โบกี้หลอน
โบกี้หลอน
เสียงหวูดรถไฟดังขึ้นในยามค่ำคืน ขบวนรถสายยาวเคลื่อนตัวออกจากชานชาลาอย่างเชื่องช้า ท่ามกลางหมอกจาง ๆ ที่ลอยคลุ้งเหนือรางเหล็ก
“นายขึ้นโบกี้สุดท้ายเหรอ?” ชายวัยกลางคนถามขณะยื่นตั๋วคืนให้หญิงสาวคนหนึ่ง เธอพยักหน้ารับก่อนก้าวขึ้นไป
ภายในโบกี้เงียบกว่าปกติ มีผู้โดยสารเพียงไม่กี่คน แสงไฟสีเหลืองอ่อนส่องวูบไหวราวกับจะดับลงทุกเมื่อ พื้นไม้ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดยามที่เธอเดินผ่าน รู้สึกเย็นวาบขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
เธอนั่งลงที่มุมหนึ่ง มองออกไปนอกหน้าต่าง รถไฟเร่งความเร็วขึ้นจนวิวภายนอกกลายเป็นเงาดำพร่าเลือน ทันใดนั้นก็มีเสียงกระซิบแผ่ว ๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง
"ออกไป... ออกไปจากที่นี่..."
หญิงสาวสะดุ้ง เธอหันขวับไปด้านหลัง แต่พบเพียงที่นั่งว่างเปล่า มีเพียงม่านสีซีดที่ไหวตามแรงลมจากหน้าต่างที่เปิดแง้มไว้
เธอพยายามข่มใจไม่ให้ตื่นตระหนก แต่แล้วเสียงฝีเท้าเบา ๆ กลับดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เธอเห็นบางอย่างผ่านหางตา ร่างหนึ่งในชุดขาดรุ่งริ่ง ยืนจ้องมองมาที่เธอจากอีกฟากของโบกี้
ใบหน้าซีดเซียว ไร้ลูกตา มีเพียงเบ้าตาว่างเปล่าที่ดำสนิท...
เธอหายใจหอบ รีบลุกขึ้นแล้วก้าวถอยหลัง แต่ร่างนั้นก็ขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมเสียงกระซิบเย็นเยียบ
"พวกมันฆ่าฉัน... ฉันไม่ไปไหน... ที่นี่เป็นของฉัน..."
หญิงสาวกรีดร้องลั่น รีบวิ่งไปยังประตู แต่ประตูเหมือนถูกล็อกจากด้านนอก เธอทุบมันสุดแรงเกิด ทันใดนั้นรถไฟก็สั่นสะเทือน ราวกับบางสิ่งกำลังเคลื่อนตัวอยู่ใต้พื้น
เธอหันกลับมา เห็นร่างนั้นยืนห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว ก่อนจะเริ่มเปลี่ยนรูปร่างอย่างน่าสะพรึง เศษเนื้อเริ่มหลุดร่วง เลือดไหลทะลักออกมาจากบาดแผลทั่วร่าง
“ช่วยฉัน...” เสียงแหบพร่าขอร้อง ก่อนที่ภาพทั้งหมดจะดับวูบลง
เสียงหวูดรถไฟดังขึ้นอีกครั้ง หญิงสาวสะดุ้งลืมตา พบว่าตัวเองนั่งอยู่ที่เดิม ทุกอย่างเงียบสงัด มีเพียงผู้โดยสารไม่กี่คนที่นั่งหลับกันอยู่
เธอหันไปมองที่เดิม... ที่นั่งฝั่งตรงข้ามยังคงว่างเปล่า แต่บนเบาะนั้น... มีคราบเลือดแห้งติดอยู่
เธอรู้ทันทีว่า... โบกี้นี้ไม่ใช่ที่ของคนเป็น...
---
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
