เรื่องเล่าของประเทศไทย "กับดักรายได้ปานกลาง"
ญ ร้านกาแฟเล็กๆ ริมถนนกลางเมือง สมชายจิบกาแฟรสเข้มขณะที่กวาดตามองผู้คนเร่งรีบผ่านไปมา ภาพตึกสูงทะมึนสลับกับร้านค้าเก่าแก่ริมถนนสะท้อนความขัดแย้งในใจเขา
"เจริญแล้วหรือยัง? ประเทศของเรา" เขาครุ่นคิดพลางเปิดแล็ปท็อปเพื่อทำงานต่อ สมชายเป็นนักเศรษฐศาสตร์รุ่นใหม่ที่กลับมาทำงานที่เมืองไทยหลังเรียนจบจากต่างประเทศได้ไม่นาน
บทสนทนาของพวกเขาเป็นภาพสะท้อนของปัญหาที่ใหญ่กว่า สมชายหยิบสมุดบันทึกขึ้นมาและเริ่มเล่าให้แก้วฟัง
"ลองนึกภาพเศรษฐกิจไทยเป็นเหมือนบ้านหลังหนึ่ง" เขาวาดรูปบ้านลงบนกระดาษ "ฐานรากของบ้านหลังนี้คือการลงทุน แต่ตอนนี้ฐานรากของเรากำลังสั่นคลอน"
"ทั้งภาคธุรกิจและรัฐบาลลงทุนน้อยลง ซึ่งส่งผลให้ GDP เติบโตช้า คนถูกจ้างงานน้อยลง เงินในกระเป๋าประชาชนก็น้อยลงตามไปด้วย"
แก้วพยักหน้าเข้าใจดี "ฉันเห็นด้วย ธุรกิจฉันเองก็ไม่กล้าลงทุนขยายกิจการ เพราะกลัวความเสี่ยง"
สมชายวาดภาพต่อไป วาดคนสองกลุ่ม กลุ่มหนึ่งอยู่บนยอดเขา อีกกลุ่มอยู่ในหุบเขา "นี่คือปัญหาความเหลื่อมล้ำ เศรษฐกิจของเราถูกขับเคลื่อนโดยคนกลุ่มเล็กๆ ที่มีรายได้สูง ขณะที่คนส่วนใหญ่มีรายได้น้อย มีหนี้สิน ไม่มีเงินเหลือพอจะใช้จ่าย"
"จริงอย่างที่ว่า" แก้วถอนหายใจ "ลูกค้าส่วนใหญ่ของฉันบอกว่าเดือนชนเดือน บางคนนั่งรถไฟฟ้ามาทำงานยังแทบไม่มีเงินพอ"
"แล้วอีกปัญหาคือเรื่องแรงงาน" สมชายวาดคนที่ยืนงงอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ "แรงงานของเราส่วนใหญ่ยังไม่พร้อมรับมือกับเทคโนโลยีใหม่ๆ AI กำลังมา แต่แรงงานเราพร้อมหรือยัง?
ระหว่างที่พวกเขาคุยกัน มีชายวัยกลางคนขับมอเตอร์ไซค์รับจ้างมาจอดหน้าร้าน เขาดูเหนื่อยล้าและเปียกเหงื่อ
"นั่นไง เศรษฐกิจนอกระบบ" สมชายชี้ไปที่คนขับมอเตอร์ไซค์ "ประเทศเรามีแรงงานนอกระบบถึง 51% คนเหล่านี้ไม่มีสวัสดิการ ไม่มีความมั่นคง และรัฐเก็บภาษีจากพวกเขาไม่ได้เต็มที่ ทำให้งบประมาณในการพัฒนาประเทศมีจำกัด"
แก้วมองออกไปนอกร้าน "แล้วคนในชนบทล่ะ? เพื่อนฉันกลับไปทำงานที่บ้านเกิดแถวอีสาน บอกว่าชีวิตลำบากมาก ไม่มีเงินทุน ที่ดินก็แห้งแล้ง ผลผลิตต่ำ"
"นั่นแหละ" สมชายวาดภาพชาวนากำลังหว่านเมล็ดพืชในที่ดินแห้งแล้ง "คนชนบทขาดทรัพยากร ทั้งที่ดิน เงินทุน และต้องเผชิญกับภัยธรรมชาติ โอกาสสร้างรายได้น้อยกว่าคนในเมืองมาก"
"ทั้งหมดนี้ทำให้ประเทศไทยติดอยู่ในกับดักรายได้ปานกลาง" สมชายวาดเส้นกราฟที่ขึ้นชันในช่วงแรกแล้วค่อยๆ เรียบลง "เราเคยเติบโตเร็วในยุค 80-90 แต่หลังจากนั้นเราพัฒนาช้าลง ผลิตภาพไม่เพิ่ม นวัตกรรมมีน้อย เราจึงไม่สามารถก้าวข้ามไปสู่ประเทศรายได้สูงได้"
แก้วมองภาพที่สมชายวาดด้วยความเข้าใจลึกซึ้ง "แล้วเราจะทำยังไงกันดีล่ะ?"
สมชายยิ้ม วาดภาพดวงอาทิตย์ขึ้นเหนือบ้านที่เขาวาดไว้ก่อนหน้า "มีทางออกนะ"
หนึ่ง เราต้องเพิ่มการลงทุนในโครงสร้างพื้นฐานและเทคโนโลยี" สมชายเริ่มเขียนข้อความใต้ภาพ
สอง ต้องพัฒนาแรงงานทักษะสูงผ่านการศึกษาและฝึกอบรมที่ตรงกับความต้องการตลาด
สาม ลดต้นทุนพลังงานและเพิ่มประสิทธิภาพภาคเกษตร ให้เกษตรกรสามารถแข่งขันได้
สี่ ปรับปรุงระบบภาษีและกระจายรายได้อย่างเท่าเทียม
ห้า สนับสนุน SME และดึงเศรษฐกิจนอกระบบเข้าสู่ระบบหลัก
แก้วฟังด้วยความหวัง "ฟังดูดีนะ แต่จะทำได้จริงหรือ?"
สมชายยิ้ม ต้องใช้เวลาและความร่วมมือจากทุกภาคส่วน แต่ผมเชื่อว่าเราทำได้ ถ้าทุกคนเข้าใจปัญหาและร่วมมือกัน
ขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน มีคนหนุ่มสาวกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาในร้าน พวกเขากำลังคุยกันเรื่องสตาร์ทอัพที่เพิ่งเปิดตัวได้ไม่นาน
สมชายมองไปที่คนกลุ่มนั้น แล้วหันมายิ้มให้แก้ว "นั่นไง ความหวังของเรา คนรุ่นใหม่ที่กล้าคิดกล้าทำ มีไอเดียใหม่ๆ"
แก้วยิ้มตอบ "ใช่ เราอาจจะยังติดกับดักรายได้ปานกลาง แต่ถ้ามีคนเข้าใจปัญหาและพร้อมจะแก้ไขมากขึ้น เราน่าจะมีหวัง"
สมชายปิดสมุดบันทึก รู้สึกมีแรงบันดาลใจมากขึ้น "ขอบคุณที่ฟังนะ ฉันคิดว่าจะเขียนบทความนี้ให้เข้าใจง่ายที่สุด ให้คนธรรมดาเข้าใจว่าทำไมประเทศเรายังไม่พัฒนาเท่าที่ควร และเราต้องทำอะไรกันบ้าง"
"ยินดีเสมอ" แก้วตอบ "และฉันจะพยายามพัฒนาธุรกิจของฉันให้แข็งแกร่งขึ้น เพื่อเป็นส่วนหนึ่งของการเปลี่ยนแปลง"
ท้องฟ้าเริ่มมืดลง แต่ในใจของพวกเขาเริ่มสว่างขึ้น ด้วยความเข้าใจและความหวังที่จะเห็นประเทศไทยก้าวพ้นจากกับดักรายได้ปานกลางในวันหนึ่งข้างหน้า
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
