมานานแล้วครับ”
“อัลลอฮฺทรงรอเสมอ ไม่ว่าลูกจะหายไปนานแค่ไหน”
อาฟานทรุดตัวลง… และละหมาดรอบแรกในรอบสิบปี
และนั่นคือจุดเริ่มต้นใหม่ของเขา...
แน่นอนครับ นี่คือเนื้อเรื่องต่อเนื่องเพิ่มเติมจากตอนก่อนหน้า ให้ซึ้งกินใจมากขึ้น:
หลังจากละหมาดเสร็จในคืนนั้น อาฟานนั่งเงียบๆ อยู่ในมุมหนึ่งของมัสยิด หัวใจเขาเต้นช้าแต่มั่นคง ความรู้สึกผิด ความเสียใจ ความกลัว… ทุกอย่างผสมปนเปกันจนเขาไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป
ชายชราเดินเข้ามานั่งข้างๆ อย่างเงียบๆ ก่อนจะยื่นผ้าขาวให้เขาซับน้ำตา
“บางครั้งอัลลอฮฺก็ให้เราเดินหลงทาง เพื่อที่เมื่อเรากลับมา เราจะรู้ว่าทางไหนคือทางของเรา…”
อาฟานหันไปมองสายตาอ่อนโยนนั้น แล้วพยักหน้าเบาๆ
“ผมเคยโทษอัลลอฮฺ... ผมเคยคิดว่า พระองค์ไม่ยุติธรรมที่เอาพ่อแม่ของผมไป... แต่ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว ว่าที่ผมหลง...ไม่ใช่เพราะพระองค์ทอดทิ้ง แต่เพราะผมไม่เคยเปิดใจจะฟังเสียงพระองค์เลย…”
ชายชราหัวเราะเบาๆ
“แม้แต่หัวใจที่ดำมืดที่สุด ก็มีแสงแห่งฮิดายะฮฺส่องเข้าไปได้ หากเขายอมเปิดมัน”
คืนต่อมา อาฟานกลับมาที่มัสยิดอีก และอีกครั้ง และอีกครั้ง เขาเริ่มเรียนรู้การละหมาดใหม่ เรียนรู้การอ่านอัลกุรอานทีละบรรทัด เขียนชื่ออัลลอฮฺในกระดาษเล็กๆ แล้วพกติดตัวไว้เสมอ
เขาเริ่มตื่นฟัจร์ ละหมาดซุบฮฺด้วยน้ำตา เริ่มพูดน้อยลง แต่ยิ้มมากขึ้น ความสงบที่เขาเคยตามหาจากควันบุหรี่และแอลกอฮอล์ กลับพบได้จากสุญูดอันยาวนานเพียงครั้งเดียว
หลายเดือนผ่านไป...
อาฟานนั่งอยู่หน้าเด็กชายกลุ่มหนึ่งในมัสยิด สอนพวกเขาออกเสียงตัวอักษรอาหรับทีละตัวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ก่อนหน้านี้อาจารย์เคยหลงทาง แต่พระเจ้าให้โอกาสผมใหม่ และตอนนี้… อาจารย์ก็อยากให้พวกเธอรู้ว่า ความเมตตาของอัลลอฮฺไม่มีวันหมด หากเราเลือกจะกลับไปหา…”
เด็กๆ ยิ้มให้เขาอย่างสดใส
ชายที่เคยอยากจบชีวิตตนเอง วันนี้กลับเป็นคนที่ช่วยชีวิตคนอื่น
และในใจเขา... ยังได้ยินเสียงอาซานดังอยู่เสมอ
เสียงที่พาเขากลับมาสู่ชีวิต
เสียงที่ทำให้เขาจำได้ว่า...
แม้หนทางจะเคยมืดมิดแค่ไหน
แต่แสงแห่งอัลลอฮฺจะตามหาเราเสมอ…
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
