ตอนที่ 5 : รอยร้าวในบ้าน
(จากซีรีส์ "ร้านกาแฟริมทางฝน")
ช่วงสายของวันฝนพรำ
เฌอขวัญแต่งตัวเรียบง่าย สะพายกระเป๋าผ้า และบอกกับน้องสาวว่า
“พี่ไปทำธุระแป๊บนึง กลับมาช่วงบ่าย ฝากดูร้านด้วยนะ”
เธอพูดเรียบๆ ตามปกติ ไม่ทันสังเกตว่าสายตาของเฌอมาลย์เปล่งประกายอย่างมีแผน
“ได้เลยจ้ะพี่ เดี๋ยวมาลย์ดูให้ทุกอย่าง”
เสียงตอบรับนั้น...อ่อนหวานผิดปกติ
ทันทีที่เฌอขวัญลับตา
เฌอมาลย์รีบปิดประตูร้าน หยิบกระปุกเล็ก ๆ ที่ซ่อนใต้ผ้ากันเปื้อน
เธอตวงยานอนหลับชนิดอ่อนลงในถ้วยกาแฟ
มือสั่นเล็กน้อยด้วยความตื่นเต้น ไม่ใช่เพราะกลัว...แต่เพราะคิดว่าตัวเองกำลัง “จะได้ในสิ่งที่พี่สาวไม่มีวันกล้าเอา”
“วันนี้แหละ...จะไม่มีใครขวางมาลย์ได้อีกแล้ว”
คิรินมาถึงร้านในเวลาที่เขามาเสมอ
เขายิ้มให้ผ่านกระจกหน้าร้านอย่างเคย แต่วันนี้ไม่เห็นขวัญยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์
ประตูเปิด
เสียงกระดิ่งดัง
เฌอมาลย์เดินออกมาต้อนรับในชุดเดรสสวยจัด
“คุณคิรินคะ ขวัญออกไปข้างนอกพอดีค่ะ มาลย์อยู่คนเดียว ชงกาแฟรอไว้แล้วนะคะ”
เธอพูดพร้อมยื่นลาเต้ใส่ถ้วยเซรามิกให้ด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย
คิรินรับไว้ด้วยความสุภาพ
แต่เขาอดแปลกใจไม่ได้ว่า...ทำไมเธอดูรีบร้อนนัก
เขานั่งลงบนโซฟา กำลังจะจิบกาแฟ
แต่ก่อนจะทันยกแก้วถึงปาก
เฌอมาลย์ก็เดินเข้ามานั่งข้างๆ ใกล้เกินไป
เธอยิ้มบาง ๆ ก่อนพูดด้วยเสียงแผ่วเบา
“คุณคิริน...รู้ไหมคะ ว่าครั้งแรกที่มาลย์เห็นคุณ มาลย์รู้เลยว่าคุณไม่ธรรมดา”
“พี่ขวัญไม่ค่อยกล้าเปิดใจหรอกค่ะ...เขาไม่เหมือนมาลย์”
คิรินมองเธอนิ่งๆ
มือวางถ้วยกาแฟลงโดยไม่ได้ดื่ม
เฌอมาลย์รู้ว่าเธอต้องเร่งเวลา
เธอเอื้อมมือไปจับมือเขา แล้วค่อยๆ โน้มตัวเข้าใกล้
“คุณคิริน...ลองให้โอกาสกับมาลย์ดูไหมคะ...แค่ครั้งเดียว”
เธอกระซิบ ขณะก้มหน้าลง หวังจะจูบริมฝีปากเขาที่เริ่มมึนงงและอ่อนแรง
“มาลย์! หยุดเดี๋ยวนี้!!”
เสียงเข้มของเฌอขวัญดังขึ้นจากประตูหลังร้าน
ประตูถูกผลักออกแรงจนกระดิ่งสั่นสะเทือน
เธอยืนอยู่ตรงนั้น — หน้าเปียกฝนเล็กน้อย ใบหน้าเครียดจัด
คิรินมองเธอด้วยสายตาพร่ามัวแต่โล่งใจ
เธอรีบเดินไปหาเขา หยิบถ้วยกาแฟออกจากมือ
"คุณกินเข้าไปหรือยัง?"
"ยังครับ...ผมรู้สึกไม่ดีตั้งแต่เธอเข้ามาใกล้เกินไปแล้ว"
เธอมองน้องสาว
เสียงเย็น แต่แฝงด้วยแรงสะท้อนที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง
“นี่หรือ...คือสิ่งที่เธอทำตอนพี่ไม่อยู่?”
“มาลย์คิดว่า ‘รัก’ ต้องได้มาด้วยการโกงเหรอ?”
เฌอมาลย์ยืนอึ้ง ดวงตาไหวระริก
“พี่ไม่เคยรู้เลย...ว่าความรู้สึกของมาลย์มันเจ็บแค่ไหน”
“มาลย์แค่...อยากได้อะไรสักอย่างที่แม่ภูมิใจ ไม่ใช่ให้แต่พี่คนเดียว!”
เฌอขวัญเงียบ
น้ำฝนยังหยดจากชายเสื้อเธอ
แต่ในใจตอนนี้...เจ็บยิ่งกว่าฝนหนาวที่เปียกตัว
คืนนั้น
พ่อเดินเข้ามาในห้องเฌอขวัญ
ไม่มีคำพูดมาก
เพียงวางมือบนไหล่เธอ แล้วพูดเพียงว่า...
“ลูกไม่จำเป็นต้องอดทนกับทุกอย่าง...เพียงเพราะเกิดก่อน”
“พรุ่งนี้...ถ้าลูกอยากไปไกลกว่านี้ พ่อจะอยู่ข้างหลังลูกเสมอ”
#ซีรีส์ #นิยายสั้น #ปลายปากกาจินตนาการ #ร้านกาแฟริมทางฝน
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
